Έφτασε η ώρα της μεγάλης αλήθειας

Έφτασε η ώρα της μεγάλης αλήθειας
ΟΙ ΘΥΤΕΣ ΕΓΙΝΑΝ ΘΥΜΑΤΑ
Θα μπορούσε κανείς να γελάσει μα και να οργιστεί με τις θεωρίες των «ασύμμετρων απειλών», των «ξένων πρακτόρων» και των «αναρχικών που καίνε τα δάση της Ελλάδας». Θα μπορούσε να γελάσει μα και να οργιστεί με την προσπάθεια της κυβέρνησης να εμφανιστεί για μια ακόμη φορά (όπως έκανε και με τις υποκλοπές) όχι ως θύτης αλλά ως «θύμα σκοτεινών συμφερόντων», τα οποία θέτουν σε εφαρμογή «οργανωμένο σχέδιο για την αποσταθεροποίηση της χώρας». Θα μπορούσε να οργιστεί μα κυρίως να γελάσει με τα περί «ΠΑΣΟΚων που βάζουν τις φωτιές για να πάρουν τις εκλογές», όταν έχει αποδειχθεί ότι το κόμμα του Γιωργάκη Παπανδρέου μοιάζει ανίκανο να ανταποκριθεί ακόμη και στις στοιχειώδεις απαιτήσεις του αστικού πολιτικού παιχνιδιού.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΣ

http://politikokafeneio.com

Μπορεί ο οποιοσδήποτε να γελάσει και να οργιστεί με όλα αυτά και με πολλά ακόμη, αρκεί να μην ξεχνά ούτε στιγμή αυτό που συμβαίνει στην πραγματικότητα: Ότι δηλαδή, υπάρχει όντως ένα οργανωμένο σχέδιο που μας απειλεί. Ένα σχέδιο για τη ληστρική εκμετάλλευση του περιβάλλοντος με κίνητρο το κέρδος, το οποίο ευθύνεται για τις ανείπωτες και πρωτόγνωρες καταστροφές και οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στη δολοφονία της μητέρας - φύσης. Ένα σχέδιο, τα αποτελέσματα του οποίου διακρίνονται πλέον διά γυμνού οφθαλμού, από την Αρκτική όπου λιώνουν οι πάγοι μέχρι τον Αμαζόνιο που λεηλατείται με ασύλληπτους ρυθμούς, από τη Μεσόγειο που φλέγεται μέχρι την Κίνα που δηλητηριάζεται μαζικά ελέω Ολυμπιακών Αγώνων και ανάπτυξης, από τον πυθμένα του Βόρειου Πόλου που κρύβει πετρελαϊκούς θησαυρούς μέχρι τις Άλπεις όπου φερέλπιδες επιχειρηματίες ψηλώνουν κατά εκατοντάδες μέτρα τις κορυφές κατασκευάζοντας εκτρώματα προς τουριστική αξιοποίηση.
Είναι αυτό το σχέδιο που, σε τελική ανάλυση, αποδεικνύει ότι το δίλημμα «επανάσταση ή βαρβαρότητα» τίθεται σήμερα με επιτακτικό τρόπο για την συντριπτική πλειοψηφία όσων κατοικούν πάνω σε αυτόν τον πλανήτη. Αν και είναι γεγονός ότι οι περισσότεροι, συνειδητά ή ασυνείδητα, το καταλαβαίνουν με τα πολύ πιο απλά λόγια «ελευθερία ή θάνατος»: Ελευθερία από τα δεσμά της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης ή θάνατος μαζί με τον αέρα που αναπνέουμε, τη γη στην οποία πατάμε και το νερό που πίνουμε. Ελευθερία από το αχόρταγο κεφάλαιο που ρουφά κάθε ικμάδα ζωής από τους ανθρώπους και το περιβάλλον ή θάνατος στο τεράστιο γκέτο - κάτεργο που ζούμε και εργαζόμαστε.
Ειπώθηκε και γράφτηκε ότι η Πελοπόννησος είχε να γνωρίσει τέτοια συμφορά από την εποχή του Δράμαλη και ο Γράμμος από τα χρόνια του εμφυλίου. Αν αυτό είναι αλήθεια -και σε μεγάλο βαθμό είναι- τότε έφτασε η ώρα, όπως και τότε, ο καθένας να αποφασίσει με ποιον θα πάει και ποιον θα αφήσει.
Το «λιγότερο κράτος», ο αντιδραστικός ρόλος της τοπικής αυτοδιοίκησης στο πλαίσιο του σύγχρονου αστικού κράτους, η ένταση της εκμετάλλευσης της γης και η αλλαγή των χρήσεών της, η ερημοποίηση μεγάλων περιοχών της υπαίθρου και φυσικά, οι ραγδαίες κλιματικές αλλαγές, συνιστούν τους βασικούς υπεύθυνους για τις πρωτοφανείς σε έκταση
καταστροφές που έζησε η Ελλάδα και για ανάλογα προβλήματα σε άλλες περιοχές του κόσμου.
ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΜΠΡΗΣΤΗΣ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ
Πέντε είναι οι βασικές αιτίες που ευθύνονται για την πύρινη κόλαση την οποία βιώνει η Ελλάδα. Η πρώτη έχει να κάνει με τις θεωρίες περί «λιγότερου κράτους», οι οποίες αποτελούν τον καμβά της πολιτικής των κυβερνήσεων στην ΕΕ και το ευαγγέλιο της Κομισιόν. Τα κραυγαλέα κενά προσωπικού στην πυροσβεστική, οι πολύ μεγάλες ελλείψεις στον εξοπλισμό και η ανυπαρξία ή αχρηστία των συστημάτων πυρασφάλειας είναι μόνο μερικές από τις συνέπειες της πολιτικής που επιδιώκει τη με κάθε κόστος μείωση των δημόσιων δαπανών και τον περιορισμό των ελλειμμάτων. Αυτή η πολιτική προωθεί την εκχώρηση όλων των φιλέτων του κρατικού τομέα στο ιδιωτικό κεφάλαιο, τη μετατροπή των δραστηριοτήτων που είναι ζημιογόνες σε κερδοφόρες για να πωληθούν μελλοντικά, αλλά και την απαξίωση όλων των κλάδων που δεν αποφέρουν κέρδη. Στην τελευταία κατηγορία συγκαταλέγονται η δημόσια παιδεία και υγεία, η συντήρηση και ο εκσυγχρονισμός του δικτύου διανομής ηλεκτρικής ενέργειας και νερού, καθώς και οι τομείς πρόληψης και αντιμετώπισης των φυσικών καταστροφών, όπως είναι οι σεισμοί, οι πυρκαγιές και οι πλημμύρες. Ακόμη δε και όταν καθίσταται φανερό ότι κάτι πρέπει να γίνει, το έργο δεν το αναλαμβάνει το δημόσιο, αλλά οι ιδιώτες (μέσω των διάφορων εργολαβιών και των Συμπράξεων Δημοσίου Ιδιωτικού Τομέα) έναντι αδράς αμοιβής - κάτι που δεν αποκλείεται να γίνει μελλοντικά και με την πυρόσβεση.
Η δεύτερη πλευρά αφορά την τοπική αυτοδιοίκηση και το ρόλο της στο σύγχρονο αστικό κράτος, ο οποίος αλλάζει και αναβαθμίζεται στο πλαίσιο του «Καποδίστρια». Από τη μία, μετατρέπεται σε μακρύ χέρι της κεντρικής εξουσίας, με αποτέλεσμα να ισχύουν όλα όσα αναφέρθηκαν παραπάνω, συχνά σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό: Μεγάλες ελλείψεις σε προσωπικό, εκχωρήσεις όλων σχεδόν των ζωτικών λειτουργιών της σε ιδιώτες, ανίερες συμμαχίες και συμβάσεις με το λιγότερο ισχυρό αλλά εξίσου αρπακτικό κεφάλαιο της περιφέρειας, σταδιακή κατάργηση της μονιμότητας των δημοτικών υπαλλήλων και πολλά άλλα. Από την άλλη, συνεχίζει να αξιοποιείται ως ένας αχανής ρουσφετολογικός μηχανισμός, για το περιστασιακό βόλεμα των εκάστοτε «ημετέρων» από τις κυβερνήσεις, αλλά και από μικρότερα κόμματα με τις ευλογίες των κυβερνήσεων. Όλα αυτά, έχουν ως αποτέλεσμα να υπολειτουργούν τομείς με καίρια σημασία - όπως οι φορείς διαχείρισης των οικοσυστημάτων που θεωρούνται προστατευόμενα και των ανεξέλεγκτων χωματερών, οι οποίες είναι μια από τις βασικές αιτίες για την πρόκληση πυρκαγιών.
Η τρίτη πλευρά σχετίζεται με τους εκμεταλλευτές της γης. Εδώ δεν εννοούμε μόνο ή κυρίως τους οικοπεδοφάγους, τους αγρότες και τους βοσκούς οι οποίοι επιχειρούν να μεγαλώσουν το «μερτικό» τους. Αναφερόμαστε, πάνω από όλα, στα σχέδια που εκπονούνται σε κυβερνητικό επίπεδο, με αιχμή του δόρατος το υπουργείο Περιβάλλοντος και κατ' απαίτηση του κατασκευαστικού, τουριστικού και γεωργικού κεφαλαίου, για αλλαγή στις χρήσεις της γης και αναθεώρηση των πλαισίων χωροταξικού σχεδιασμού - στην ανάγκη της οποίας αναφέρθηκαν εκ νέου Σουφλιάς και Καραμανλής στη συνάντησή τους την Πέμπτη (βλέπε σελ. 21). Έτσι, πυρκαγιές σαν αυτές που ζήσαμε τις τελευταίες μέρες και πλημμύρες όπως αυτές που ενδέχεται να ακολουθήσουν, αντιμετωπίζονται από το κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις του ως μέσο για την καταστροφή των παραγωγικών δυνάμεων της υπαίθρου και ανοικοδόμησής τους με τρόπο πολύ πιο αποδοτικό και κερδοφόρο γι' αυτούς, αλλά και ενίσχυσης των συμμαχιών τους με τους μικρότερους «καρχαρίες» και τα τοπικά συμφέροντα.
Η τέταρτη πλευρά είναι η «ερημοποίηση της υπαίθρου». Η ραγδαία και άναρχη αστικοποίηση στη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών, που ήρθε να καλύψει τις ανάγκες που πήγαζαν από τη συγκεκριμένη φάση καπιταλιστικής ανάπτυξης της Ελλάδας αλλά και από τις κοινωνικές και πολιτικές ιδιαιτερότητες της χώρας (οικονομική καθυστέρηση, μετεμφυλιακή περίοδος κ.λπ.), έχει δημιουργήσει συνθήκες εγκατάλειψης σε πολλές περιοχές, οι οποίες αιμορραγούν διαρκώς, χάνοντας κυρίως τις νέες γενιές. Παρόλο που η Ηλεία και η Εύβοια δεν είναι οι πλέον εγκαταλειμμένοι νομοί, είναι γεγονός ότι η εικόνα μεγάλων εκτάσεων (ακαθάριστες και χωρίς βασικές υποδομές) συνέβαλαν στην εκδήλωση και το θέριεμα των πυρκαγιών.
Τέλος, η πέμπτη πλευρά ταυτίζεται με τις κλιματικές αλλαγές. Αυτές, δηλαδή, που ευθύνονται, σε μεγάλο βαθμό, για τους αλλεπάλληλους και επίμονους καύσωνες του καλοκαιριού, με αποτέλεσμα το έδαφος και τα δέντρα να «στεγνώσουν» και να γίνουν εύκολη λεία για τις αδηφάγες φλόγες.