ΚΚΕ: Όχι στην ενότητα, αλλά «στη στενότητα η δύναμή μας»

ΚΚΕ: Όχι στην ενότητα, αλλά «στη στενότητα η δύναμή μας»
Τίποτε νέο στις εκλογές, χωρίς πνοή και συμπεράσματα από τους πρόσφατους αγώνες
Χωρίς έμπνευση, χωρίς κάτι νέο, με τα ίδια σχεδόν συνθήματα -λες και τίποτε δεν αλλάζει ανάμεσα στις τετραετίες- και ακόμη πιο «στενό» κατεβαίνει το ΚΚΕ στην εκλογική μάχη της 16ης Σεπτέμβρη. Μάλιστα, λίγες ημέρες πριν τις εκλογές, η μετωπική πολιτική του ΚΚΕ σε επιμέρους χώρους, όπως στο ΠΑΜΕ, στην ΠΑΣΥ, στους δήμους και τις νομαρχίες, δέχεται καίριο χτύπημα με την προσχώρηση του ΔΗΚΚΙ στον ΣΥΡΙΖΑ.
ΚΩΣΤΑΣ ΜΑΡΚΟΥ


Ποντάρει σε μια «παγωμένη» σταθερότητα που επέδειξε τα τελευταία 20 χρόνια, δίχως να αντιλαμβάνεται τον ιδιαίτερο χαρακτήρα της φάσης που διανύει η ταξική πάλη κατά την πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα, η οποία φαίνεται να αφήνει πίσω της το ΚΚΕ. Με κύριο χαρακτηριστικό την επιμονή και διάρκεια των νέων αγώνων, την εμφανή κόπωση του αντιπάλου που εξαπολύει ως απάντηση διαρκώς νέα κύματα επιθέσεων χωρίς, όμως, την παλιά πειθώ και συναίνεση. Οι νέοι αγώνες προσφέρουν στην Αριστερά «πληροφορίες και υλικό», όπως λέει το ΜΕΡΑ, αναδεικνύουν τις δυνατότητες τόσο της περιόδου, όσο και της νέας εποχής. Την ίδια στιγμή, μέσα από τα όριά τους, τις ήττες και τις παλινδρομήσεις, απαιτούν από την Αριστερά ένα νέο ενωτικό πολιτικό σχέδιο για μια νικηφόρα αναμέτρησή τους με την επίθεση, για έναν βαθύ κλονισμό των συσχετισμών, για μια αντικαπιταλιστική ανατροπή. Τίποτε από όλα αυτά δεν φαίνεται να συγκινεί το ΚΚΕ. «Στην ενότητα η δύναμή μας», έλεγε το παλιό εργατικό σύνθημα, «στη στενότητα η δύναμή μας», λέει το ΚΚΕ. Στενότητα σε ιδέες, συνθήματα και πρακτική.
Η ηγεσία του αξιοποιεί τη δεδομένη αυταπάρνηση και αυτοθυσία των μελών του για να τη διαφημίσει και άλλη μια φορά σε εκλογική εκστρατεία, ενώ τη διασκόρπιζε όταν για παράδειγμα οι φοιτητές, οι πανεπιστημιακοί και οι δάσκαλοι απαιτούσαν τη μετωπική αποτελεσματικότητά της. Εάν ο Αλ. Αλαβάνος διαφημίζει ως «νέο προϊόν» το νεόκοπο, έστω και μικρό και κυρίως ασυνεπή ρόλο που έπαιξε ο ΣΥΡΙΖΑ στους αγώνες της παιδείας, υπερβάλλοντας στο ρήγμα κατά του άρθρου 16, η Αλ. Παπαρήγα αποσιωπά το ρόλο και τη συμβολή των αγώνων στα πλήγματα κατά του δικομματικού συστήματος. Κανένας από τους δύο δεν συμβάλλει στο μετασχηματισμό των αγώνων σε ενιαίο, σταθερό, πολιτικό μέτωπο εργασίας, παιδείας, δημοκρατίας και αντικαπιταλιστικής ανατροπής. Καθένας με τον τρόπο του, συμβάλλει στη μετατροπή του μαζικού κινήματος σε αριστερό, εξωκοινοβουλευτικό ψάλτη του κοινοβουλευτικού πολιτικού συστήματος. Και όλα αυτά για να παίξουν ρόλο σε κάποιες «νέες πολιτικές ανακατατάξεις». Εάν ο Αλ. Αλαβάνος μας παρουσιάζει σα «νέο» ακριβώς αυτή τη χρήση του κινήματος σε σχέση με τη «θεσμίτιδα» του Κωνσταντόπουλου, το ΚΚΕ έχει «πείρα 20ετίας». Θυμίζουμε τη στάση του στο αγροτικό ξέσπασμα του 1995-96, τη συνεργασία με δυνάμεις της ΝΔ και τη μετέπειτα ήττα του στις εκλογές σε κάθε αγροτικό νομό και δήμο. Τηρουμένων των αναλογιών, τα ίδια έκαναν στην κρίσιμη φάση των αγώνων στην παιδεία: Με «κατάργηση του νόμου στην πράξη» το ΚΚΕ, με τη «μεταφορά του αγώνα σε κάθε σχολή» ο ΣΥΡΙΖΑ, συνέβαλλαν και οι δύο στην προσωρινή αναστολή του κινήματος, βοηθώντας αντικειμενικά τον Καραμανλή να περάσει κοινοβουλευτικά το νόμο και το ΠΑΣΟΚ να εμφανίζεται ως η «εναλλακτική λύση» που μπορεί να τον καταργήσει.
Το ΚΚΕ προβάλλοντας έναν στόχο εξουσίας, υποβαθμίζει τον τακτικό στόχο μιας αντικαπιταλιστικής ανατροπής των συσχετισμών από ένα ανασυγκροτημένο εργατικό και μαζικό κίνημα, στο έδαφος του καπιταλισμού. Αυτή είναι και η κυριότερη αιτία του σεχταρισμού του, η αιτία της ακατανόητης για πολλούς άρνησης να συμπεριλάβει το όνομα του ΔΗΚΚΙ στον τίτλο του ψηφοδελτίου. Όποιος υποβαθμίζει τους στόχους τακτικής είναι αντικειμενικά σεχταριστής. Παράλληλα, όμως, όποιος υποβαθμίζει τους στρατηγικούς στόχους είναι αντικειμενικά οπορτουνιστής. Αυτό δίνει τη δυνατότητα στο Συνασπισμό π.χ. να συνεργάζεται τόσο με τους διεθνιστές της ΔΕΑ, όσο και με τους εθνικιστές του ΔΗΚΚΙ. Η ιδιαιτερότητα του ΚΚΕ είναι ότι με την πρόταση της λαϊκής εξουσίας διαλύει το στρατηγικό στόχο της επανάστασης και της εργατικής εξουσίας. Ακόμη χειρότερα, υποβαθμίζει το σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό στην «υπεράσπιση των κατακτήσεων» των ιδιόμορφα εκμεταλλευτικών καθεστώτων του «υπαρκτού σοσιαλισμού». Το ΚΚΕ χρεώνει στο ΝΑΡ «αριστερό οπορτουνισμό». Κατακαλόκαιρα και προεκλογικά δημοσίευσε σε τρεις συνέχειες το γνωστό άρθρο της ΚΟΜΕΠ. Αλλά, όπως είναι γνωστό, σεχταρισμός και οπορτουνισμός αποτελούν δίπολο. Η επόμενη δεκαετία θα χαρακτηριστεί από το οπορτουνιστικό στοιχείο της φυσιογνωμίας του ΚΚΕ. Γιατί ο σεχταρισμός έδειξε τα όριά του.