ΔΕΘ: Πεδίο έκφρασης της εργατικής δυσαρέσκειας

ΔΕΘ: Πεδίο έκφρασης της εργατικής δυσαρέσκειας
Ανεξάρτητη ταξική συγκέντρωση στην Καμάρα, σήμερα Σάββατο 8 Σεπτέμβρη, 5.30 μ.μ.
Μετά την τεράστια καταστροφή από τις πρόσφατες πυρκαγιές η λαϊκή οργή έχει ξεχειλίσει. Η λεηλασία της φύσης μαζί με την ένταση της επίθεσης απέναντι στα εργατικά δικαιώματα αναδεικνύονται σε κορυφαία ζητήματα της ταξικής πάλης.
Η δυσφορία πλατιών τμημάτων εργαζομένων και νεολαίας, όχι μόνο απέναντι στην κυρίαρχη πολιτική ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, αλλά και στο ίδιο το σύστημα και το κράτος που υπονομεύει τη ζωή και το μέλλον τους, επιβάλλει εκ των πραγμάτων την ανάγκη αναβάθμισης του πολιτικού ρόλου του εργατικού κινήματος.
Ανεξάρτητη εργατική συγκέντρωση στο ξεκίνημα της ΔΕΘ
ΜΙΧΑΛΗΣ ΡΙΖΟΣ


Παρά τις μεγάλες δυνατότητες για την παρέμβαση των ταξικών δυνάμεων, τα πράγματα δεν θα είναι καθόλου εύκολα. Το πολιτικό σύστημα και η αστική τάξη φαίνεται ότι δεν έχουν κανένα περιθώριο αναβολής ή καθυστέρησης της αντεργατικής καταιγίδας που έχουν προαναγγείλει, με κυριότερους άξονες το Ασφαλιστικό, τη νέα ασφυκτική λιτότητα, την Πράσινη Βίβλο και τις αντιδραστικές αλλαγές στην εκπαίδευση. Το κοινωνικό πεδίο λοιπόν προβλέπεται καυτό.
Με ποια πολιτική πρέπει να απαντήσει το εργατικό κίνημα στη νέα κατάσταση; Καταρχήν, με την ολοκληρωμένη αποκάλυψη των ταξικών αιτίων της περιβαλλοντικής κρίσης που περιλαμβάνει: Το σύστημα της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης που γενικεύει τον κοινωνικό πόλεμο απέναντι στους εργαζόμενους και τη φύση, εξαντλεί τις πλουτοπαραγωγικές πηγές, υποτάσσει ολοκληρωτικά το περιβάλλον και τα δάση στην επιχειρηματική δράση. Το ειδικό μοντέλο καπιταλιστικής ανάπτυξης στην «ισχυρή Ελλάδα» και την ΕΕ, με το μεγάλο φαγοπότι των οικοδομικών συνεταιρισμών, των μεγάλων έργων, την εξάντληση του υδροφόρου ορίζοντα, την παράδοση των δασών στα ρίαλ εστέιτ και την τουριστική βιομηχανία. Τις ιδιωτικοποιήσεις και το «λιγότερο κράτος» που υπονομεύουν κάθε δημόσια κοινωφελή δραστηριότητα προς όφελος της εμπορευματοποίησης και των μεγάλων συμφερόντων, όπως προκύπτει και από τη λυσσαλέα προσπάθεια για την αντιδραστική αναθεώρηση του Συντάγματος και του άρθρου 24.
Δεύτερο, το εργατικό κίνημα πρέπει να συνδέσει την επίθεση στα οικονομικά δικαιώματα της εργατικής τάξης με την ασφυκτική συμπίεση και υποταγή του εξωεργασιακού χρόνου του εργαζόμενου, της πόλης που ζει, του χώρου που διασκεδάζει, των διακοπών και της φυσικής του αναψυχής, στους νόμους της αγοράς.
Τρίτο, να αναδείξει τον κεντρικό πολιτικό στόχο σε κάθε επιμέρους αγώνα και μέτωπο: Ανατροπή της επίθεσης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΕΕ-κεφαλαίου με συντονισμένους μαζικούς αγώνες, μέσα από ένα ανασυγκροτημένο εργατικό κίνημα και μια νέα ταξική ενότητα. Τώρα είναι ώρα για δυναμική αντίσταση, λαϊκή - εργατική αντιπολίτευση, όχι για σιωπηρές διαμαρτυρίες ή αποχή από το συλλογικό αγώνα και την πολιτική πάλη. Η «μοναχική βουβαμάρα» που καθοδηγείται από τα ΜΜΕ και τους ΔΟΛιους δικτυακούς τόπους δίνει συγχωροχάρτι στους καταπατητές της ζωής και των κατακτήσεών μας.
Χρειάζεται πλαίσιο αιτημάτων που θα ενοποιεί τις λαϊκές διεκδικήσεις και θα προωθεί τη συμμαχία εργαζομένων, εργατών γης, μικρομεσαίων αγροτών, νεολαίας όπως: Πλήρεις αποζημιώσεις σε όλους τους πληγέντες. Ακύρωση της αντιδραστικής αναθεώρησης του Συντάγματος και του άρθρου 24. Δήμευση της μεγάλης ιδιοκτησίας των τραπεζών, των οικοδομικών συνεταιρισμών, των καταπατητών και της εκκλησίας και κάθε ιδιοκτησίας που βρίσκεται εντός δασικών εκτάσεων. Όχι νέοι φόροι στα λαϊκά στρώματα. Ανατροπή της λιτότητας, αυξήσεις των μισθών με 1.400 ευρώ κατώτερο μισθό. Όχι στην ακρίβεια και την αύξηση του ΦΠΑ. Αποδέσμευση της χώρας από την Κοινή Αγροτική Πολιτική και τις δεσμέυσεις της. Καμιά αντιδραστική αλλαγή στο Ασφαλιστικό. Σύνταξη στα 55, κατώτερη σύνταξη 1.300 ευρώ. Όχι στις κατευθύνσεις της ΕΕ (ελλείμματα, ΟΝΕ, Πράσινη Βίβλος, Μπολόνια). Όχι στις ιδιωτικοποιήσεις, τις ΣΔΙΤ και τους αναπτυξιακούς νόμους υπέρ του κεφαλαίου. Καθολική δημόσια δωρεάν παιδεία και υγεία. Μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους. Απαγόρευση των απολύσεων, επίδομα ανεργίας ίσο με το βασικό μισθό, πλήρη ασφαλιστικά δικαιώματα στους ανέργους και τους μετανάστες.
Τέλος, απαιτείται η λαϊκή αυτοοργάνωση, ανεξάρτητα κέντρα επιτροπών αγώνα, σωματείων, αγροτικών συλλόγων, τοπικών και κλαδικών συνελεύσεων για την προώθηση αυτών των διεκδικήσεων. Όχι υποταγή στο κράτος και την ψηφοθηρία ή τα συμβούλια αρχηγών και τον ξεπουλημένο συνδικαλισμό ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, όπως υποστηρίζουν το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ. Η Διεθνής Έκθεση Θεσσαλονίκης μπορεί να αποτελέσει το πρώτο πεδίο έκφρασης της μαζικής λαϊκής δυσαρέσκειας με αισθητή την παρέμβαση των δυνάμεων της αντικαπιταλιστικής πτέρυγας.