ΕΚΛΟΓΕΣ ΑΓΡΙΑΣ ΕΠΙΘΕΣΗΣ

Ψήφος Ανατροπής στο ΜΕΡΑ
Ολοκαύτωμα φύσης και δικαιωμάτων
ΕΚΛΟΓΕΣ ΑΓΡΙΑΣ ΕΠΙΘΕΣΗΣ
Οι εκλογές υφαρπαγής της ψήφου προκηρύχθηκαν ενώ οι φλόγες του ρίαλ εστέιτ κατέτρωγαν το εναπομείναν δάσος στην Πεντέλη. Μια βδομάδα αργότερα το ολοκαύτωμα στην Ηλεία, στην Αρκαδία, τη Μεσσηνία και τη Λακωνία έρχεται να φωτίσει (με τον πιο δραματικό τρόπο είναι αλήθεια) το πραγματικό επίδικο αυτής της εκλογικής αναμέτρησης. Το ολοκαύτωμα της φύσης (με θύματα δεκάδες ανθρώπους) συνδυάζεται με το ολοκαύτωμα των δικαιωμάτων, γιατί είναι αποτελέσματα της ίδιας πολιτικής.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΛΑΦΡΟΣ

http://politikokafeneio.com

Στριμωγμένος από τις διαρροές και τις αποκαλύψεις του πορίσματος Ζορμπά για το γαλάζιο σκάνδαλο των δομημένων ομολόγων, ο Κ. Καραμανλής προσπάθησε να πετάξει την μπάλα μπροστά, μιλώντας την Πέμπτη για το ασφαλιστικό, την πρώτη προτεραιότητα της επόμενης τετραετίας όπως είπε. Ξεκάθαρη η κατεύθυνση της πολιτικής του: Αύξηση των χρόνων εργασίας (έστω κι αν εμφανιστεί σαν -αναγκαστική- επιλογή των ίδιων των εργαζομένων), κτύπημα των δικαιωμάτων των γυναικών, κατάργηση μεγάλου μέρους των βαρέων και ανθυγιεινών κ.λπ. Πρόκειται για τις κατευθύνσεις της ΕΕ, τις οποίες σκοπεύει να υλοποιήσει η ΝΔ και στις οποίες φυσικά συναινεί το ΠΑΣΟΚ.
Να η ιδιομορφία αυτών των εκλογών, την οποία συνειδητοποιούν όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι και γι' αυτό καταγράφονται υψηλότερα ποσοστά αποστασιοποίησης και από τα δύο κόμματα πυλώνες του αστικού πολιτικού συστήματος. Αν το 2004 η ΝΔ και ο Κ. Καραμανλής εμφανίζονταν με μια «γκολική» προβιά κοινωνικής ευαισθησίας ύστερα από το αντιλαϊκό κρεσέντο των εκσυγχρονιστών του σημιτικού ΠΑΣΟΚ, σήμερα η κυβέρνηση κραδαίνει το ρόπαλο των μεταρρυθμίσεων: Αντεργατικός προϋπολογισμός με ψίχουλα πτωχοκομείου, αντιασφαλιστική επιδρομή, υλοποίηση της «πράσινης βίβλου» της ΕΕ για την ελαστική εργασία, εφαρμογή του νόμου πλαίσιο στα ΑΕΙ και συνολική επίθεση στην παιδεία κ.λπ. Αλλά και το ΠΑΣΟΚ είναι συνένοχο, καθώς αποφεύγει οποιαδήποτε ουσιαστική φιλολαϊκή δέσμευση, ακόμα και από την πιο άνετη θέση της κατ' όνομα αντιπολίτευσης. Είναι μια θέση συνεπής με τη στάση του ΠΑΣΟΚ τα προηγούμενα τριάμισι χρόνια...
Από τη σκοπιά αυτή, η «βιασύνη» με την οποία προκηρύχτηκαν οι βουλευτικές εκλογές αντανακλούν από τη μία την πίεση που ασκείται από το κεφάλαιο και την ΕΕ στα αστικά κόμματα να προωθήσουν χωρίς χρονοτριβή τα άγρια αντεργατικά μέτρα και από την άλλη την προσπάθειά τους να προλάβουν ενδεχόμενες φθινοπωρινές και χειμερινές αντιδράσεις και διεκδικήσεις των εργαζόμενων και της νεολαίας απέναντι στο νέο σκληρό προϋπολογισμό, την εφαρμογή του νόμου πλαίσιο, την αντεργατική λαίλαπα και να εξασφαλίσουν ένα νομιμομοιητικό για την πολιτική αυτή και αποτρεπτικό για τους αγώνες επιχείρημα (το «νωπό» της λαϊκής ψήφου) την επαύριο των εκλογών.
Παρόλ' αυτά, τούτος ο ακραία αντιδημοκρατικός και -στην ουσία- πραξικοπηματικός τρόπος με τον οποίο οδεύουμε προς τις εκλογές, πρόγευση της μετεκλογικής αντιδραστικής σταυροφορίας, μπορεί και πρέπει να τους γυρίσει μπούμερανγκ.
Η ψήφος στο ΜΕΡΑ είναι η πιο αποφασιστική καταδίκη της αντιδραστικής κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας
και του αποκρουστικού προγράμματος των αντι-μεταρρυθμίσεών της, της σικέ αντιπολίτευσης του ΠΑΣΟΚ
και του δεξιού προγράμματός του, όλου του αστικού συνασπισμού εξουσίας. Eίναι ταυτόχρονα ψήφος
για την ανατροπή της επίθεσης, υπέρ μιας άλλης επαναστατικής και αντικαπιταλιστικής Aριστεράς.
Σε αυτές τις από κάθε άποψη κρίσιμες εκλογές κατεβαίνει και διεκδικεί την ψήφο των εργαζομένων και των νέων το Μέτωπο Ριζοσπαστικής Αριστεράς (ΜΕΡΑ). Η ψήφος στο ΜΕΡΑ δεν είναι κατά τη γνώμη μας μια στενά ιδεολογική επιλογή, μια επιλογή αυτοαναφορική, που αφορά ορισμένους μόνο μυημένους και «καραμπινάτους επαναστάτες». Απεναντίας, αποτελεί μια αναγκαία πολιτική επιλογή -με πλούσια θεωρητικά ιδεολογικά και αξιακά στοιχεία- την οποία μπορούν και πρέπει να κάνουν πολλοί πρωτοπόροι εργαζόμενοι και νέοι, όσοι θέλουν να καταδικάσουν, να αντισταθούν και πάνω απ' όλα να ανατρέψουν την αντεργατική επίθεση και το σύστημα της εκμετάλλευσης, όσοι θέλουν να ξανασυναντηθούν στους δρόμους του αγώνα, εκεί που γράφεται πραγματικά η ιστορία.
Η ψήφος στο ΜΕΡΑ είναι η πιο αποφασιστική καταδίκη της αντιδραστικής κυβέρνησης της ΝΔ και του αποκρουστικού προγράμματος των αντι-μεταρρυθμίσεών της, της σικέ αντιπολίτευσης του ΠΑΣΟΚ και του δεξιού προγράμματός του, όλου του αστικού συνασπισμού εξουσίας. Δεν καταγγέλλει μόνο το δικομματισμό (ελπίζοντας ίσως σε πολυσυλλεκτικές κυβερνήσεις με αριστερή συνδιαχείριση), αλλά συνολικά το σύστημα της εκμετάλλευσης και της κυριαρχίας. Ψήφος στο ΜΕΡΑ σημαίνει την πιο βαθιά και ξεκάθαρη καταδίκη της αιώνιας λιτότητας και της εργασίας - λάστιχο, της ανεργίας και της νέας φτώχειας, των πολέμων και του ιμπεριαλισμού, της οικολογικής καταστροφής και των καταστροφικών πυρκαγιών, της καταστολής και των τρομονόμων, της εμπορευματοποίησης της παιδείας, της υγείας, των ελεύθερων χώρων, όλης της ζωής μας. Κι αυτό γιατί δεν μένει μόνο στην περιγραφή των προβλημάτων - αυτό το κάνουν όλοι, από τα κόμματα της ρεφορμιστικής Αριστεράς μέχρι και οι ΝΔ - ΠΑΣΟΚ. Η αντικαπιταλιστική Αριστερά και το ΜΕΡΑ δεν μένουν στα επιφαινόμενα, αλλά καταδικάζουν τους υπεύθυνους αυτών των πολιτικών, αναδεικνύουν τις βαθύτερες αιτίες που τα δημιουργούν, φτάνοντας μέχρι τις ρίζες, μέχρι την ανάγκη ανατροπής του καπιταλισμού.
Η ψήφος στο ΜΕΡΑ σημαδεύει καθαρά τους ενόχους. Την κυβέρνηση Καραμανλή, αλλά και το ΠΑΣΟΚ, που εφαρμόζουν την ίδια ουσιαστικά πολιτική τις προηγούμενες δεκαετίες. Την ΕΕ, που καθοδηγεί την αντιδραστική καπιταλιστική αναδιάρθρωση της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας. Αλήθεια, μπορείς να είσαι ενάντια στη λιτότητα χωρίς να είσαι ενάντια στην ΟΝΕ, το ευρώ και το Μάαστριχτ; Μπορείς να λες όχι στα ιδιωτικά πανεπιστήμια και να μην λες όχι στην Μπολόνια, έξω από τον Ευρωπαϊκό Κοινό Χώρο Ανώτατης Εκπαίδευσης; Αλλά και τις ΗΠΑ, όλο το αιματοβαμμένο πλέγμα της συμμετοχής - συνενοχής της Ελλάδας στην ιμπεριαλιστική Νέα Τάξη Πτωμάτων.
Κι ακόμα, το ΜΕΡΑ δεν βάζει στόχο κάποιο μετριασμό της επίθεσης, κάποιο «μικρότερο κακό», προτείνοντας αντιδεξιά, αντικυβερνητικά ή αντινεοφιλελεύθερα μέτωπα. Ούτε μένει μόνο στο επίπεδο της καταδίκης. Προωθεί και αγωνίζεται για μια πολιτική γραμμή ανατροπής της επίθεσης. Προτείνει μάλιστα ένα κεντρικό πολιτικό στόχο για την περίοδο, επιδιώκοντας να φέρει στο προσκήνιο την εργατική πολιτική, την ώρα που η υπόλοιπη Αριστερά (τόσο η επίσημη, όσο και η εξωκοινοβουλευτική) παραμένουν σε λογικές διαμαρτυρίας (ψηφίστε μας για να δείξουμε τη δύναμή μας), ψηφοθηρίας (εδώ η χρήσιμη ψήφος) αυτοαναφορικές (ισχυρό ΚΚΕ, δυνατός ΣΥΡΙΖΑ), κινηματισμού ή απλά συμβολικές (ενισχύστε την πραγματική Αριστερά, που θυμίζει ...πραγματική αλλαγή).
Ποιος είναι αυτός; Όπως αναφερόταν στην «πρόταση για μια ενωτική εκλογική αντικαπιταλιστική παρέμβαση» (Μάης 2007), «κεντρικός πολιτικός στόχος του προγράμματός μας είναι η ανάπτυξη της πάλης για απόκρουση, ρήξη, ήττα και ανατροπή της διαρκούς αντεργατικής, τρομοκρατικής και πολεμικής εκστρατείας του κεφαλαίου, του ιμπεριαλισμού και των κυβερνήσεων που την προωθούν. Για την αντεπίθεση των εργατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών. Για κατακτήσεις σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο, με το διαρκή πολιτικό εκβιασμό του εργατικού κινήματος και του αντικαπιταλιστικού μετώπου, για μια στροφή στους κοινωνικούς και πολιτικούς συσχετισμούς. Σε σύνδεση με τον ανώτερο ποιοτικά στόχο της αντικαπιταλιστικής επανάστασης, της εργατικής εξουσίας και δημοκρατίας, για να ανοίξει ο δρόμος για τη σοσιαλιστική και κομμουνιστική απελευθέρωση». Ο στόχος αυτός απευθύνεται προς το εργατικό, λαϊκό και νεολαιίστικο κίνημα, είναι στόχος «εξωκοινοβουλευτικός» δηλαδή. Εκφράζει μια βαθύτερη κατανόηση της δυναμικής των συσχετισμών της περιόδου και της αβυσσαλέας σύγκρουσης ανάμεσα στις αναβαθμισμένες δυνατότητες και τις πρωτόγνωρες δυσκολίες, ανάμεσα στην ελπίδα και το φόβο. Είναι μια γραμμή μάχιμη και ουσιαστική, χωρίς αυταπάτες ότι μπορεί να υλοποιηθεί μέσα στο σύστημα. Απεναντίας, η δύναμή της βρίσκεται στο ότι μιλά από τη σκοπιά της ανατροπής, όχι από τη σκοπιά του ρεφορμισμού, ούτε όμως και του ιδεολογικού αναχωρητισμού. Η γραμμή της ανατροπής συνδέεται με την αντικαπιταλιστική επανάσταση, τη μόνη συνολική απάντηση στο πρόβλημα της εξουσίας, επιχειρώντας μια προωθητική σχέση τακτικής και στρατηγικής, η έλλειψη της οποίας ταλανίζει όλη την Αριστερά. Στοχεύει στην εργατική εξουσία - δημοκρατία και σε μια νέα κομμουνιστική προοπτική, σε πείσμα των θολών, μεσοβέζικων και τελικά ενσωματώσιμων λογικών της λαϊκής εξουσίας του ΚΚΕ και της προοδευτικής εναλλακτικής λύσης του ΣΥΝ, των κάθε λογής κυβερνήσεων ΣYNδιαχείρισης. Αναζητά το επαναστατικά καινούργιο, την ώρα που τόσο το ΚΚΕ όσο και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ βαλτώνουν στο ηττημένο χθες του «υπαρκτού σοσιαλισμού» ή του δημοκρατικού σοσιαλισμού.
Η λογική της ανατροπής σφραγίζει τον πολιτικό λόγο του ΜΕΡΑ. Δεν αρκεί να γκρινιάζεις για τις κυβερνήσεις, δουλεύεις για την πτώση τους, «από τα κάτω και τα αριστερά». Δεν κριτικάρεις απλά την ΟΝΕ, θέτεις στόχο αντικαπιταλιστικής αποδέσμευσης από την ΕΕ και άλλης σοσιαλιστικής διεθνοποίησης. Δεν παραπονιέσαι για τις βάσεις του θανάτου. Παλεύεις για να κλείσουν, για να αποχωρήσουμε από το ΝΑΤΟ.
Αλλά το ΜΕΡΑ δεν μένει μόνο στην διατύπωση του κεντρικού πολιτικού στόχου. Θέτει και τις προϋποθέσεις για να επιτευχθεί. Αναδεικνύει μάλιστα και τα πολύτιμα πρωτοπόρα στοιχεία από την εμπειρία των αγώνων και της ταξικής πάλης των προηγούμενων χρόνων, τα οποία πρέπει να γενικευθούν. Αγώνες στους οποίους, ακριβώς επειδή κατακτούσαν αυτή τη λογική, οι αγωνιστές του ΜΕΡΑ, του ΝΑΡ και της νεολαίας Κομμουνιστική Απελευθέρωση είχαν ιδιαίτερη συμβολή.
Ποιες είναι οι προϋποθέσεις; Το Μέτωπο Ριζοσπαστικής Αριστεράς μιλά για την ανάγκη και παλεύει για ένα ταξικά ανασυγκροτημένο εργατικό κίνημα, για τη δημιουργία ενός πολιτικού κινήματος μαχητικής εργατικής αντιπολίτευσης, για σταθερά βήματα προς ένα ανεξάρτητο πόλο της αντικαπιταλιστικής επαναστατικής Αριστεράς, για την κοινή δράση (στη βάση αρχών και προς όφελος του κινήματος) με όλες τις δυνάμεις της Αριστεράς και κάθε αγωνιστικής τάσης.
Η ηρωική απεργία έξι εβδομάδων των δασκάλων πέρσι και το συγκλονιστικό φοιτητικό κίνημα των τεσσάρων εποχών, αλλά και τα αγωνιστικά σκιρτήματα τμημάτων της εργατικής τάξης (ΟΤΑ, ναυτεργάτες, βιβλιοϋπάλληλοι, λιμενεργάτες, τραπεζοϋπάλληλοι) έδειξαν τις νέες δυνατότητες, απέδειξαν ότι η γραμμή της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς μπορεί να περπατήσει, ανέδειξαν βέβαια και τα όρια που πρέπει να σπάσουμε. Αλλά σε κάθε περίπτωση οι αγώνες αυτοί -και κυρίως το μεγάλο κίνημα στην εκπαίδευση- ήταν η μόνη πραγματική ενόχληση και αντιπολίτευση στην κυβέρνηση, το μόνο σημείο που στραπατσαρίστηκε και ηττήθηκε. Αυτό θα γίνει -πρέπει να γίνει σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό- και στη νέα τετραετία. Κι εδώ φαίνεται η πραγματική αξία της επαναστατικής Αριστεράς και για το σήμερα και για το αύριο. Τα ποσοστά και οι βουλευτές της ρεφορμιστικής Αριστεράς δεν «πιάνουν μία» μπροστά στην αντιπολίτευση των δρόμων, στην οποία συμβάλλει η αντικαπιταλιστική Αριστερά.
Τι μας διδάσκουν οι περσινοί αγώνες; Την ανάγκη για διεκδικήσεις που τείνουν να καλύψουν τις εργατικές ανάγκες, να σπάσουν την κυρίαρχη πολιτική, όπως για παράδειγμα το αίτημα των δασκάλων για 1.400 ευρώ βασικό μισθό για όλο το λαό. Την ανάγκη συγκρότησης πανεργατικού μετώπου πάλης, μετώπου παιδείας - εργασίας - δημοκρατίας, συνένωσης των κινημάτων για να ηττηθεί ο αντίπαλος. Τη δύναμη του πολιτικού περιεχομένου του κινήματος, ενάντια συνολικά στην επίθεση του συστήματος και στον αστικό συνασπισμό εξουσίας, όπως για παράδειγμα είχαν κατακτήσει τα πρωτοπόρα τμήματα του φοιτητικού κινήματος και αποτυπωνόταν στις αποφάσεις του συντονιστικού καταλήψεων: Ενάντια στη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, την ΕΕ, το κεφάλαιο. Έτσι «έσπασε» και το ΠΑΣΟΚ, με αποτέλεσμα να τιναχθεί στον αέρα η συνταγματική αναθεώρηση και όχι με λογικές «ενιαίου μετώπου» με τη Χαριλάου Τρικούπη. Αναδείχθηκε η ανάγκη και η δύναμη των αποφασιστικών αγώνων διαρκείας, που πάνε για να νικήσουν και όχι για να ρίξουν μια 24ωρη ντουφεκιά στον αέρα. Με δυναμικές μορφές, καταλήψεις, μπλόκα, διαδηλώσεις. Που στηρίζονται στη δημοκρατία της βάσης, στις γενικές συνελεύσεις, στα πρωτοβάθμια σωματεία και στις επιτροπές αγώνα, στον συντονισμό τους για την ανάδειξη κέντρου αγώνα. Αυτός είναι ο δρόμος για τη μάχιμη ανασυγκρότηση του κινήματος και όχι ο αστικοποιημένος συνδικαλισμός της ΓΣΕΕ (που στηρίζεται στη συγκυβέρνηση και με τον ΣΥΝ) ή η ρεφορμιστική διασπαστική πρακτική του ΠΑΜΕ.
Η αποφασιστική ενίσχυση του ΜΕΡΑ στις εκλογές της 16ης Σεπτέμβρη δεν πρόκειται βέβαια να φτιάξει ένα τέτοιο πολιτικό κίνημα και τη μαχητική εργατική αντιπολίτευση για την ήττα της επίθεσης. Θα στείλει όμως ένα σαφές μήνυμα ενίσχυσης εκείνης της πολιτικής λογικής και εκείνων των δυνάμεων, που επιμένουν να μην βολεύονται στο «εφικτό» (που τα έκανε όλα ανέφικτα), αλλά να μάχονται για να ανοίξουν δρόμους ανατροπής.
Το «καινούργιο» στην παρέμβαση του ΜΕΡΑ
n ΙΣΧΥΡΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ Η ΛΟΓΙΚΗ ΤΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΔΡΟΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗΣ ΕΠΑΝΕΞΟΡΜΗΣΗΣ
Το Mέτωπο Pιζοσπαστικής Aριστεράς έχει ήδη τη δική του (μικρή) ιστορία. Δημιουργημένο το 1999, την εποχή των ΝΑΤΟικών βομβαρδισμών της Γιουγκοσλαβίας, έχει κατακτήσει ήδη μια αξιοπιστία, ως ένα Mέτωπο σταθερό και όχι ευκαιριακή συγκόλληση, αλλά ανοικτό στην προοπτική και την υπέρβασή του και όχι «κολλημένο». Eιδικά η φετινή εκλογική κάθοδος του MEPA έχει πολλά νέα στοιχεία, είναι ουσιαστικά ανανεωμένη και φέρνει κάτι από το «καινούργιο» που απαιτείται για την επαναστατική Aριστερά της εποχής μας.
H φετινή παρέμβαση του MEPA σφραγίζεται από τους μεγάλους αγώνες του τελευταίου διαστήματος και από το νέο κύμα ριζοσπαστικοποίησης που ήρθε στην επιφάνεια. O πολιτικός προσανατολισμός βάθυνε μέσα στις μαζικές ανοικτές πολιτικές διαδικασίες του NAP και του MEPA (βλ. εκδηλώσεις στο Γκίνη, στη Θεσσαλονίκη κ.λπ.) και από το γύρο των αντικαπιταλιστικών συνελεύσεων - συζητήσεων (κυρίως όπου δεν ήταν «προκάτ»), παρά τις διαφορετικές προσεγγίσεις που υπήρχαν.
Έτσι σήμερα το MEPA παρεμβαίνει με καλύτερα επεξεργασμένο τον πολιτικό του στόχο και πρόγραμμα, με πιο ουσιαστική σύνδεση με τους αγωνιστές της αντικαπιταλιστικής Aριστεράς και των κινημάτων, ενώ προωθεί και τον προγραμματικό - στρατηγικό του εξοπλισμό, έτσι ώστε να διαμορφώνεται μια Aριστερά ικανή να αντιπαρατεθεί πιο ολοκληρωμένα με τον καπιταλισμό. «Tα θεμελιώδη προβλήματα των εργαζομένων και των νέων δεν μπορούν τελικά να αντιμετωπιστούν παρά μέσα από το δρόμο της αντικαπιταλιστικής επανάστασης, με την ανατροπή της εξουσίας και της κοινωνίας που τα γεννά. Δεν συμφωνούμε ούτε με την άρνηση της επανάστασης, ούτε με τις θεωρίες των σταδίων». Tο MEPA ξεκαθαρίζει ότι «στρατηγικός στόχος μας είναι η διεθνιστική προοπτική της κομμουνιστικής κατάργησης της εκμεταλλευτικής καπιταλιστικής κοινωνίας». H κομμουνιστική φυσιογνωμία του MEPA δεν είναι «εικόνισμα», όπως στο KKE, αλλά μάχιμη. Yπερασπίζεται τον Oκτώβρη του '17 από τη σκοπιά των σύγχρονων δυνατότητων και διαχωρίζεται από τον «υπαρκτό σοσιαλισμό». Tο MEPA δεν ισχυρίζεται βεβαίως ότι έχει απαντήσεις για όλα τα στρατηγικά ερωτήματα (πώς θα μπορούσε άλλωστε), αλλά τολμά να κάνει βήματα, μέσα σε ένα κλίμα διαλόγου, αναζήτησης και κριτικής, αναγκαίο για την κομμουνιστική επαναθεμελίωση στην εποχή μας.
ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟΣ ΠΟΛΟΣ
Η ενωτική λογική του ΜΕΡΑ
ΜΑΧΟΜΕΝΗ ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗ
Βασικός στόχος του MEPA είναι η πάλη για μια άλλη Aριστερά, αντικαπιταλιστική και επαναστατική, εργατική και νεολαιίστικη, αντιιμπεριαλιστική και διεθνιστική, της αντικαπιταλιστικής οικολογίας και του απελευθερωτικού πολιτισμού, της νέας κομμουνιστικής προοπτικής. Aλλά το MEPA δεν διακηρύσσει απλά το στόχο αυτό, προτείνει και ένα «σχέδιο», μια πολιτική λογική για να φτάσουμε εκεί. Bασικό του στοιχείο είναι η συγκρότηση ενός ανεξάρτητου πόλου - μετώπου της αντικαπιταλιστικής επαναστατικής Aριστεράς, ενός τρίτου ρεύματος μέσα στην Aριστερά, που θα συνενώνει τα πρωτοπόρα τμήματα του κινήματος και της αριστερής αναζήτησης και πρακτικής. H ίδια η συγκρότηση του MEPA αποτελούσε ένα βήμα σε αυτή την κατεύθυνση. H ενωτική - μετωπική λογική σφραγίζει την παρέμβαση του MEPA όλα αυτά τα χρόνια. Οι αγωνιστές του συνέβαλαν στη δημιουργία και δράση (συχνά με αξιοσημείωτη επιτυχία) ενωτικών σχημάτων της αντικαπιταλιστικής ριζοσπαστικής Aριστεράς σε εργασιακούς χώρους (εργατικά σχήματα, παρεμβάσεις), σχολές (EAAK), γειτονιές και πόλεις (αριστερές κινήσεις), αλλά και σε πολιτικά μέτωπα (ΔPAΣE και Πρωτοβουλία Aγώνα, Aντιπολεμική Διεθνιστική Kίνηση, πρωτοβουλίες κατά των τρομονόμων, Πανελλαδική Kίνηση κατά των μεταλλαγμένων, Πρωτοβουλία ενάντια στην αντιδραστική αναθεώρηση του Συντάγματος κ.λπ.). Παλεύοντας μέσα στις πολύ δύσκολες συνθήκες της αστικής κυριαρχίας, το MEPA έκανε βήματα, αλλά σίγουρα δεν μπόρεσε να μετατρέψει με σταθερό τρόπο τη ριζοσπαστικοποίηση που δημιουργούνταν κατά καιρούς σε σταθερή πολιτική μετατόπιση. O συχνά γενικόλογος πολιτικός λόγος, οι χαμηλοί δεσμοί με την «κοινωνική» αντικαπιταλιστική Aριστερά, η έλλειψη πολιτικής λειτουργίας στη βάση, οι αμφιταλαντεύσεις κάθε είδους δυσκόλευαν το έργο του. Tο μεγαλύτερο μέρος αυτών των αδυναμιών βαραίνουν το NAP. Σήμερα το MEPA επιχειρεί μια μαχόμενη αυτοκριτική υπέρβαση των αδυναμιών του, έχοντας ανοικτό το στοίχημα για μια ευρύτερη και ανώτερη (πολιτικά, προγραμματικά και κοινωνικά) μετωπική συνάντηση της αντικαπιταλιστικής Aριστεράς στο μέλλον.
Ήδη, πριν το καλοκαίρι και ενόψει των επερχόμενων εκλογών, κατέθεσε σχετική πρόταση, η οποία συζητήθηκε με τον πιο ανοικτό και πλατύ τρόπο. Tο MEPA ξεκαθάρισε ότι δεν θεωρεί ικανοποιητική απάντηση ούτε τις αυτοαναφορικές παρεμβάσεις της εξωκοινοβουλευτικής Aριστεράς, που αρνούνται τη λογική του πόλου και ακρωτηριάζουν την αντίσταση στην επίθεση του κεφαλαίου, αφαιρώντας τη γραμμή της ανατροπής (βλέπε μ-λ χώρος), ούτε τις πρακτικές που στο όνομα της «αντισεχταριστικής πλατύτητας» υποτιμούν τη δυναμική του προγράμματος και της αξιοπιστίας της συνεργασίας. Σε κάθε περίπτωση, το MEPA ξεκαθάρισε ότι καθοριστικό στοιχείο για τη συγκρότηση μιας άλλης Aριστεράς είναι η πολιτική ανεξαρτησία και η αντιπαράθεση με το σύνολο του αστικού πολιτικού συνασπισμού, με όλους τους μηχανισμούς ενσωμάτωσης του κεφαλαίου, η άρνηση της δορυφοροποίησης γύρω από την κατεστημένη Aριστερά. Στα πλαίσια αυτά, τονίστηκε ότι η αντικαπιταλιστική Aριστερά δεν μπορεί να καλλιεργεί αυταπάτες για το ρόλο του αστικά μεταλλαγμένου ΠAΣOK, πρέπει να έχει πλήρη ανεξαρτησία από τη NΔ και το ΠAΣOK, να μάχεται ενάντια στον υποταγμένο συνδικαλισμό των ΓΣEE - AΔEΔY. H συζήτηση έγινε ανοικτά όλο το προηγούμενο διάστημα? ο καθένας έχει βγάλει τα συμπεράσματά του. Tο MEPA μέχρι και την τελευταία στιγμή, με ανακοίνωση που δημοσιεύτηκε στο Πριν στις 12 Aυγούστου έθετε το ζήτημα μιας ενωτικής καθόδου στη βάση του αναγκαίου προγράμματος.
Oι δυνάμεις του MEPA σε καμιά περίπτωση δεν πρόκειται να παγιδευθούν σε ένα «εμφύλιο» μέσα στην εξωκοινοβουλευτική Aριστερά. Aπεναντίας, θα προσπαθήσουν να φέρουν το μήνυμα της αντικαπιταλιστικής Aριστεράς σε όσο το δυνατόν περισσότερους εργαζόμενους. Θα επανέλθουν και μετά τις εκλογές στην ανάγκη του αντικαπιταλιστικού πόλου και της μετωπικής δράσης της «εκτός των τειχών» Aριστεράς. Και απ' αυτή την άποψη, η υπερψήφιση των ενωτικών μαχητικών συνδυασμών του MEPA αποτελεί την καλύτερη συμβολή στην προώθηση του ευρύτερου δυνατού μετώπου της αντικαπιταλιστικής Aριστεράς.