ΝΕΑ ΔΙΩΞΗ ΜΟΥ ΑΠΟ ΤΗ ΓΑΔΑ!!! Για προτροπή σε αλλότρια ακολασία!!!

ΝΕΑ ΔΙΩΞΗ ΜΟΥ ΑΠΟ ΤΗ ΓΑΔΑ!!!
Για προτροπή σε αλλότρια ακολασία!!!
Σήμερα Παρασκευή 28 Σεπτεμβρίου μου τηλεφώνησαν από τη ΓΑΔΑ και μου είπαν ότι υπάρχει εισαγγελική εντολή για υπόθεσή μου που αφορά… διακίνηση πορνογραφικού υλικού μέσω ιστοσελίδων στο διαδίκτυο και πρέπει να πάω να δώσω καινούργια κατάθεση, μετά από τέσσερα χρόνια!!! (Η υπόθεση αυτή αφορά καταγγελία που είχε γίνει το 2003 όπου έγινε και προσαγωγή μου στη ΓΑΔΑ!). Τι σκαρώνουν πάλι εναντίον μου; Καινούργιες ιστορίες; Και είναι μόνο εναντίον μου αυτή η νέα πλεκτάνη που πάει να στηθεί ή αρχίζει ένας καινούργιος κύκλος δίωξης αγωνιστών της Επαναστατικής Αριστεράς; Ίδωμεν.
Βήχος Παναγιώτης

http://politikokafeneio.com

Στις 21 Φεβρουαρίου 2003 έγινε προσαγωγή μου στη ΓΑΔΑ με την κατηγορία της διακίνησης πορνογραφικού υλικού μέσω ιστοσελίδων στο διαδίκτυο! Ταυτόχρονα άνδρες της δίωξης ηλεκτρονικού εγκλήματος μου κατάσχεσαν τον σκληρό δίσκο από τον υπολογιστή μου, δισκέτες και άλλο υλικό από το σπίτι μου.
Η υπόθεση αυτή είχε ξεχαστεί, όταν εδώ και δύο μήνες περίπου στο Athens Indy media και στο φόρουμ του Πολιτικού Καφενείου κάνουν την εμφάνισή τους περίεργα δημοσιεύματα σε βάρος μου, όπως ακριβώς γινόταν και το 2003 πριν την προσαγωγή μου στη ΓΑΔΑ.
Σήμερα Παρασκευή 28 Σεπτεμβρίου μου τηλεφώνησαν από τη ΓΑΔΑ και μου είπαν ότι υπάρχει εισαγγελική εντολή - για την ξεχασμένη αυτή υπόθεση των τεσσάρων χρόνων - και πρέπει να πάω να δώσω καινούργια κατάθεση!!!
Τι σκαρώνουν πάλι εναντίον μου; Καινούργιες ιστορίες; Και είναι μόνο εναντίον μου αυτή η νέα πλεκτάνη που πάει να στηθεί ή αρχίζει ένας καινούργιος κύκλος δίωξης αγωνιστών της Επαναστατικής Αριστεράς; Ίδωμεν.

Παναγιώτης Βήχος

Δείτε σχετικά:

http://politikokafeneio.com/somatemporoi/prin33.htm

http://politikokafeneio.com/somatemporoi/diki13.htm

http://politikokafeneio.com/somatemporoi/diki232c.htm

http://politikokafeneio.com/somatemporoi/katagelia43.htm

ΕΘΝΙΚΑ ΚΙΝΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

ΕΘΝΙΚΑ ΚΙΝΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑ
Το 2007 κλείνουμε 90 χρόνια από την μεγάλη σοσιαλιστική Οκτωβριανή Επανάσταση που οδήγησε στην δημιουργία της ΕΣΣΔ. Του πρώτου κράτους των εργατών – αγροτών που οι εμπνευστές του πίστευαν πως ήταν η πρώτη σπίθα της παγκόσμιας σοσιαλιστικής επανάστασης που θα αγκάλιαζε όλο τον πλανήτη. Μια επανάσταση που θα έδινε τέλος στο βάρβαρο καπιταλιστικό σύστημα.
Δημήτρης Αργυρός


«..Το προλεταριάτο, που εξεγέρθηκε ενάντια στο παλιό καθεστώς, επωμίστηκε δύο καθήκοντα, ένα πανεθνικό και ένα ταξικό: Την απελευθέρωση της Γαλλίας από τους Γερμανούς εισβολείς και τη σοσιαλιστική απελευθέρωση των εργατών από τον καπιταλισμό. Το πιο πρωτότυπο χαρακτηριστικό γνώρισμα της Κομμούνας βρίσκεται σ' αυτήν ακριβώς τη συνένωση των δύο καθηκόντων.
Η αστική τάξη είχε σχηματίσει τότε «κυβέρνηση εθνικής άμυνας» και το προλεταριάτο βρέθηκε υποχρεωμένο να παλέψει για την πανεθνική ανεξαρτησία κάτω από την ηγεσία της κυβέρνησης αυτής. Στην πραγματικότητα, η κυβέρνηση αυτή ήταν κυβέρνηση «προδοσίας του λαού», που αποστολή της θεωρούσε την πάλη ενάντια στο προλεταριάτο του Παρισιού. Το προλεταριάτο, όμως, τυφλωμένο από πατριωτικές αυταπάτες, δεν το καταλάβαινε αυτό. Η πατριωτική ιδέα έχει προέλευσή της ακόμη από τη μεγάλη επανάσταση του XVIII αιώνα. Η ιδέα αυτή είχε υποτάξει τα μυαλά των σοσιαλιστών της Κομμούνας και ο Μπλανκί, λόγου χάρη, αναμφισβήτητα επαναστάτης και θερμός οπαδός του σοσιαλισμού, δε βρήκε πιο κατάλληλη ονομασία για την εφημερίδα του από την αστική κραυγή: «Η πατρίδα σε κίνδυνο!». Το μοιραίο λάθος των Γάλλων σοσιαλιστών βρισκόταν στη συνένωση αυτή των αντιφατικών καθηκόντων, του πατριωτισμού και του σοσιαλισμού. Ο Μαρξ ακόμη στο μανιφέστο της Διεθνούς, το Σεπτέμβρη του 1870, έκανε προσεκτικό το γαλλικό προλεταριάτο, τονίζοντάς του ότι δεν πρέπει να παρασύρεται από την ψεύτικη εθνική ιδέα: Βαθιές αλλαγές έχουν συντελεστεί από τον καιρό της μεγάλης επανάστασης, οι ταξικές αντιθέσεις έχουν οξυνθεί, κι αν τότε ο αγώνας ενάντια στην αντίδραση ολόκληρης της Ευρώπης είχε συνενώσει ολόκληρο το επαναστατικό έθνος, τώρα το προλεταριάτο δεν μπορεί πια να συνδέει τα συμφέροντά του με τα συμφέροντα των άλλων, των εχθρικών του τάξεων. Η αστική τάξη ας έχει την ευθύνη για την εθνική ταπείνωση, έργο του προλεταριάτου είναι ν' αγωνιστεί για τη σοσιαλιστική απελευθέρωση της εργασίας από το ζυγό της αστικής τάξης.»
Β. Ι. ΛΕΝΙΝ-Τα διδάγματα της Κομμούνας
Το 2007 κλείνουμε 90 χρόνια από την μεγάλη σοσιαλιστική Οκτωβριανή Επανάσταση που οδήγησε στην δημιουργία της ΕΣΣΔ. Του πρώτου κράτους των εργατών – αγροτών που οι εμπνευστές του πίστευαν πως ήταν η πρώτη σπίθα της παγκόσμιας σοσιαλιστικής επανάστασης που θα αγκάλιαζε όλο τον πλανήτη. Μια επανάσταση που θα έδινε τέλος στο βάρβαρο καπιταλιστικό σύστημα. «Αλλά άγνωστες οι βουλές του Αλλάχ», όπως λέει και ένα τραγούδι˙ η πρώτη απόπειρα για το πέρασμα σε μια ανώτερη κομμουνιστική κοινωνία έμεινε στα μισά του δρόμου και οι συντηρητικές γραφειοκρατικές δυνάμεις της ΕΣΣΔ επέλεξαν σε βάρος της συμμαχίας των εργατών – αγροτών, στο όνομα της «σοσιαλιστικής πρωταρχικής συσσώρευσης» κατά αρχήν και ύστερα του «σοσιαλισμού σε μια χώρα», να οικοδομήσουν ένα υβρίδιο γραφειοκρατισμού- καπιταλισμού- ολοκληρωτισμού με ημερομηνία λήξης. Μια λήξη που θα έρθει 70 χρόνια αργότερα που θα σήμανε και την ολοκλήρωση του βιοπολιτικού κύκλου του κομουνιστικού κινήματος του 20ου αιώνα.
Μια από τις αιτίες που καθόρισαν την μοίρα της σοσιαλιστικής Οκτωβριανής Επανάστασης όσο και των μετασοβιετικών εξελίξεων είναι το εθνικό ζήτημα. Είναι εξίσου γνωστό πως την κατάρρευση των γραφειοκρατικών καρικατούρων σοσιαλισμού την ακολούθησε μια όξυνση των εθνικιστικών παθών με αιματηρά αποτελέσματα. Το παράδειγμα της διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας είναι πολλαπλά γνωστό. Εθνικιστικά πάθη που υποδαυλίσθηκαν από εξωτερικούς παράγοντες αλλά και από την ανάγκη των εθνικών γραφειοκρατιών να «σημαδέψουν» τον γεωγραφικό – εθνικό τους χώρο με στόχο την μετατροπή τους σε κλασικές αστικές τάξεις, ενσωματώνοντας τα λαϊκά στρώματα που αναζητούσαν και αναζητούν «εχθρούς» να ρίξουν τις ευθύνες των τραγωδιών τους.
Ύστερα από το «σωτήριο έτος» 1991, ο κόσμος για πολλούς μελετητές μπήκε σε μια νέα φάση που πρωτεύον χαρακτηριστικό της είναι η παγκοσμιοποίηση, κύρια των οικονομικών χαρακτηριστικών, αλλά και των πολιτικών και πολιτιστικών προκείμενων. Παγκοσμιοποίηση που καθορίζεται από τις ανάγκες της κερδοφορίας των πολυεθνικών, υποβοηθούμενη από την τεραστία ανάπτυξη νέων παραγωγικών δυνάμεων. Παγκοσμιοποίηση που αύξησε τις κοινωνικές αδικίες. Που έκανε τους πλούσιους πλουσιότερους και τους φτωχούς φτωχότερους.
Αυτή η ριζικά νέα πραγματικότητα χαρακτηρίζεται από την τάση υπέρβασης των εθνικών κρατών, από την κρίση ταυτότητας τους αλλά ταυτόχρονα από την ανάδυση νέων εθνικών κρατών και από τον αγώνα εθνοτήτων και εθνικών ομάδων για την συγκρότηση νέων εθνικών κρατών( Κούρδοι, παλαιστίνιοι.. κτλ). Την ίδια στιγμή εθνικές μεταεθνικές και κρυφοεθνικές ταυτότητες μετατρέπονται σε πεδία αντίστασης στην παγκοσμιοποίηση, αλλά και τόποι επιστροφής σε προκαπιταλιστικά πολιτισμικά μοτίβα. Οπως γράφει και ο Ουμπέρτο ‘Εκο στο τελευταίο βιβλίο του «Με το βήμα του κάβουρα - Θερμοί πόλεμοι και λαϊκισμός των ΜΜΕ- Ελληνικά Γράμματα-2006» ειναι σαν η ιστορία να κουράστηκε απο την ξέφρενη πορεία και να επίστρεψε σε μια αντίληψη ταυτότητας.
Τι συμβαίνει άραγε; Πρόκειται για την τελευταία πράξη αντίστασης του εθνικού κράτους απέναντι στην ισοπεδωτική δυναμική της παγκοσμιοποίησης. Ή πρόκειται για μια ενότητα αντίθετων στην οποία η τάση της παγκοσμιοποίησης των οικονομικών, πολιτικών και παραγωγικών συντελεστών θα συνεπάρχει για μακρό διάστημα με την τάση της εθνικής συγκρότησης των καπιταλιστικών κοινωνικών σχηματισμών; Και ποιος ο ρόλος μιας κομμουνιστικής επαναθεμελιωτικής πρότασης, εάν μπορεί να ξαναυπάρξει τέτοια, σε σχέση με τα εθνικά ζητήματα. Σε αυτή την μικρή εργασία θα δοκιμάσουμε να ιχνηλατήσουμε τις σχέσεις εθνικού και αριστεράς στις νέες συνθήκες της κατάρρευσης του κομμουνιστικού προτάγματος του 20ου αιώνα και της παγκοσμιοποίησης εν μέσω μιας αυτοκρατορικής και νεο-ιμπεριαλιστικής τρομοκρατικής υστερίας.
«Οι προλετάριοι δεν έχουνε πατρίδα» Κ.ΜΑΡΞ
Η σχέση του εθνικού ζητήματος και της κομμουνιστικής αριστεράς δεν ήταν και ούτε είναι εύκολη. Φύση και θέση διεθνιστική η κομμουνιστική αριστερά δυσκολεύεται να προσεγγίσει τα εθνικά ζητήματα τα οποία εν πολλοίς τα αντιμετωπίζει ως αγγαρεία που την βγάζουν από το σίγουρο(;;) αλλά και γνωστό(;;)μονοπάτι της κυρίαρχης αντίθεσης κεφάλαιο-εργασία. Κατά πολλούς θεωρητικούς, μια «μαύρη τρύπα» στην θεωρία της κομμουνιστικής χειραφέτησης. Παρόλο που κατά άλλους, υπήρξαν «σημαντικές και γόνιμες συνεισφορές» , που ιστορικοπολιτικά συντέλεσαν σε «ιστορικές διακλαδώσεις» το εθνικό να ανοίξει το δρόμο προς το ταξικό(κομμούνα 1871- Οκτώβρης 1917). Υπήρξαν όμως και αντίθετα γεγονότα που το εθνικό εγκλώβισε το ταξικό.( Δεκέμβριος 1944). Ενώ σε κάθε περίπτωση δεν μπορούμε να ξεχνάμε το «μακεδονικό» και την Κύπρο που καθόρισαν την πορεία της ελληνικής αριστεράς. Προβλήματα που έως τα σήμερα στέκονται εμπόδιο στην αγωνιστική συνάντηση των λαϊκών τάξεων στην ευρύτερη βαλκανική.
Για αυτό το λόγο, σε αυτό το σημείο, με βάση τις ιστορικές και πολιτικές πηγές θα προσεγγίσουμε τις απόψεις των κομμουνισμών του 20ου αιώνα για το εθνικό ζήτημα. Εκκινώντας από τις σχέσεις εθνικού και μαρξισμού από την αρχή της τολμηρής και επικής περιπέτειας του μαρξισμού ως μάχιμου εργαλείο των καταπιεσμένων τάξεων.
Ο Κ. Μαρξ και ο Φ. Ένγκελς για την συντριπτική πλειοψηφία των μελετητών τους, δεν ανέπτυξαν μια ολοκληρωμένη θεωρία για το έθνος. Ιστορικά αισιόδοξοι για την δυνατότητα των προλεταρίων να υπερβούνε τον καπιταλισμό, μια αισιοδοξία που απόρρεε από την δυναμική του καπιταλισμού να ενοποιήσει τον πλανήτη, έδωσαν έμφαση στον ανταγωνισμό κεφάλαιο-εργασία. Θεωρώντας το προλεταριάτο,«ως παγκοσμια τάξη που δεν είναι πια εθνική και που έχει κοινά ιστορικά –παγκόσμια χαρακτηριστικά, μπορεί να οδηγήσει στην εδραίωση μιας παγκόσμιας κοινωνίας όπου θα σαρωθούν οι εθνικοί διαχωρισμοί» .
Ο εργατικός διεθνισμός του Κ. Μαρξ- Φ. Ένγκελς όχι μόνο δεν ταυτίζεται με τον αστικό κοσμοπολιτισμό αλλά έρχεται σε ανοικτή σύγκρουση μαζί του. Ο μαρξικός διεθνισμός απορρέει από μια ενεργή καθολικότητα που εχει την δυνατότητα να δημιουργήσει με υλικούς ορούς μια παγκόσμια κοινωνία αδερφοσύνης, ισότητας και ελευθερίας ενώ ο αστικός κοσμοπολιτισμός είναι μια ψευδοκαθολικότητα που βασίζεται στην δυναμική των αγορών και την αντικειμενική και παγκόσμια ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων. Πρόκειται για το ένα κεφάλι ενός εμπορευματοποιημένου Ιανού, με το άλλο κεφάλι να είναι ο εθνικισμός που βάζει τους προλετάριους να σκοτώνονται για τα σύνορα και τα ψευδοεθνικά ιδεώδη.
Μόνο με την παγκόσμια κομμουνιστική επανάσταση το προλεταριάτο μπορεί να υπάρξει ως ενεργή και συγκεκριμένη καθολικότητα και η ιστορία να γίνει παγκόσμια. «Το προλεταριάτο μπορεί να υπάρξει μονάχα παγκοσμια-ιστορικά, όπως και ο κομμουνισμός , η δραστηριότητα του προλεταριάτου , μπορεί να έχει μονάχα μια ‘’παγκοσμια-ιστορική’’ ύπαρξη..»
Παίρνοντας υπόψην το γνωστό χώριο από το «κεφάλαιο» ο Κ. Μαρξ «Η βιομηχανικά πιο αναπτυγμένη χώρα δείχνει στην λιγότερο αναπτυγμένη απλώς την εικόνα του μέλλοντος της..» , καταλογίζουν στο Κ. Μαρξ-Φ. Ένγκελς, ιδιαιτερα αυτής της φάσης, ενα ριζοσπαστικοποιημένο ευρωκεντρισμό. Παρόλο που είναι γνωστό πως σε πολλά σημεία, είναι ιδιαιτερα οξυμένη η κριτική των Κ. Μαρξ- Φ. Ένγκελς απέναντι στον ευρωκεντρισμό, που παρουσίαζε «τις αποικιακές κατακτήσεις σαν ‘’εκπολιτιστικές αποστολές’’… Όσο αφορά την βρετανική αποικιοποίηση της Ινδίας, ο Μαρξ συνέκρινε την ‘’ανθρώπινη πρόοδο’’ με ένα ‘’απαίσιο ειδωλολατρικό θεό που ήθελε να πίνει το νέκταρ παρά μέσα από κρανία σφαγμένων ανθρώπων’’..»
Το σχήμα των «μη-ιστορικών λαών»: διαλεκτική ή γραμμικότητα
Αμφιλεγόμενη άποψη βέβαια για πολλούς μελετητές είναι η χεγκελιανή προελεύσεως, άποψη του Φ. Ένγκελς αλλά και ως ένα σημείο και του Κ.Μαρξ για τους μη-ιστορικά λαούς, αναφερόμενος κατά βάση στους νότιους σλάβους αλλά και στους Κέλτες, βρετόνους, βάσκους, τους «γίντις» εβραίους της Ανατολικής Ευρώπης. Θεωρώντας πως: «..’’Δεν υπάρχει χώρα στην Ευρώπη που να μην έχει σε κάποια γωνιά της ένα ή και περισσότερα ερείπια λαών.. τα απομεινάρια ενός αρχαιότερου πληθυσμού που καταπιέστηκε και υποδουλώθηκε από το έθνος που έγινε ο κύριος φορέας της ιστορίας.., όπως λέει και ο Χέγκελ, αυτά τα υπολείμματα των λαών πάντα θα γίνονται φανατικοί σημαιοφόροι της αντεπανάστασης..’’» Με αυτό τον τρόπο ο Φ. Ένγκελς κριτίκαρε την αντεπαναστατική στάση των σλάβων να στηρίξουν το τσάρο κατά την διάρκεια της επανάστασης του 1848.
Ένα λάθος που κατά τους επικριτές του Φ. Ένγκελς οφείλετε στην υποταγή του στο γραμμικό εξελικτισμό και στο ευρωκεντρισμό του. Ο Μ.Λεβί αλλά και πιο πριν ο Ρ. Ροσντόλσκι θεώρησαν πως «Αντί να συλλάβει, με την μαρξιστική μέθοδο, τις κοινωνικές ρίζες του πανσλαβικού κινήματος, ο Ένγκελς χάραξε ένα χάρτη της Ευρώπης βασισμένο σε δυο κατηγορίες: «τα επαναστατικά έθνη» και τους «λαούς χωρίς ιστορία»..»
Ο Αντώνης Λιάκος, στο βιβλίο του: «Πώς στοχάστηκαν το έθνος αυτοί που ήθελαν να αλλάξουν τον κόσμο» πάει ακόμη πιο μακριά την κριτική για τα «μη-ιστορικά έθνη» όπως μεταφράζει την άποψη του Φ. Ένγκελς «για μη ιστορικούς λαούς» , σημειώνοντας πως αυτές οι απόψεις «δεν γίνεται να διαβαστούν χωρίς την κατοπινή εμπειρία των Ολοκαυτώματος και των γενοκτονιών του 20ου αιώνα…Στην περίπτωση αυτή, θα πρέπει να σκεφτούμε ότι η χεγκελιανή σκέψη εμφανίζει και δικαιολογεί μια ισχυρή ιεραρχία λαών και πολιτισμών η οποία καθορίζει και την μορφή και το περιεχόμενο της φιλοσοφίας της ιστορίας..» Εκφραζωντας την άποψη ο Αντώνης Λιάκος πως: «έχουν δίκαιο όσοι υποστηρίζουν ότι οι εξαιρέσεις αυτές[για τους νότιους σλάβους] υπονομεύουν την θέση ότι οι Μαρξ και Ένγκελς είχαν μια ολοκληρωμένη θεωρία για τα έθνη . Αντίθετα δείχνουν ότι καθόριζαν την στάση τους με βάση την πολιτική στρατηγική» . Κάτι που δεν είναι ολότελα λάθος αλλά δεν βρίσκεται εκεί η ουσία των πραγμάτων.
Μια τελείως διαφορετική άποψη εκφράζει ο έλληνας στοχαστής και επαναστάτης Σάββας Μιχαήλ στο άρθρο του «Ο Ένγκελς και η μη γραμμική αντίληψη της ιστορίας. Για το ζήτημα των ‘’μη ιστορικών λαών’’» . Σε αυτό το άρθρο ο συγγραφέας υποστηρίζει πως: «η θεωρία των ‘’μη-ιστορικών λαών’’ ..ενισχύει τον μη-γραμμικό χαρακτήρα της υλιστικής αντίληψης της ιστορίας και ακόμη , αποκτά ιδιαίτερα επίκαιρη αξία σήμερα ,μπροστά στο φαινόμενο της αναζωπύρωσης των εθνικισμών, μετα τις καταρρεύσεις του 1989-91 και την τραγωδία στην Γιουγκοσλαβία κα τα βαλκάνια» Ας μείνουμε για λίγο παραπάνω σε αυτή την καινοτόμα επαναστατική σκέψη που μας φέρνει κοντά σε προβληματικές που επηρέασαν καθοριστικά το «σύντομο» 20ο αιώνα.
Εκεί που οι επικριτές του Φ. Ένγκελς στην θεωρία των «μη-ιστορικών λαών» βλέπουν μια γραμμική ιδεαλιστική ιστορική εξελικτικότητα ο Σάββας Μιχαήλ βλέπει την ανισόμερη και συνδυασμένη ανάπτυξη, όπως έλεγε ο Λ. Τρότσκι. Μια έκφραση της θεωρίας της διαρκούς επανάστασης, που πρώτος ο ίδιος ο Κ.Μαρξ ανάπτυξε μέσα από το έπος της Ευρωπαϊκής επανάστασης του 1848.
Για τον Μαρξ και τον Ένγκελς σύμφωνα με τον Σάββα Μιχαήλ:«οι μη-ιστορικοί λαοί ως φορείς καθυστερημένων μορφών παραγωγικής οργάνωσης, εγκλωβισμένοι στο σύγχρονο διεθνές καπιταλιστικό περιβάλλον, βρίσκονται όχι στο αδιέξοδο αλλά στο σταυροδρόμι:είτε θα προσπαθούσαν να ξεπεράσουν την πτώση τους από την σύγχρονη ιστορία στρεφόμενοι σ’ ό,τι πιο αντεπαναστατικό με μια μάταιη προσπάθεια ανάστροφης του ρού της ιστορίας- κι αυτό κάνανε τα περισσότερα σλαβικά εθνικά κινήματα το 1848-49 –είτε θα βρίσκαν τη μόνη διέξοδο με την είσοδο τους σε μια ‘’νέα επαναστατική ιστορία’’ …οι μη ιστορικοί λαοί ή θ’ άρχιζαν μια νέα επαναστατική ιστορία στο δρόμο της διεθνούς διαρκούς επανάστασης και έτσι θα απόδειχναν και θ’ αποκτούσαν βιωσιμότητα ή θα μετατρέπονταν οι εθνικισμοί τους σε όργανα της αντεπανάστασης και των μεγάλων δυνάμεων»
Στην συνέχεια του άρθρου του ο Σάββας Μιχαήλ συνδυάζει την επαναστατική σκέψη του Ένγκελς για τους «μη-ιστορικούς λαούς»με την αιματηρή διάλυση της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας, αναδεικνύοντας την αντίληψη του Λ. Τρότσκι για μια Βαλκανική Ομοσπονδία . Θεωρώντας πως στην εποχή των Βαλκανικών Πολέμων η μόνη πραγματικά ιστορική προοπτική για την πλειοψηφία των βαλκανικών λαών δεν είναι η οικοδόμηση εθνικών κρατών αλλά η Βαλκανική Ομοσπονδία.
Για τον Σάββα Μιχαήλ η γιουγκοσλαβική τραγωδία με τους αναζωπυρωμένους εθνικισμούς δεν αποτελούν «νεκρανάσταση των εθνικών αστικοδημοκρατικών επαναστάσεων. Αντιπροσωπεύουν τα συμφέροντα των εθνικών γραφειοκρατικών ελίτ ενός διαλυμένου συστήματος, που προσπαθούν να διασωθούν με την ενσωμάτωση στην παγκόσμια καπιταλιστική αγορά...Αν η [σοσιαλιστική] επανάσταση ύψωσε τους βαλκανικούς λαούς από το μη-ιστορικό, στο ιστορικό επίπεδο, η αντεπανάσταση τώρα φέρνει την κατολίσθηση στο μη-ιστορικό , στην βάρβαρη κι ανέφικτη απόπειρα αναστροφής όλης της Ευρωπαϊκής και Παγκόσμιας Ιστορίας…Η πτώση από το ιστορικό στα Βαλκάνια είναι η έκφανση της βαρβαρότητας για την οποία προειδοποιούσε η Ρόζα Λούξεμπουργκ. Μόνη διέξοδος – αυτή που έδειχναν ο Ένγκελς και ο Τρότσκι: η Διαρκής Επανάσταση» .
Επίσης ο ΜΙΣΕΛ ΛΕΒΙ σημειώνει πως ανεξάρτητα με την αντίληψη των «μη-ιστορικών λαών» ο Ένγκελς δεν διαπνέεται από σλαβοφοβία. Γραφει: «Σε ένα άρθρο του που γράφτηκε πριν την επανάσταση του 1848 ζητούσε την ήττα της αυστριακής αυτοκρατορίας, προκειμένου να ‘’απομακρυνθούν τα εμπόδια από το δρόμο της ελευθερίας για τους σλάβους και τους ιταλούς΄΄».
Η αντίληψη των «μη-ιστορικών λαών» εάν τις δούμε σε ένα πολύ στενό πλαίσιο μιας ιστορικής εξελικτικότητας, τότε σίγουρα μας οδηγεί σε ένα ευρωκεντρισμό που στο όνομα της διαλεκτικής της αρνητικότητας δικαιολογεί κάθε βιαιότητα στο όνομα της προόδου, του εκσυγχρονισμού και της δημοκρατίας. Θα έβρισκε σίγουρα δικαιολόγηση η επέμβαση του ΝΑΤΟ στην Σερβία ή ο πόλεμος των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν και στο Ιρακ, καταπατώντας το δικαίωμα στην εθνική αυτοδιάθεση. Από την άλλη, σε αυτή την ύστερη φάση της ιμπεριαλιστικής παγκοσμιοποίησης και της αμερικανικής αυτοκρατορικής διακυβέρνησης τα εθνικά κινήματα δύσκολα ολοκληρώνουν την αυτοδιάθεση τους με όρους οικονομικής και πολιτικής ανεξαρτησίας. Στην καλύτερη των περιπτώσεων μετατρέπονται σε «πρακτορεία» των αυτοκρατορικών και ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Μόνο η ενοποίηση τους σε ομοσπονδίες ή συνομοσπονδίες τους δίνει την δυνατότητα να «παίξουν» στο παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας με σοβαρούς όρους.
Τα νέα κράτη, που δημιουργήθηκαν ύστερα από το 1989-91, ιδιαιτερα στην βαλκανική χερσόνησο, δύσκολο μπορεί κανείς να υποστηρίξει πως δύναται να επιβιώσουν σαν πραγματικά ανεξάρτητα κράτη και όχι ως προτεκτοράτα, μεγάλων δυνάμεων (ΕΕ- ΗΠΑ-ΡΩΣΙΑ). Πέφτοντας με μια έννοια στην φάση του μη-ιστορικού. Ο Λένιν από την δική του πλευρά υποστήριζε πως : «Τίποτε άλλο , εκτός από την υποστήριξη της σαπίλας και της στασιμότητας, εκτός από γραφειοκρατικά εμπόδια στην ελευθερία , δεν φέρνει στα Βαλκάνια ακόμη και η πιο ‘’φιλελεύθερη’’ αστική Ευρώπη» Κάτι που συμβαίνει και σήμερα, με όλες τις επιπτώσεις στις βαλκανικές κοινωνίες.(πορνεία, μαφία, μαύρο χρήμα , παρακμή)
Θα ηταν άδικο τελικά να δούμε στην θεωρία του Κ. Μαρξ-Φ. Ένγκελς ένα γραμμικό ευρωκεντρισμό. Εάν μελετήσουμε την τελευταία φάση της ζωής του Κ. Μαρξ θα δούμε πως « εξέταζε το ενδεχόμενο της άμεσης μετάβασης από την ‘’ομπτσίνα’’ (την ρωσική αγροτική κοινότητα)στον κομμουνισμό , χωρίς την διέλευση από όλες τις «τρομερές ανακατατάξεις» του καπιταλισμού, με την προϋπόθεση ότι η αγροτική επανάσταση στην Ρωσία θα συμβάδιζε με μια σοσιαλιστική επανάσταση στην Ευρώπη» . Ενώ στα 1881 σε ένα γράμμα στην Βέρα Ζάσουλιτς «παρουσιάζει την παραδοσιακή αγροτική κοινότητα ως ‘’το σημείο εκκίνησης για την κοινωνική αναγέννηση της Ρωσίας’’» .Ένα γεγονός που αντιβαίνει σε ένα ευρωκεντρικό σχήμα. Φέρνοντας τον κοντά στις εξελίξεις του 20ου αιώνα.(Οκτωβριανή Επανάσταση).
Αυτό που με σιγουριά μπορούμε να διατυπώσουμε είναι πως «ο Μαρξ και ο Ένγκελς δεν είχαν για το εθνικό ζήτημα καμιά apriori σχηματική φόρμουλα ..Το έβλεπαν πάντα στα πλαίσια της γενικότερης ιστορικής ανάπτυξης και σε σύνδεση με το κριτήριο των συμφερόντων της παγκόσμιας σοσιαλιστικής επανάστασης» . Ενώ θα’ ναι παράληψη να μην επισημανθεί πως στα κείμενα του για την Ιρλανδία ο Κ.ΜΑΡΞ «έδειξε πως η αστική τάξη όχι μόνο υποθάλπει τους εθνικισμούς αλλά και τείνει να τους οξύνει…» . Ένα γεγονός που θα το ζήσουμε έντονα στην ιστορία του 20ου αιώνα.
Κατά συνέπεια φτάνοντας σε κάποια συμπεράσματα για την διαλεκτική σχέση εθνικής αυτοδιάθεσης και προλεταριακού διεθνισμού θα δούμε πως:«..α)μόνο η εθνική απελευθέρωση του καταπιεσμένου έθνους καθιστά δυνατή την υπέρβαση των εθνικών διακρίσεων και ανταγωνισμών και επιτρέπει στην εργατική τάξη και των δύο χωρών να ενωθεί ενάντια στον κοινό εχθρό , τους καπιταλιστές˙ Β) η καταπίεση ενός αλλού έθνους βοηθά στην ενίσχυση της ιδεολογικής ηγεμονίας της αστικής τάξης πάνω στους εργάτες του έθνους-καταπιεστή:’’κάθε έθνος που καταπιέζει ένα άλλο σφυρηλατεί τις ίδιες του τις αλυσίδες’’˙ γ) η χειραφέτηση του καταπιεσμένου έθνους εξασθενεί τις οικονομικές , πολιτικές, στρατιωτικές και ιδεολογικές βάσεις των κυρίαρχων τάξεων στο έθνος καταπιεστή και αυτό ενισχύει τον επαναστατικό αγώνα της εργατικής τάξης αυτού του έθνους.» Συμπεράσματα που όχι μόνο καθόρισαν τον διεθνιστικό κομμουνιστικό λόγο τον 20ο αιώνα αλλά εν πολλοίς θα κρίνουν τον χειραφετικό επαναστατικό λόγο του 21ο αιώνα. Αλλά νομίζω πως έφτασε η ώρα να ασχοληθούμε με μια άλλη μεγάλη μορφή του επαναστατικού κινήματος του 20ου αιώνα τον Β.Ι.ΛΕΝΙΝ και την τεράστια συνεισφορά του στη σχέση εθνικού ζητήματος και αριστεράς.
«κανένα απολύτως προνόμιο σε κανένα έθνος και καμιά γλώσσα.
Ούτε η παραμικρή αδικία σε βάρος μιάς εθνικής μειονότητας:
να ποιες είναι οι αρχές της εργατικής δημοκρατίας.»
Ο Λένιν θα αναπτύξει στο υπέδαφος της τσαρικής Ρωσίας σε σημαντικό βαθμό τα μαρξιστικά συμπεράσματα που άνωθεν αναφέραμε. Ανεπιφύλακτα μπορούμε να πούμε πως η «λενινιστική διδασκαλία ήταν πολύ πιο προωθημένη από τις θέσεις άλλων μαρξιστών της ίδιας περιόδου» .
Η αφετηρία της ανάλυσης του Λένιν βρίσκεται στον προλεταριακό διεθνισμό. Τον οποίο τον συνδέει διαλεκτικά με το δικαίωμα στην εθνική αυτοδιάθεση σε μια τσαρική Ρωσία που ήταν μια απέραντη φυλακή των εθνών και των εθνοτήτων. Αλλά και με την ιστορική περίοδο του ιμπεριαλισμού. Έγραφε ο Λένιν: «Ιμπεριαλισμός σημαίνει ότι το κεφάλαιο ξεπέρασε τα πλαίσια των εθνικών κρατών , σημαίνει επέκταση και επιδείνωση της εθνικής καταπίεσης πάνω σε νέα ιστορική βάση..» Ήταν αυτός που«..κατ’ εξοχήν διατύπωσε την επαναστατική θεωρία για το εθνικό ζήτημα-εθνικό κίνημα στο στάδιο του Ιμπεριαλισμού..»
Ο Λένιν θεωρούσε σημαντικότατη την διαφορά μεταξύ του έθνους- καταπιεστή και του καταπιεζόμενου έθνους. Δεν ισοσκέλιζε τους δύο εθνικισμούς, για να υποστηρίξει ένα γενικόλογο ανθρωποκεντρικό διεθνισμό. Έγραφε ο Λένιν : «Έγραψα ήδη στις εργασίες μου για το εθνικό ζήτημα ότι δεν έχει καμία θέση η αφηρημένη τοποθέτηση του ζητήματος για τον εθνικισμό γενικά. Είναι απαραίτητο να ξεχωρίζουμε τον εθνικισμό του έθνους που καταπιέζει από τον εθνικισμό του έθνους που καταπιέζεται, τον εθνικισμό του μεγάλου έθνους από τον εθνικισμό του μικρού έθνους…Γ’ αυτό ο διεθνισμός του έθνους που καταπιέζει…δεν πρέπει να σημαίνει μόνο την τήρηση μιάς τυπικής ισοτιμίας των εθνών, αλλά πρέπει να σημαίνει και μια τέτοια ανισότητα που θ’ αντιστάθμιζε από την πλευρά του έθνους-καταπιεστή, του έθνους του μεγάλου την ανισότητα εκείνη πού διαμορφώνεται πραγματικά στην ζωή».
Αντίθετα η επαναστάτρια Ρόζα Λούξεμπουργκ, θεωρούσε πως:«η απελευθέρωση της Πολωνίας είναι το ίδιο ουτοπική όσο και η απελευθέρωση της Τσεχοσλοβακίας, της Ιρλανδίας ή της Αλσατίας-Λωρραίνης… Ο ενιαίος πολιτικός αγώνας του προλεταριάτου δεν θα πρέπει να υποσκελιστεί από ‘’μια σειρά εθνικών αγώνων’’..». Πως το δικαίωμα στην αυτοδιάθεσης είναι γενικό και αφηρημένο και πως «η υποστήριξη του δικαιώματος του αποχωρισμού για κάθε έθνος(μικρού ή μεγάλου)σήμαινε στην πραγματικότητα υποστήριξη του αστικού εθνικισμού». Παρ’ όλα αυτά η Ρόζα Λούξεμπουργκ δέχεται πως τα έθνη της παρακμάζουσας Οθωμανικής Αυτοκρατορίας έχουν δικαίωμα δημιουργίας κράτους. Για να τεκμηριώσει την άνωθεν διεθνιστική της άποψη της χρησιμοποιεί την μεθοδολογία του Ένγκελς στην άποψη του περί «μη-ιστορικών λαών» πιστεύοντας πως η μεθοδολογία του ηταν σωστή « και εγκωμίασε το ‘’νηφάλιο και απαλλαγμένο από κάθε συναισθηματισμό ρεαλισμό’’ του..»
Ο Λένιν υπερασπίστηκε με σθένος, την ελευθερία αποχωρισμού κάθε έθνους και την αναγνώριση της εθνικής αυτοδιάθεσης. Μια πολιτική που θα βοηθούσε στην συνεργασία των λαών και των εθνών, με στόχο την συνένωση του προλεταριάτου του έθνους-καταπιεστή με το προλεταριάτο του καταπιεσμένου έθνους. Έτσι ώστε οι εθνικοί αγώνες των καταπιεσμένων εθνών να γίνουν οι αντικειμενικοί σύμμαχοι του αγώνα του συνειδητοποιημένου προλεταριάτου και των κομμουνιστών. Ιδιαίτερα στις καθυστερημένες χώρες οι εθνικοαπελευθερωτικοί αγώνες στην εποχή του ιμπεριαλισμού είναι μία αναγκαία βαθμίδα της διαρκούς και παγκόσμιας σοσιαλιστικής επανάστασης. Μια βαθμίδα που αντικειμενικά διαλύει την συμμαχία της αστικής τάξης με την εργατική τάξη στα πλαίσια του κοινωνικού σχηματισμού στο κράτος καταπιεστή και αποικιοκράτη. Σπάζοντας την ιμπεριαλιστική αλυσίδα στο πιο αδύνατο κρίκο της. Με τα λόγια του Λένιν:«…έχουμε την υποχρέωση να συνδέσουμε την επαναστατική πάλη για το σοσιαλισμό με το επαναστατικό πρόγραμμα πάνω στο εθνικό ζήτημα».
Σε μια εποχή όπου θεωρούσε πως οι εθνικοί πόλεμοι των αποικιών μετατρέπονται σε αντιιμπεριαλιστικοί και εθνικοαπελευθερωτικοί . Δίχως να έχει καμιά αυταπάτη για τις αστικές ηγεσίες των αντιαποικιακών κινημάτων που ήθελαν συνεργασία με το ιμπεριαλισμό . Γ’ αυτό στην λογική της볅διαρκούς επανάστασης έγραφε: «Η Κομμουνιστική Διεθνής πρέπει να επεξεργαστεί και να θεμελιώσει θεωρητικά την θέση πως οι καθυστερημένες χώρες μπορούν, με την βοήθεια του προλεταριάτου των προηγμένων χωρών, να περάσουν στο σοβιετικό καθεστώς και ύστερα από ορισμένες βαθμίδες ανάπτυξης, να περάσουν στον κομμουνισμό, παρακάμπτοντας το καπιταλιστικό στάδιο ανάπτυξης..» .
Σύμφωνα και με τον ΝΙΚΟ ΨΥΡΟΥΚΗ ο Λένιν, προς το τέλος της ζωής του, «διαβάζοντας» σωστά το αντεπαναστατικό τέλμα των δυτικών ιμπεριαλιστικών μητροπόλεων είδε πως η επαναστατική τάση τραβάει προς την ανατολή(π.χ Κίνα). Έγραφε:«…Και η Ανατολή, από τα άλλο μέρος , μπήκε σε επαναστατική κίνηση λόγω ακριβώς του πρώτου αυτού ιμπεριαλιστικού πολέμου και τραβήχτηκε οριστικά στην γενική δίνη του παγκόσμιου επαναστατικού κινήματος…Εμάς μας ενδιαφέρει η τακτική που πρέπει να ακολουθήσουμε σαν κομμουνιστικό Κόμμα της Ρωσίας, σαν Σοβιετική Εξουσία για να εμποδίσουμε τα δυτικοευρωπαϊκά αντεπαναστατικά κράτη να μας συντρίψουν, για να εξασφαλίσουμε την ύπαρξη μας ως την επόμενη πολεμική σύγκρουση ανάμεσα στην αντεπαναστατική Δύση και στην επαναστατική εθνικιστική Ανατολή ». Ιστορικά αποδείχτηκε σωστή η πρόβλεψη του Λένιν, ανεξάρτητα εάν δεν στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων η ηγεσία του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος. Η Κινεζική επανάσταση νίκησε εκεί που οι άλλες επαναστάσεις έχασαν, γιατί αν και σταλινικός ο Μάο δεν ακολούθησε δουλικά διαταγές του Στάλιν. Ενώ η κινεζική επανάσταση εκφυλλίστηκε γατί η εθνικιστική λογική του «σοσιαλισμού σε μόνο μια χώρα» έθαψε το διεθνιστικό κομμουνιστικό σχέδιο, δημιουργώντας μια νέα γενιά κόκκινων ελίτ.
Εν κατακλείδα: Αντίθετα με τους περισσότερους μαρξιστές στην εποχή του που έβλεπαν το έθνος μέσα από «…την οικονομική, πολιτιστική και ψυχολογική διάσταση του προβλήματος» ο Λένιν την έβλεπε μόνο μέσα από την πολιτική του οπτική. Η «αναγνώριση του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης εχει πρωταρχική σημασία για την δημιουργία των όρων της διεθνιστικής ενότητας» . Στόχος του παρέμεινε αυτό που εξυπηρετούσε τους όρους του σοσιαλιστικού επαναστατικού μετασχηματισμού που εμποδίζονταν από εθνικισμό και τον σωβινισμό αλλά και ως ένα σημείο από το αφηρημένο διεθνισμό και τον αστικό κοσμοπολιτισμό.
Ο Λένιν αντιμετώπιζε με απόλυτο ρεαλισμό το εθνικό ζήτημα. Κατά συνέπεια αντι να το κρύβει κάτω από το χαλάκι, θεωρώντας το ένα άλυτο πρόβλημα, αποπειράθηκε αντί για πρόβλημα να γίνει όπλο στα χέρια των κομμουνιστικών επαναστατικών δυνάμεων. Αντί να εμμείνει στην κυρίαρχη αντίθεση κεφάλαιο-εργασία, αγνοώντας τις δευτερεύουσες αντιθέσεις, αποπειράθηκε με την βοήθεια της διαλεκτικής να τις «στρατεύσει» στην υπηρεσία της κυρίαρχης αντίθεσης.
Ο Τρότσκι υποστήριζε και αυτός το δικαίωμα στην εθνική αυτοδιάθεση ως ένα από τους όρους για να ενοποιηθεί το έθνος των καταπιεσμένων απέναντι στο έθνος των καταπιεστών. Ταυτόχρονα αναδείκνυε την αντικειμενική δυνατότητα για την ευρύτατες χωρικές και κρατικές συνενώσεις, μιλώντας για την βαλκανική ομοσπονδία ή και τις «δημοκρατικές Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης»
Η συγκεκριμένη προλεταριακή διεθνιστική πολιτική βοήθησε τα μέγιστα στο να συνδυαστεί διαλεκτικά το εθνικό με το ταξικό κατά την διάρκεια της Οκτωβριανής Επανάστασης, με αποτέλεσμα στο να απονευρωθούν οι μικροί και μεγάλοι εθνικισμοί. Μια πολιτική όμως που, όπως ξαναείπαμε δεν είχε συνέχεια. Ήδη από τα πρώτα χρόνια ο μεγαλορώσικος εθνικισμός με την βοήθεια ενός αφηρημένου ταξικισμού πήρε ξανά κεφάλι με εκφραστή τον Στάλιν. Είναι γνωστό πως η τελευταία μάχη του Λένιν ήταν ενάντια στο Στάλιν με αφορμή το Γεωργιανό ζήτημα .
Η μάχη δεν ήταν καθόλου τυχαία. Ούτε έκφρασε απλώς αντιθέσεις στο πολιτικό εποικοδόμημα. Είχε την βάση της στο μπλοκάρισμα της επαναστατικής διαδικασίας στα στενά εθνικά όρια της καθυστερημένης Ρωσίας. Από την μία εκφραζόταν η παράδοση του Οκτώβρη που εν τέλει θα ηττηθεί ολοκληρωτικά στις δίκες της Μόσχας και από την άλλη ήταν το γραφειοκρατικό μπλοκ του εθνικιστικού«σοσιαλισμού σε μόνο μια χώρα». Της νεο-τσαρικής σταλινικής αντεπανάστασης που πάτησε πάνω στην ήττα της σοσιαλιστικής επανάστασης στην δύση για να δυσφημήσει ανεπανόρθωτα την επαναστατική διεθνιστική παράδοση του Οκτώβρη.
Ήδη από το 1929 ο Στάλιν με ένα ανοικτά αντιμαρξιστικά τρόπο μιλάει με για σοσιαλιστικά έθνη , λες και το έθνος είναι μια κατηγόρια που θα υπάρχει στην κατώτερη και ανώτερη φάση του κομμουνισμού. Αλλά επίσης και στην μεταβατική φάση της δικτατορίας του προλεταριάτου που οι ταξικές αντιθέσεις είναι οξυμένες είναι αδιανόητο να μιλάμε για «σοσιαλιστικά έθνη» καθώς είναι ιδιαιτερα δύσκολο να μιλάμε για ολοκληρωμένο σοσιαλιστικό μετασχηματισμό. Εκείνη την στιγμή το ιδεολόγημα των «σοσιαλιστικών εθνών» εξυπηρετούσε απόλυτα την κυριαρχη ιδεολογία της γραφειοκρατικής σταλινικής ελίτ, ενσωματώνοντας τις εργατικές μάζες, κύρια των Ρώσων, σπέρνοντας το εθνικιστικό δηλητήριο. Ενισχύοντας την αντεπαναστατική τάση στο χώρο της ΕΣΣΔ αλλά και παγκόσμια.
Κανείς βέβαια δεν μπορεί να μηδενίσει την τεράστια συνεισφορά των ηρωικών σοβιετικών μαζών στο παγκόσμιο αντιφασιστικό αγώνα κατά την διάρκεια του β΄ Παγκόσμιου πολέμου. Ένας αγώνας που στοίχισε στις σοβιετικές μάζες 20 εκατομμύρια νεκρούς. Ταυτόχρονα όμως σήμανε και την ολοκληρωτική και οριστική κυριαρχία του μεγαλορώσικου εθνικισμού και της αντικομουνιστικής σταλινικής και στην συνέχεια μετα-σταλινικής κλίκας πάνω στην κομμουνιστική διεθνιστική προοπτική. Μεγάλος πατριωτικός πόλεμος ονομάστηκε η αντίσταση των σοβιετικών μαζών και αυτό καθόλου τυχαία. Μια πολιτική που τους έφερε πολύ κοντά με τις ηγεσίες των ιμπεριαλιστικών κρατών. Βάζοντας στην άκρη την προοπτική της παγκόσμιας κομμουνιστικής επανάστασης.
«στα άρματα, στα άρματα, εμπρός στον αγώνα…. »
Ο συνδυασμός του εθνικισμού, της λογικής των συμμαχιών της εργατικής τάξης και του κομμουνιστικού κινήματος με τμήματα της αστικής τάξης και η υποταγή στην εξωτερική πολιτική της ΕΣΣΔ έκανε μέγιστο κακό στο παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα. Ας δούμε την τραγική περίπτωση της Εαμικής Αντίστασης και της ελληνικής κομμουνιστικής αριστεράς.
Είναι ιστορικά τεκμηριωμένο πως το εθνικό ζήτημα στην Ελλάδα πήρε σε πολλές στιγμές αντιιμπεριαλιστικό και αντικαπιταλιστικό χαρακτήρα. Ας τα πάρουμε με την σειρά: Μια εθνικοκοινωνική επανάσταση (1821) που ήταν από τις πλέον ριζοσπαστικές στην Ευρώπη. Μια επανάσταση που ανάγκασε την ντόπια αστική τάξη των παροικιών και των Φαναριωτών αλλά και τους ξένους πάτρωνες, σε συμβιβασμό με τις καταπιεζόμενες τάξεις στην ελληνική ενδοχώρα. Ένα κοινωνικό ρήγμα που οι κρατούντες θα το έβρισκαν μπροστά τους όλο τον 20ο αιώνα. Με κορυφαία στιγμή την εποποιία 1940-49.
Ταυτόχρονα στις αρχές του 20ου αιώνα η ιμπεριαλιστική πολιτική του Βενιζέλου - Βασιλιά οδήγησε στην ενοποίηση της Ελλάδας στα σημερινά σύνορα της, αλλά και στην εθνοκάθαρση της γεωγραφικής περιοχής της Μακεδονίας και της Μικράς Ασίας, με την ανταλλαγή των πληθυσμών.
Μένοντας ανοικτό όμως το ζήτημα πληθυσμών σλαβικής προέλευσης που είχαν αποκτήσει μια ιδιαίτερη εθνική ταυτότητα και συνείδηση που τους διαχώριζε από τους Σέρβους και τους Βούλγαρους αλλά και από τους Έλληνες. Πληθυσμοί που ύστερα από το β’ παγκόσμιο πόλεμο δημιούργησαν την «Δημοκρατια της Μακεδονιας» στα πλαίσια της Ενιαίας Γιουγκοσλαβίας. Μεταφέροντας έως τα σήμερα ένα απόηχο του μακεδονικού ζητήματος με την άρνηση της Ελλάδας να αναγνωρίσει την «Δημοκρατία της Μακεδονιας».
Μια εθνικιστική πολιτική που έχει εγκλωβίσει πλέον και την αστική τάξη της Ελλάδας που αρνείται να αναγνωρίσει το δικαίωμα του εθνικού προσδιορισμού. Μια αδιέξοδη πολιτική που βάζει φωτιά στα εθνικιστικά μίση, την ίδια στιγμή που η ελληνική αστική τάξη εχει αποικίσει οικονομικά την «Δημοκρατία της Μακεδονίας».
Εξαιτίας του «Μακεδονικού», είναι νομίζω αναγκαιότητα να αναφερθούμε στην στάση της ελληνικής κομμουνιστικής αριστεράς που δυστυχώς δεν ξεκαθάρισε και δεν ξεκαθαρίζει την θέση της. Δεν ακολούθησε και δεν ακολουθεί τα Λενινιστικά μοτίβα που συνδέουν το εθνικό ζήτημα με την προοπτική της σοσιαλιστικής επανάστασης. Ίσως γιατί δεν πιστεύει πλέον σ αυτήν. Δηλαδη να επιλέξει την πολιτική που σπάει το εθνικιστικό δηλητήριο και εδώ και εκεί. Την πολιτική που αναγνωρίζει την συνταγματική ονομασία της διπλανής χώρας. Όχι γιατί ιστορικά έχουν δίκαιο οι εθνικιστές της «Δημοκρατίας της Μακεδονίας» ή αντίθετα οι έλληνες εθνικιστές αλλά γιατί το πολιτικό διακύβευμα είναι το σπάσιμο του εθνικιστικού δηλητηρίου.
Αλλά ήρθε η ώρα να ασχοληθούμε λίγο με την κορυφαία στιγμή που το εθνικό ζήτημα απέκτησε αντιιμπεριαλιστικό–αντικαπιταλιστικό χαρακτήρα. Την ΕΑΜική Αντίσταση. Μελετώντας τα γεγονότα , που τόσα έχουν γραφτεί για αυτά, δεν μπορούμε να τα δούμε αποκομμένα από την ολότητα των γεγονότων, των δυνατοτήτων, και την υλική βάση δημιουργίας αυτών που έγιναν και αυτών που θα μπορούσαν να γίνουν. Από την εξέλιξη της ενότητας των αντίθετων, όπως είναι το εθνικό-διεθνικό ή το εθνικό-ταξικό. Όπως επίσης πρέπει να λάβουμε σοβαρά υπόψην όχι απλώς τα θεωρητικά εργαλεία των πολιτικών δυνάμεων αλλά πρώτιστα τις ίδιες τις επιθυμίες των λαϊκών μαζών, και των οργανωμένων δυνάμεων οι οποίες τελικά καθόρισαν την έκβαση των γεγονότων.
Ας γίνουμε πιο συγκεκριμένα το τι θέλουμε να πούμε: Η περίοδος 40-49 ήταν η στιγμή που η ιστορία προχώρησε με άλματα, ρήξεις, τομές αλλά και πισωγυρίσματα. Όπου οι συσσωρευμένες αντιθέσεις μετατράπηκαν στην σκηνή ενός αιματηρού θέατρο του δρόμου. Μιας “comedia de larte”, των ανεκπλήρωτων λαϊκών επιθυμιών και των ανολοκλήρωτων κοινωνικών μετασχηματισμών. Με «ηθοποιούς»τον απλό λαϊκό άνθρωπο που κατανόησε έστω και για λίγο πως αυτός μπορεί να γίνει ο πρωταγωνιστής των ιστορικών εξελίξεων. Και με μια αδήριτη διαλεκτική αναγκαιότητα «που εμπεριέχει ως ουσιώδες συστατικό την τυχαιότητα και την επαναστατική ανατρεπτική δράση για την ελευθερία».
Η περίοδος 40-49 ως τομή του χωροχρονικού συνεχές άνοιξε τον δρόμο με τα υλικά του παρόντος που όμως είχαν κληροδοτηθεί από το παρελθόν, έχοντας το άρωμα του αύριο. Το άρωμα της ουτοπίας. Το υπόβαθρο της έκρηξης των αντιθέσεων βρίσκεται στην βιο-ιστορία του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού.
Ο ελληνικός κοινωνικός σχηματισμός στην περίοδο του μεσοπολέμου ήταν από κάθε άποψη ένας σχετικά αναπτυγμένος καπιταλισμός ενταγμένος στο παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα, σαφώς σε κατώτερη θέση. «Έτσι αυτή η οικονομία αναγκαστικά έχει μέσα της συνθεμένες και ιστορικώς αδιάλυτα συμπλέγματα και τις δύο τάσεις, της καπιταλιστικής ανατολής και της καπιταλιστικής δύσης μαζί. Μιας διπλής ‘βαρβαρότητας’ : ‘απολίτιστης’ μαζί και ΄πολιτισμένης’ …» .
Με αλλά λόγια δεν έχουμε να κάνουμε με ένα καθυστερημένο αστικό σχηματισμό με ανοικτά εθνικά ζητήματα που ήταν αναγκαίο να περάσει από μια αστικοδημοκρατική επανάσταση, αλλά με ένα ολοκληρωμένο καπιταλιστικό σχηματισμό όπου οι προκαπιταλιστικοί οικονομικοί και πολιτισμικοί κόμβοι εξυπηρετούν απόλυτα τις προϋποθέσεις καπιταλιστικής συσσώρευσης. Ενώ την ίδια στιγμή η διευρυμένη μικρή ιδιοκτησία ήταν μέσο ενσωμάτωσης των λαϊκών στρωμάτων, απόρροια αντιθέσεων που εκκινούνε από το λαϊκό ριζοσπαστισμό που ανέδειξε η ανολοκλήρωτικη εθνοκοινωνική επαναστατική διαδικασία του «1821».
Κατά συνέπεια η μόνη επανάσταση που ήταν δυνατή στην Ελλάδα ήταν η σοσιαλιστική επανάσταση. Αντίθετα αυτή η πολιτική που επικράτησε ήταν του ΚΚΕ με την 6 ολομέλεια του 1934. Διακηρύσσοντας πως η επανάσταση στην Ελλάδα «θα έχει αστικο-δημοκρατικό και όχι σοσιαλιστικό χαρακτήρα. Πρόκειται για την θεωρία των ‘’σταδίων’’: οι συνθήκες δεν είναι ‘’ώριμες’’ για τον σοσιαλισμό , η εργατική τάξη πρέπει πρώτα να κάνει στην άκρη τα ‘’μισοφεουδαρχικά κατάλοιπα’’ της κοινωνίας.. και μόνο μετά από όλα αυτά θα μπορούσε να διεκδικήσει για λογαριασμό της την εξουσία».
Μια ολότελα λαθεμένη αντίληψη στο κρίσιμο σημείο, όπου οι δευτερεύουσες αντιθέσεις όπως είναι το εθνικό , έμπαιναν στην γωνία και η κυρίαρχη αντίθεση εκφραζόταν σε όλη την ολότητα της, αυτή η πολιτική όχι μόνο αναδείχτηκε ανεπαρκής αλλά και εγκληματική.
Στην ουσία της αυτή η πολιτική ήταν η απάρνηση της επαναστατικής ανεξαρτησίας του προλεταριάτου και των συμμάχων του, που οδήγησε το ΚΚΕ και το ΕΑΜ να γίνουν ουρά των ελλήνων αστών και των ξένων πατρώνων. Η πολιτική των αντιφασιστικών αγώνων που υπότασσε το ταξικό στο εθνικό.
Τα αποτελέσματα γνωστά. Σφαγή του πνέον προχωρημένου επαναστατικού κινήματος στην Ευρώπη. Ενός κινήματος που για πάνω από 3 χρόνια δημιούργησε δομές δυαδικής εξουσίας. «Περνώντας από το σχολείο του βουνού, πλατειές εργατικές, αγροτικές και μικροαστικές μάζες έμαθαν να κάνουν πόλεμο ενάντια στο καθεστώς. Έμαθαν να πυροβολούν ενάντια στις οπλισμένες δυνάμεις της μπουρζουαζίας. Έμαθαν να καταπατούν τους νόμους και να σπάζουν την καπιταλιστική πειθαρχία…Έμαθαν να κατακτούν περιοχές και να τις κυβερνούν, να δικάζουν…Έμαθαν ότι η κατάληψη της εξουσίας δεν είναι πράγμα αδύνατο».
Είναι πλέον ιστορικά εξακριβωμένο πως οι πρώτες ανταρτικές ομάδες φτιάχτηκαν «στην αρχή αυθόρμητα , χωρίς καθοδήγηση. Κανένα κόμμα δεν είχε πάρει απόφαση για ένοπλο αγώνα» Στην αρχή οι αντιδράσεις ηταν ατομικές , στην συνέχεια έχουμε τις πρώτες αντάρτικες ομάδες. Μόνο η «επέμβαση του ΕΛΑΣ υπό την ηγεσία του Άρη Βελουχιώτη έστρεψε αυτό το δυναμικό σε επαναστατική κατεύθυνση» .
Ένα κίνημα που μετατράπηκε σε εθνική επαναστατική δύναμη. Και είναι ιστορικά καθορισμένο πως όταν ένα λαϊκό επαναστατικό κίνημα φτάσει σε αυτό το σημείο «ο αγώνας πρέπει να ολοκληρωθεί είτε με την πιο λαμπρή νίκη είτε με την πιο τρομακτική ήττα», όπως γράφει και ο Τρότσκι στο:«η Γαλλική επανάσταση άρχισε» το 1934. Ένας συμβιβασμός ανάμεσα στα μπλοκ ήταν αδύνατος και η επανάσταση του Δεκέμβρη αναπόφευκτη.
Ο 2ος παγκόσμιος πόλεμος ήταν ένας ιμπεριαλιστικός πόλεμος, μια «σύγκρουση ανάμεσα σε δύο ιμπεριαλισμούς για το ξαναμοίρασμα του κόσμου» αλλά η σταλινική ΕΣΣΔ παίζοντας ανοικτά τα ταξικά συμφεροντα της το μετέτρεψε σε αντιφασιστικό πόλεμο «παίρνοντας στο λαιμό της» τις ηγεσίες των επαναστατικών κινημάτων , όπως ηταν του ΕΑΜ.
Εκεί που χρειαζόταν μια ξεκαθαρη ηγεσία με στρατηγικό επαναστατικό προσανατολισμό, την σοσιαλιστική επανάσταση, υπήρχε μια ηγεσία με ένα μικροαστικό εθνικιστικό πρόγραμμα , ουρά της εξωτερικής σοβιετικής πολιτικής.«Οι μάζες στην Ελλάδα φλέγονταν από επαναστατική αποφασιστικότητα και επιθυμούσαν να προετοιμάσουν την ανατροπή όλων των καταπιεστών, ναζί και ελλήνων. Αντι να δώσουν στο μαζικό κίνημα ένα επαναστατικό πρόγραμμα παρόμοιο με το 1917, και να προετοιμάσουν τις μάζες για την κατάληψη της εξουσίας, οι σταλινικοί οδήγησαν το κίνημα στο αδιέξοδο του λαϊκομετωπισμό».
Μόνο ο Άρης Βελουχιώτης προσέγγιζε μια επαναστατική προοπτική. Στο λόγο του στην Λαμία συναντάμε την απόπειρα να γονιμοποιηθεί η κομμουνιστική αντίληψη με την παραδοσιακή εθνοκεντρική αντίληψη. Αρχαία Ελλάδα, Εικοσιένα με «στόχο να συνεγείρει την παραδοσιακή/αγροτική κοινωνία» με στόχο οι τελευταίοι ν ‘ρθουν πρώτοι, να μετατραπούν σε υποκείμενο της ιστορίας. Γράφει: «..τον κομουνισμό θα τον επιβάλετε εσείς και όχι το ΚΚΕ..». Μια απόπειρα έκφρασης της ανισόμερης και συνδυασμένης ανάπτυξης στο επίπεδο της ιδεολογικής επαναστατικής συγκρότησης. Πως δηλαδή στοιχεία από το παρελθόν θα μετουσιωθούν σε μια μοντέρνα επαναστατική ταυτότητα. Πως το εθνικό γεννοβολάει το ταξικό. Ένα γεγονός που θα το συναντήσουμε τόσο στην Επαναστατημένη αγροτική Κίνα όσο και στην επαναστατική αριστερά της Νοτίου Αμερικής.
Ο Άρης όμως ήταν μόνος του. Και απομονωμένος. Το ΚΚΕ δεν κατείχε μια ξεκάθαρη στρατηγική. Αμφιταλαντευόταν ανάμεσα στην επαναστατική διέξοδο και στο συμβιβασμό με την αστική τάξη και τους ξένους πάτρωνες. Ένας συμβιβασμός από κάθε άποψη αδύνατος.«Η ισχύς του ΕΑΜ αποτελούσε εμπόδιο για τους βρετανούς, ενώ για τα ελληνικά αστικά κόμματα, τα οποία είχαν ήδη απολέσει σημαντικό μέρος της επιρροής και των ερεισμάτων, η προσδοκία της ανάκαμψης έκανε αναγκαία τη συσπείρωση τους στο πλευρό της Βρετανίας, σε μια προσπάθεια να αντιμετωπιστεί το ΕΑΜ με ένα ενιαίο πολιτικό μέτωπο» . Αντίθετα το ΚΚΕ από την μία, στην γραμμή της εθνικής ενότητας στο Δεκέμβρη «κατέφυγε σε μια περιορισμένης έκτασης στρατιωτική κινητοποίηση…για να εξασφαλιστεί ένας πολιτικός συμβιβασμός» , υπογράφοντας την Βάρκιζα, παραδίδοντας τα όπλα του αγωνιζόμενου λαού στον εχθρό. Ενώ από την άλλη, η αποχή από τις εκλογές το 1946, έδωσε την εύκαιρα στο αντικομουνιστικό μπλοκ να βγάλει «εκτός νόμου» τον κόσμο του ΕΑΜ.
Σε αυτό το σημείο πρέπει να επισημανθεί πως ακόμη και στην φάση του εμφύλιου, ενώ επρόκειτο για ένα καθαρά κοινωνικό πόλεμο, το ΚΚΕ, σε μια εθνοκεντρική λογική, επιλέγει να μιλήσει για ένα «πατριωτικό», «αντιφασιστικό», «αντιιμπεριαλιστικό» ένοπλο αγώνα ενάντια στην άγγλους και την ελληνική ολιγαρχία, αδύνατο να συντάξει μια λενινιστική γραμμή πάνω στην σχέση εθνικού-ταξικού.
Ενώ δεν πρέπει να ξεχνούμε πως μεγάλες ευθύνες έχει και η ΕΣΣΔ που δεν στήριξε τον ένοπλο αγώνα των ελλήνων κομμουνιστών. Όπως γράφει και ο Θ. Σφήκας «κατά το τελευταίο έτος του εμφυλίου η ελληνική κυβέρνηση απολάμβανε την στήριξη των ΗΠΑ και της Βρετανίας, ενώ το ΚΚΕ το υποστήριζε μόνο η Αλβανία..»
Κάπως έτσι, χάθηκε η τελευταία επαναστατική κατάσταση στην Ελλάδα τον 20ο αιώνα. «Καταστρέφοντας» τις κοινωνικές δυνάμεις που μπορούσαν όχι μόνο να αλλάξουν την χώρα αλλά και να διαφοροποιήσουν γεωπολιτικά το στάτους της Γιάλτας. Αλήθεια εάν επικρατούσε το ΕΑΜ τι διαφοροποιήσεις και αλλαγές θα’ χαμε στην παγκοσμια αρένα. Μήπως την επικράτηση των Εαμικών δυνάμεων την φοβόταν εξίσου οι έλληνες και ξένοι καπιταλίστες, όσο και σοβιετικοί γραφειοκράτες;;
«,,,Ο χαρακτηρισμός του ΕΑΜ σαν ένα κίνημα που αποτελεί προέκταση του αγγλοσαξονικού μετώπου επιχειρήσεων στο εσωτερικό της χώρας, είναι όχι μόνο στείρος, μα και αντικειμενικά αντεπαναστατικός…» Γιώργος Βιτσώρης
Η γοητεία του τροτσκισμού είναι η καθαρή του αρνητικότητα˙ η κατηγορηματική άρνηση του εθνισμού σε μία περίοδο εθνικής κατοχής˙ η ένταση του διεθνισμού του˙…»
Δεν θα’ ταν ιστορικά και πολιτικά πρέπον να μην αφιερώσουμε λίγο χρόνο στο ηρωικό ελληνικό τροτσκισμό. Και στο πως αυτός αντιμετώπισε την αντίθεση εθνικού-ταξικού στην φάση της κατοχής. Εάν η σταλινική ηγεσία του ΕΑΜ υπόταξε το ταξικό στο εθνικό, αντίθετα ο ελληνικός τροτσκισμός αυτονόμησε το ταξικό από το εθνικό. Επιλέγοντας μια «καθαρή επαναστατική γραμμή» που αδυνατούσε να προσεγγίσει τις μεγάλες λαϊκές μάζες. Μπορεί «ο πόλεμος και λιμός[να] είχαν ριζοσπαστικοποιήσει την λαϊκή κοινή γνώμη» και για αυτό άλλωστε «το ΕΑΜ εστίασε στα καθημερινά παράπονα του κόσμου» και όχι σε ένα γενικόλογο πατριωτισμό αλλά τούτο δεν μείωνε καθόλου το εθνικό πρόβλημα που προέκυψε με την κατοχή της Ελλάδας από το Ναζί. Και σε αυτό δεν απαντούσαν οι τροτσκιστικές ομάδες. Επαναστατικά οπτιμιστές, που «θεμελιωνόταν στην πίστη ότι ο καπιταλισμός την εποχή εκείνη είχε αγγίξει τα όρια των δυνατοτήτων του και οποιαδήποτε παραπέρα ανάπτυξη ηταν αδύνατη..» , έβλεπαν μια νέα επαναστατική κατάσταση σε ανατολή και δύση, ύστερα από το πέρας του πολέμου. Αρνούνταν να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα με ένα διαλεκτικό μάτι. Να δουν πως το καθήκον τους ήταν «όχι να γυρίσουμε την πλάτη στις μάζες και να μείνουμε “πάνω από το ρεύμα”, αλλά να μπούμε μέσα στον αγώνα με το πρόγραμμα και τα συνθήματα μας και να προσπαθήσουμε να του δώσουμε ένα ταξικό και διεθνιστικό χαρακτήρα. “Ενάντια στο ρεύμα” δεν σημαίνει “πάνω από το ρεύμα» .
Συνεπάγεται, όπως γραφει και επαναστάτης κομμουνιστής Γιώργος Βιτσώρης «Ποια θα έπρεπε να είναι η πολιτική των τμημάτων της Τέταρτης Διεθνούς; Να αναγνωρίσουν το κίνημα των μαζών ενάντια στον ντόπιο καπιταλισμό και ενάντια στην ξένη καταπίεση σαν ένα κίνημα γεννημένο αυθόρμητα μέσα στις συνθήκες που δημιουργήθηκαν από την κατοχή. Να καταγγείλουν τη συμμαχία των εργατικών κομμάτων με τις εθνικές αστικές οργανώσεις “αντίστασης”. Να καταγγείλουν το σοβινιστικό χαρακτήρα της σταλινικής και σοσιαλιστικής πολιτικής. Να της αντιτάξουν ένα πρόγραμμα πάλης βασισμένο πάνω στην πάλη των τάξεων και το διεθνισμό. Στο σύνθημα “Θάνατος στους γερμαναράδες”!, να αντιτάξουν το σύνθημα της συναδέλφωσης με τους γερμανούς στρατευμένους εργάτες.» . «Το ζήτημα δεν είναι να διακηρύσσουμε αφηρημένα και γενικά το σοσιαλιστικό πρόγραμμα, την αναγκαιότητα της προλεταριακής επανάστασης και τον αντιδραστικό χαρακτήρα της φύσης και της πολιτικής του σταλινισμού, αλλά να τα αποδείξουμε όλα αυτά στις μάζες μέσα από τη δική τους συγκεκριμένη εμπειρία.» . Εάν είναι αλήθεια πως η κρίση της εποχής μας είναι «κρίση της επαναστατικής ηγεσίας» τότε και οι τροτσκιστικές οργανώσεις φάνηκαν και αυτές να ‘ναι ανάξιες ηγεσίες για το ένοπλο λαό, που πίεζε τις ηγεσίες του ΕΑΜ να προωθήσουν μέτρα κοινωνικής δικαιοσύνης και σοσιαλιστικού μετασχηματισμού.
Φυσικά είναι άδικο να απαιτούμε από ένα πολιτικό κίνημα λίγων εκατοντάδων αγωνιστών, που λειτουργούσαν σε διπλή παρανομία (από τους φασίστες και από τους σταλινικούς) και που είχε εκατοντάδες εκτελεσμένους και από το φασισμό και από τους σταλινικούς να μετατραπούν στην φυσική ηγεσία του ένοπλου λαού.
Η αποτυχία του ελληνικού αλλά και διεθνούς τροτσκισμού, βρίσκεται στο γεγονός πως η διαλεκτική της ιστορίας δεν κινείται με ιστορικές αναλογίες. Ανεξάρτητα απο γεγονός πως όντως ο πόλεμος αλλά και η επανάσταση ειναι αποτέλεσμα της έκρηξης της αντίφασης ανάμεσα στις παγκόσμιες παραγωγικές δυνάμεις και της αναχρονιστικής μορφής του έθνους-κράτους. «Ο πόλεμος είναι κατά βάση μια στυγερή εξέγερση των παραγωγικών δυνάμεων ενάντια στην πολιτική μορφή του έθνους-κράτους και φανερώνει την κατάρρευση του έθνους-κράτους σαν ανεξάρτητη μονάδα…Το έθνος- κράτος , η σημερινή πολιτική του μορφή , είναι πολύ μικρή για την εκμετάλλευση αυτών των παραγωγικών δυνάμεων..».
Καθώς μαζί με τον άδικο ιμπεριαλιστικό πόλεμο, εκφράστηκαν εθνικοαπελευθερωτικές συνιστώσες, ως συνέπεια των ιμπεριαλιστικών πολεμικών παρεμβάσεων που υποτίμησαν οι διεθνιστικές τροτσκιστικές δυνάμεις. Ας μην ξεχνάμε πως σύμφωνα και με το Λένιν στην εποχή του Ιμπεριαλισμού, ένας εθνικοαπελευθερωτικός πόλεμος είναι ένας δίκαιος πόλεμος που έχει την άνευ όρων στήριξη των κομμουνιστικών δυνάμεων και του εργατικού κινήματος. Γράφει ο Ε.ΜΑΝΤΕΛ: «Ας υπογραμμίσουμε εδώ μονάχα το ιδιαίτερο καθήκον του εργατικού κινήματος των ιμπεριαλιστικών χωρών να υποστηρίζουν χωρίς όρους κάθε κίνημα και κάθε πραγματική δράση των μαζών στις αποικιακές και μισοαποικιακές χώρες ενάντια στην εκμετάλλευση και την καταπίεση στις οποίες υποβάλλονται από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις…» Στο ΕΑΜ, όπως και στην Κίνα το εθνικοαπελευθερωτικό και το ταξικό συνδυαζόταν. Στην πρώτη περίπτωση το εθνικό έπνιξε το ταξικό , στην δεύτερη ως ένα σημαντικό βαθμό το ταξικό καθόρισε το εθνικό , ενάντια και στον Στάλιν, και νίκησε, αν και όχι συνολικά.
Κατά συνέπεια ο β΄ παγκόσμιος πόλεμος δεν μπορούσε να είναι μια επανάληψη του α΄ παγκόσμιου πολέμου. Η λενινιστική διαλεκτική του εθνικού-ταξικού, η διαλεκτική πόλεμου-επανάστασης έπρεπε να επανακαθοριστεί. Παίρνοντας υπόψην τόσο τον αναδυόμενο καπιταλιστικό ολοκληρωτισμό, όσο και το κακέκτυπο του στην ανατολή, τον σταλινισμό. Το γεγονός πως όντως η επαναστατική διαλεκτική έβλεπε προς την ανατολή και η αντεπαναστατική τάση καθόριζε τις εξελίξεις στην Δύση. Πως στην ιστορική εξέλιξη δεν χωράνε ντετερμινισμοί και βολονταρισμοί. Να πάρει υπόψην το γεγονός πως το παγκόσμιο επαναστατικό πνεύμα εχει πολύ δρόμο μπροστά του.
Απο την πλευρά του ο Λ.Τρότσκι σαν μεγάλος διαλεκτικός «στο τελευταίο χρόνο της ζωής του είδε την πιθανότητα μιας άλλης ιστορικής πορείας: υποθέτοντας την αδυναμία του προλεταριάτου να ανατρέψει τη σταλινική γραφειοκρατία και να πραγματοποιήσει την επανάσταση στην Δύση κατά την διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου , έθεσε υπό ερώτημα την απελευθερωτική δύναμη του προλεταριάτου και το ρεαλιστικό του σοσιαλιστικού προτάγματος, δύο βασικές παραδοχές του μαρξισμού:’’Έαν το παγκόσμιο προλεταριάτο αποδεικνυόταν ανίκανο να πραγματοποιήσει την αποστολή του που του ανατέθηκε από την πορεία της εξέλιξης , τότε τίποτα άλλο δεν θα απέμενε παρά να αναγνωρίσουμε ανοικτά ότι το σοσιαλιστικό πρόγραμμα που βασίστηκε στις εσωτερικές αντιφάσεις της καπιταλιστικής κοινωνίας τελείωσε ως ουτοπία..» Η δολοφονία του από τον Στάλιν τον απότρεψε να εξάγει τα αναγκαία συμπεράσματα απο τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο. Από ένα παγκόσμιο πόλεμο που κατέρριψε κάθε είδους γραμμική αισιοδοξία. Αυτό δεν κάνει την σοσιαλιστική προοπτική απαραίτητα ουτοπία εκτός και αν ουτοπία είναι «αυτό που δεν υπάρχει ακόμη», όπως το όρισε και ο Ε.ΜΠΛΟΧ.
Ο συνεπής, αδιάλλακτος και εν πολλοίς αντιδιαλεκτικός διεθνισμός των τροτσκιστών στην κατοχή , τους μετατρέπουν σε ένα από τους τελευταίους εκφραστές του διεθνιστικού κομμουνιστικού ρεύματος. Ενός ρεύματος που γεννήθηκε με το κομμουνιστικό μανιφέστο και ξεψύχησε στα χαλάσματα του Β΄ Πολέμου. Με την επικράτηση του εθνικισμού στο κομμουνιστικό κίνημα. Σε αυτό το εθνικιστικό κλίμα γεννήθηκε η αντίληψη του Σβορώνου για το «αντιστασιακό χαρακτήρα του ελληνικού έθνους» . Όπως γράφει και ο Α. ΝΕΓΚΡΙ και το αναφέρει ΜΑΡΙΟΣ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛΙΔΗΣ « ..’’η έννοια της κομμουνιστικής επανάστασης – το απεδαφικοποιημένο φάντασμα που είχε στοιχειώσει την Ευρώπη και τον κόσμο και…που είχε κατορθώσει να συνενώσει αποστάτες , διεθνιστές παρτιζάνους , απεργούς εργάτες και κοσμοπολίτες διανοούμενους–μετατράπηκε εν τέλει σε ένα επανεδαφικοποιημένο καθεστώς εθνικής κυριαρχίας’’…» . Στην άνευ όρων υπεράσπιση της «πρώτης σοσιαλιστικής πατρίδας» Μια αντίληψη που δεν είχε να κάνει με το Λενινιστικό διεθνιστικό σχέδιο, ανεξάρτητα εάν κυριάρχησε ως μαρξισμός-Λενινισμός, που δεν είναι τίποτε άλλο από σκέτα- νέτα Σταλινισμός!!!!!
Ενός επαναστατικού ρεύματος που τις παραδόσεις του ίσως και να πρέπει να ξαναδούμε στα πλαίσια μιάς διεθνιστικής κομμουνιστικής επαναθεμελίωσης. Για να καταφέρουμε να διαχωριστούμε τόσο από το εθνοκομμουνιστικό ρεύμα όσο και από το αστικό κοσμοπολιτισμό. Σε μια εποχή που η παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός στην πλέον ολοκληρωτική φάση του συνυπάρχει ανταγωνιστικά και συγκρουσιακά με μορφές εθνικιστικής αναδίπλωσης. Όπως είναι το ρεύμα του ισλαμικού θεμελιωτισμού.
Προς τον 21ου αιώνα
Θα είναι λάθος να νομίζουμε πως έφτασε η εποχή να ξεμπερδεύουμε με την έννοια του έθνους , όσο κι αν κάποιοι το επιθυμούν ή το φοβούνται. Το έθνος δεν είναι απλώς μια ψευδής συνείδηση που κατασκευάστηκε από το κράτος του κεφαλαίου που η παγκοσμιοποίηση του θα αφήσει πίσω του. Το έθνος αντανακλά μια κοινότητα υλικών όρων και προσδιορισμών και στο βαθμό που αυτοί οι υλικοί όροι εκφράζονται με την μία ή την άλλη μορφή , θα υπάρχει και το έθνος. Ενα έθνος είναι ένας ζωντανός οργανισμός. Τα χαρακτηριστικά που το απαρτίζουν αλλάζουν καθημερινά -γεννιούνται και πεθαίνουν Τα ίδια τα "χαρακτηριστικά" του έθνους -οι αντιλήψεις, η γλώσσα κλπ- αλλάζουν. Το "έθνος", όπως και κάθε ζωντανός οργανισμός που βρίσκεται διαρκώς κάτω από την διαδικασία του μετασχηματισμού, δεν "χωράει" στην τυπική λογική. Ούτε όμως και στα διάφορα «διαλεκτικά» σχήματα που κατασκεύασαν κατά καιρούς οι «καντιανοί» φορμαλιστές της αριστεράς.
Το ίδιο δεν μπορεί ακριβώς να διατυπωθεί με το έθνος-κράτος. Το τελευταίο αλλάζει χαρακτήρα. Π.χ σήμερα αποδυναμώνεται σε παραγωγική βάση, ενισχύει όμως τα κατασταλτικά του χαρακτηριστικά. Με την βοήθεια και των αντιτρομοκρατικών δομών με ηγεσία την νέα Ρώμη , τις ΗΠΑ. Αλλά σε τελευταία ανάλυση αυτό πραγματοποιείται στα πλαίσια του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής.
Είναι δύσκολο το έθνος-κράτος να μπορεί να συνεχίζει να υπάρχει στην παγκοσμιοποιημένη κοινότητα της πρώτης φάσης του κομμουνισμού. Το ίδιο δεν ισχύει απόλυτα για την εθνοτική ταυτότητα. Οι εθνoτικές ταυτότητες με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα συνεχίσουν να συντροφεύουν την ανθρώπινη κοινότητα μέχρι την ανώτερη, καθολικοποιημένη κομμουνιστική κοινότητα. Και αυτό δεν είναι απαραίτητα αρνητικό.
Με την γλώσσα του Β.Α. Βαζιούλιν και της «Λογικής της Ιστορίας»: «Η ανάδειξη της λογικής της ιστορίας επιτρέπει την θεώρηση της ιστορικής διαδικασίας ως αντιφατικής πορείας βαθμιαίου μετασχηματισμού των κατ’ εξοχήν φυσικών (γεωγραφικών, οικολογικών, κλιματολογικών, βιολογικών κ.λ.π.) δεσμών σε καθ’ εαυτώ κοινωνικούς,…Στην πορεία αυτή συγκροτούνται, ανασυγκροτούνται, μετασχηματίζονται, αλληλεπιδρούν, είτε ακόμα και εξαλείφονται ποικίλα μορφώματα και κατηγοριοποιήσεις του πληθυσμού…..Οι ταξικοί σχηματισμοί συνιστούν διαβαθμίσεις αλληλεπίδρασης - μετασχηματισμού της κοινότητας από την ιδιωτική ιδιοκτησία, μέχρι την ουσιαστική «άρση» της πρώτης, όταν η δεύτερη αποκτά αντίστοιχη του εαυτού της βάση (κεφαλαιοκρατία), οπότε και οι τάξεις αποκτούν την πλέον ανεπτυγμένη μορφή τους. Σε αυτούς τους σχηματισμούς μορφοποιητικό διαρθρωτικό ρόλο διαδραματίζουν εναλλασσόμενες στον ιστορικό χώρο και χρόνο πληθυσμιακές ομάδες - ιστορικές κοινότητες: αγέλες - γένη - φυλές - λαοί - εθνοτικές (ethnic) ομάδες – έθνη...»
Κατά συνέπεια η σύγχρονη αριστερά, εάν επιθυμεί να παίξει σημαίνοντα ρόλο στον 21ο αιώνα θα πρέπει να μελετήσει διαλεκτικά το εθνικό ζήτημα στην ολότητα του και να ερευνήσει σε βάθος την σχέση του με την κυρίαρχη αντίθεση κεφάλαιο-εργασία. Ιδιαίτερα σε μια ιστορική στιγμή όπου η «απουσία άμεσα ορατής και συνεγείρουσας προοπτικής (στην κατεύθυνση της επαναστατικής απελευθέρωσης - χειραφέτησης της ανθρωπότητας) ωθεί στο επίπεδο της καθημερινής συνείδησης σε προσφυγή σε (αυθεντικά ή επίπλαστα) αρχέγονα, παραδοσιακά και κατά το δυνατόν άμεσα αντιληπτά και δεδομένα ερείσματα - κριτήρια ομαδοποιήσεων, αντιπαλοτήτων, εντάξεων και αποκλεισμών. Αυτή η εν πολλοίς ασυνείδητη προσφυγή στο (συχνά απρόβλεπτο και λόγω του υπερβάλλοντος ζήλου των κονδυλοφόρων) παρελθόν, συνιστά και υπαρξιακή ανάγκη επιβίωσης μέσω «συλλογικών εγωισμών» (ψευδοσυλλογικότητες) σε συνθήκες εκ πρώτης όψεως ανυπέρβλητης κυριαρχίας του αδυσώπητου ανταγωνισμού, σε μια κατακερματισμένη και σπαρασσόμενη από αντιφάσεις ανθρωπότητα (βλ. ιδεολογήματα περί εθνικών δικαίων και ζωτικών συμφερόντων, περί «συγκρούσεως πολιτισμών» τύπου Σ. Χάντικτον).»
Στην αρχή του 21ου αιώνα δυο τάσεις συγκρούονται ανοικτά. Η τάση υποταγής της Αμερικάνικη παγκοσμιοποίηση και η τάση της υπεράσπισης των εθνικών χαρακτηριστικών και κρατών απέναντι στην παγκοσμιοποίηση Η τάση αφομοίωσης στο δυτικό τρόπο ζωής και η τάση της αυτόνομης έκφρασης διαφορετικών πολιτισμικών και θρησκευτικών στοιχείων. Φυσικά η δεύτερη τάση γεννιέται ως άρνηση και απάντηση της κυρίαρχης τάσης, που είναι η τάση της παγκοσμιοποίησης. Ενώ η σύγκρουση των δυο τάσεων δεν μπορεί να δοθεί αυτόνομα από τις γεωπολιτικές ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις. Ιδιαιτερα στην περιοχή της Μέσης Ανατολής και της Νοτίου Αμερικής.
Ένα είναι το σίγουρο, ο Ανατολικός και ο Νότιος άνεμος έχουν ανεβάσει τον πήχη της αντιπαράθεσης με το παγκόσμιο καπιταλιστικό πλέγμα, ενώ η «Ευρώπη» πρέπει να αναδείξει τον άλλο χειραφετικό λόγο, για να μην εκπέσει στην κατηγορία των «μη-ιστορικών λαών», πιστός ακόλουθος του παγκόσμιου αυτοκράτορα, των ΗΠΑ. Που μοιάζει με την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, στην αρχή της παρακμής της.
Την ίδια στιγμή, η αποεδαφικοποίηση του κεφαλαίου και της εργασίας διαρρηγνύει τις δομές του έθνους κράτους και του διαφωτιστικού μοντέλου. Αποδομώντας τις κατακτήσεις των αστικών επαναστάσεων. Μεταφορτώνοντας την γη σε ένα σε ένα παγκόσμιο στρατόπεδο συγκέντρωσης . Πως εξελίσσεται η σχέση εθνικού- ταξικού σε αυτές τις συνθήκες;; Αυτό είναι ένα ερώτημα που θα πρέπει να απαντήσει με κάθε σοβαρότητα και διαλεκτική επάρκεια μια σύγχρονη επαναστατική αριστερά
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΡΓΥΡΟΣ
Ιωάννινα 21/3/07
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
1. Κ. ΜΑΡΞ- «Κεφάλαιο» –Σύγχρονη Εποχή
2. Κ. ΜΑΡΞ -«Ο εμφύλιος πόλεμος στη Γαλλία», Σύγχρονη Εποχή- 2000
3. ΜΑΡΞ- Φ. ΕΝΓΚΕΛΣ –«Γερμανική ιδεολογία»- Gutenberg- 1979
4. ΑΠΑΝΤΑ ΛΕΝΙΝ- «Σύγχρονη Εποχή»
5. Β. Ι. ΛΕΝΙΝ- «Τελευταία γράμματα και άρθρα»-Σύγχρονη Εποχή-1982
6. Λ. ΤΡΟΤΣΚΙ –«Τα Βαλκάνια και οι Βαλκανικοί Πόλεμοι 1912-13»- θεμέλιο- 1993
7. Λ. ΤΡΟΤΣΚΙ – «Ο Πόλεμος και η Τετάρτη διεθνής»- αλλαγή-1984
8. Λ. ΤΡΟΤΣΚΙ- «Η θανάσιμη αγωνία του καπιταλισμού και τα καθήκοντα της Τετάρτης διεθνούς.(Το Μεταβατικό πρόγραμμά)»- Αλλαγή- 1985
9. Ε.ΜΑΝΤΕΛ- «Εισαγωγή στον Μαρξισμό»-Εργατική Πάλη –2001
10. ΜΙΣΕΛ ΛΕΒΙ –« Το εθνικό ζήτημα»- Στάχυ – 1993
11. L. και A. Chabry, «Oι Μειονότητες , Εθνικές και Θρησκευτικές στη Μέση Ανατολή». Αθήνα, Θετίλη 1987
12. Μ.ΧΑΡΝΤ- Α. ΝΕΓΚΡΙ- «Αυτοκρατορία»-scripta- 2002
13. TONI NEGRI– «Το πλήθος και η Μητρόπολη» Ελευθεριακή Κουλτούρα- 2003
14. GIORGIO AGAMBEN –«Homo sacer Κυριαρχία και γυμνή ζωή»- scripta-2005
15. Μ. ΜΑΖΑΟΥΕΡ- «Στην Ελλάδα του Χίτλερ. Η εμπειρία της κατοχής»-Αλεξάνδρεια-1994
16. Φ.ΧΑΛΛΙΝΤΑΙΗ – «Η Αραβία χωρίς σουλτάνους» -Στοχαστής-1984
17. Φ.ΦΑΝΟΝ-«Της γης οι κολασμένοι» -Κάλβος-1982
18. ΝΙΚΟΣ ΣΒΟΡΩΝΟΣ-« Το Ελληνικό Έθνος- Γέννηση και διαμόρφωση του νέου ελληνισμού»- Πόλις -2004
19. ΝΙΚΟΣ ΨΥΡΟΥΚΗΣ- «Το εθνικό ζήτημα»- Αιγαίον- κουκίδα –2003
20. ΝΙΚΟΣ ΨΥΡΟΥΚΗΣ – «Αραβικός κόσμος και ελληνισμός»-Αιγαίον Λευκωσία –1992
21. Π ΝΟΥΤΣΟΣ – «Κόμβοι στη συζήτηση για το έθνος»- Ελληνικά Γράμματα-2006.
22. ΑΝΤΩΝΗΣ ΛΙΑΚΟΣ- «Πώς στοχάστηκαν το έθνος αυτοί που ήθελαν να αλλάξουν τον κόσμο»- Πόλις – 2005
23. ΘΑΝΑΣΗΣ ΣΦΗΚΑΣ –«Πόλεμος και Ειρήνη στην στρατηγική του ΚΚΕ 1945-49»- Φιλίστωρ
24. ΜΑΡΙΟΣ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛΙΔΗΣ-«Αιρετικές Διαδρομές- ο ελληνικός τροτσκισμός και ο β΄ παγκόσμιος πόλεμος»- Φιλίστωρ-2001
25. «ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗ ΚΑΙ 4Η ΔΙΕΘΝΗΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ» - Εργατική Πάλη- 2005
26. ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΟΣ –«Πόλεμος των Χωρικών και Κοινωνική Επανάσταση»-ΛΕΩΝ –2003
27. ΛΕΑΝΔΡΟΣ ΜΠΟΛΑΡΗΣ-«Αντίσταση Η Επανάσταση που χάθηκε» - Μαρξιστικό Βιβλιοπωλείο- 2002
28. «Ο Άρης στη Λαμία»- Φιλίστωρ-2006
29. «Μύθοι και πραγματικότητα την εποχή της παγκοσμιοποίησης Διεπιστημονική προσέγγιση» Πατάκη-2003
30. ΦΩΤΗΣ ΤΕΡΖΑΚΗΣ «Καθεστώς Έκτακτης Ανάγκης» Futura- 2005
περιοδικά
ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΜΑΡΞΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ – Θεωρητικό πολιτικό περιοδικό της κε του Εργατικού Επαναστατικού Κόμματος- τ1 Νοέμβρης 1995

Ανάλυση των εκλογικών αποτελεσμάτων

Ανάλυση των εκλογικών αποτελεσμάτων
Είναι προφανές και δεν χρειάζεται αρκετό κόπο να αντιληφθούμε την σαφή πτώση και των δύο πυλώνων της αστικής εξουσίας στην Ελλάδα. Μια πτώση τόσο σε ψήφους (κατά 641.403) και σε ποσοστά (κατά 5,98%) από το 2004. Και αυτό σε συνθήκες μεγαλύτερης αποχής (25,86% έναντι 23,5% το 2004) και αύξησης των άκυρων και λευκών (2,67% έναντι 2,25% το 2004). Και είναι σημαντικό ότι η αποχή και το άκυρο / λευκό περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη φορά δεν είχαν τον χαρακτήρα της αδιαφορίας ή του απολιτικού χαβαλέ αλλά το χαρακτήρα μιας περισσότερο ή λιγότερο συνειδητής πράξης διαμαρτυρίας, οργής και δυσπιστίας έναντι του πολιτικού συστήματος.
ΝΕΑ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ

http://politikokafeneio.com

Αυτό το λέμε για δύο βασικά λόγους:
Α) Τόσο για την ιδιαίτερα υψηλή αποχή στις πυρόπληκτες περιοχές (36,37% στην Μεσσηνία, 38,99% στην Αρκαδία, 47,34% στην Λακωνία) που κάθε άλλο παρά δυσπρόσιτες είναι για να θεωρηθεί φυσιολογική. Ή ακόμη και για την οργανωμένη αποχή τοπικών κοινωνιών μετά από Λαϊκές Συνελεύσεις όπως στην περίπτωση των Λειψών. Εκεί οι κάτοικοι διαμαρτυρήθηκαν για την έλλειψη ακτοπλοϊκής σύνδεσης αποφασίζοντας να απέχουν σε ποσοστό 92,7%, ανεβάζοντας την αποχή στα Δωδεκάνησα στο 31%.
Β) Αλλά και γιατί σε αντίθεση με αυτό που είχε παρατηρηθεί παλαιότερα σε συνθήκες πιο χαλαρής αποδοκιμασίας, διάφοροι γραφικοί χαβαλέδες είτε καθηλώθηκαν (ο Λεβέντης πήρε μόλις 1.000 ψήφους περισσότερους), είτε εξαφανίστηκαν (ο Βεργής πήρε συνολικά 1.700 ψήφους όταν κάποτε έπαιρνε ακόμη και 40.000 ψήφους ή αλλιώς μισή ποσοστιαία μονάδα), είτε απλώς δεν κατέβηκαν στις εκλογές (Κυνηγοί, Κολλάτος κλπ)
Και αυτό σε μια εκλογική μάχη που είχαν δικαίωμα να ψηφίσουν 23.714 παραπάνω εγγεγραμμένοι από το 2004. Αν κάναμε μια αναγωγή συνυπολογίζοντας την δύναμη της κυβέρνησης σε σχέση με την αποχή και τα άκυρα / λευκά, θα βλέπαμε ότι είναι μια κυβέρνηση, όχι απλώς φθαρμένη μετά από 3,5 χρόνια, όχι απλώς χωρίς περίοδο χάριτος, όχι απλώς στηριγμένη σε δύο μόλις βουλευτές, αλλά ουσιαστικά ψηφισμένη – και μάλιστα με μισή καρδιά - από το 30% μόλις του εκλογικού σώματος. Και έχει πάρει λιγότερες ψήφους τώρα (2.995.321) από αυτές που είχε πάρει … το ΠΑΣΟΚ το 2004 (3.003.920) που είχε χάσει πανηγυρικά.
ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ:
Η Νέα Δημοκρατία χάνει 365.000 ψήφους και 3,52% σε ποσοστό. Τις μεγαλύτερες απώλειες της εμφανίζει προς το ακροδεξιό ΛΑΟΣ που κερδίζει 119.494 ψήφους και ποσοστό 1,61%, και δευτερευόντως στο κόμμα του Παπαθεμελή ο οποίος όμως φαίνεται ότι πήρε και από το ΠΑΣΟΚ και από το ΛΑΟΣ.
Ωστόσο η ΝΔ διατηρεί την πρωτιά της σε όλη την χώρα σχεδόν, ενώ η τεράστια πτώση του ΠΑΣΟΚ την οδηγεί στο να κερδίσει για πρώτη φορά και ανέλπιστες πρωτιές σε ορισμένους νομούς έκπληξη όπως στο Ρέθυμνο (στον μοναδικό νομό που εμφανίζει αύξηση σε ψήφους), και οριακά στην Χίο (με μικρή αύξηση ποσοστών).
Συνολικά πέφτει σε ποσοστό στους 53 από τους 56 νομούς της χώρας ενώ στους 2 από τους τρεις που ανεβαίνει σε ποσοστό παίρνει λιγότερους ψήφους από το 2004. Η πιο εντυπωσιακή της βουτιά γίνεται σε Ροδόπη και Ξάνθη όπου τόσο οι μειονοτικοί ψηφοφόροι της γύρισαν την πλάτη όσο και οι εθνικόφρονες ψηφοφόροι αποδοκίμασαν την δήλωση της τελευταίας εβδομάδας του μειονοτικού υποψηφίου της ΝΔ στην Ροδόπη όπου αυτό-προσδιορίστηκε ως Τούρκος. Επίσης στην Ζάκυνθο όπου ο γαλάζιος δήμαρχος συνελήφθη επ’ αυτοφώρω να «κλέβει οπώρας» την ώρα που επιχειρούσε να κάψει το Δημαρχείο και να εξαφανίσει τα ενοχοποιητικά εις βάρος του στοιχεία της κλοπής δημοσίου χρήματος. Στις πυρόπληκτες περιοχές υπάρχει μια αντιφατική εικόνα καθώς πέφτουν μεν και τα δύο κόμματα αλλά η ΝΔ συγκρατεί καλύτερα ποσοστά και έχει μικρότερες απώλειες σε Λακωνία, Ηλεία, Αρκαδία ενώ στην Μεσσηνία πέφτει μεν σε ψήφους αλλά ανεβαίνει σε ποσοστά εξαιτίας της ακόμη μεγαλύτερης βουτιάς του ΠΑΣΟΚ. Εκεί που η πτώση της είναι ιδιαίτερα αισθητή λόγω των πυρκαγιών είναι σε Εύβοια και Αχαΐα όπου οι πυροπαθείς είχαν εξαιρεθεί από τα προεκλογικά «ευεργετήματα».
Μεγάλη η βουτιά και στην Χαλκιδική που αφού κάηκε πέρυσι, πνίγηκε φέτος και ακόμη δεν έχει στάξει ένα ευρώ αποζημίωσης, ενώ αυτό φαίνεται ότι στοίχησε και στον Μπασιάκο που είχε αναλάβει την «ανοικοδόμηση» της περιοχής προσωπικά, το Υπ. Αγροτικής Ανάπτυξης.
Τεράστια ωστόσο είναι η πτώση της και πολύ παραπάνω από τον πανελλαδικό μέσο όρο σε σημαντικά αστικά κέντρα όπως στον Δήμο της Αθήνας, στην Θες/νίκη, στον Πειραιά, στην Πάτρα κ.α. κάτι που σηματοδοτεί την ποιοτική στροφή της στιγμής. Ωστόσο δεν πρέπει να μας διαφεύγει το γεγονός ότι η συγκράτηση της πτώσης της και η βραχεία κεφαλή της έναντι του ΠΑΣΟΚ στην Β’ Αθήνας, ίσως είναι αυτή που έκρινε οριακά την αυτοδυναμία.
Στα αξιοσημείωτα του αποτελέσματος της ΝΔ, είναι το «άγριο μαύρισμα» που έφαγε από δεξιά και αριστερά το σύνολο του Υπ. Παιδείας (η Μαριέττα στην Αθήνα και ο Καλός στον Πειραιά), η σφαλιάρα στο ροδαλό μαγουλάκι του αμερικανόθρεφτου Γεωργιάδη στην Κέρκυρα, η … γράνα που βρήκε κατακέφαλα τον γίγαντα της ποίησης Πολύδωρα (που εκλέγεται την τελευταία στιγμή αλλά αποσύρεται από το υπό απόσυρση Υπ. Δημόσιας Τάξης και Αγροφυλακής), οι τρικλοποδιές της Αγίας Οικογένειας των Μητσοτάκηδων (που βάλανε κάποιον Αβραμίδη πάνω από τον ατσαλάκωτο Αβραμόπουλο στο ψηφοδέλτιο της Α’ Αθηνών για να πάρει την πρωτιά η Ντορούλα, η οποία παράλληλα άφησε χάος στην Ευρυτανία όπου η ΝΔ την χάνει για πρώτη φορά στην ιστορία της). Φανταστείτε το αδιέξοδο του Καραμανλή: Στηρίζεται η αυτοδυναμία της κυβέρνησης του στον Κυριάκο και την Ντόρα, τα παιδιά του Μητσοτάκη! Θα μας λείψει επίσης και ο Γιακουμάτος που μας συντρόφευε καθημερινά στα τηλε-παράθυρα, καθώς ήρθε μεν πρώτος σε σταυρούς στην Β’ Αθήνας, αλλά την αναγκαία για το κεφάλαιο επίθεση στην εργατική τάξη πρέπει να την κάνει κάποιος λιγότερο «σεμνο-ταπεινήτης» από αυτόν, από το πόστο του Υπ. Εργασίας. Τέλος αξίζει να μνημονευτεί το γεγονός ότι ο δεινόσαυρος του κοινοβουλίου, θείος του ανιψιού και αδερφός του θείου, ο πολύς Αχιλλέας Καραμανλής, παλικαράκι ετών 80 φεύγα, αφού μπήκε με το «έτσι θέλω» στο ψηφοδέλτιο της ΝΔ έριξε το ποσοστό της στις Σέρρες στο χαμηλότερο για την παράταξη από το … 1935 όταν πρωτο-πολιτεύτηκε ο «εθνάρχης».
Επιπλέον να πούμε ότι το άθροισμα ΝΔ και ΛΑΟΣ (και Παπαθεμελή αν υποθέσουμε ότι αυτή είναι μια αμιγώς δεξιά ψήφος) είναι κατά 203.655 ψήφους και κατά 1,2% μικρότερο από το αντίστοιχο άθροισμα ΝΔ και ΛΑΟΣ του 2004.
ΠΑΣΟΚ:
Και αν για την ΝΔ τα πράγματα είναι άσχημα για το ΠΑΣΟΚ είναι «κλάφτα Χαράλαμπε». Το ΠΑΣΟΚ χάνει 276.218 ψήφους από το 2004 (2,45%) και χωρίς να έχει και το άλλοθι του ΔΗΚΚΙ (που τότε είχε πάρει 1,7%), του οποίο το ποσοστό πρέπει να έχει μοιραστεί μεταξύ ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ. Με μοναδικές εξαιρέσεις την Ροδόπη και την Ξάνθη, που το ΠΑΣΟΚ ανέβηκε, καθώς εκεί έγινε η μόνη επιλογή Παπανδρέου που περπάτησε καλά, με τους τοπικούς μειονοτικούς υποψηφίους που πήραν ψήφους και από δεξιά και από αριστερά, το κόμμα πέφτει παντού. Η πιο εντυπωσιακή πτώση γίνεται προς όφελος της αριστεράς συνολικά στα αστικά κέντρα της Α’ και Β’ Αθήνας και Α’ και Β’ Πειραιά κάτι που δείχνει το κεντρικό πολιτικό στίγμα της συντριβής του ΠΑΣΟΚ. Αλλά ακόμη και σε πυρόπληκτες περιοχές όπως η Μεσσηνία ή παραδοσιακά κάστρα του ΠΑΣΟΚ όπως τα Χανιά, το Λασίθι, το Ρέθυμνο πτώση είναι τεράστια ακόμη και σχετικά με τον κακό μέσο όρο πτώσης του ΠΑΣΟΚ πανελλαδικά. Στο Ρέθυμνο μάλιστα χάνει την πρωτιά για πρώτη φορά στην ιστορία του και ελέω Νεονάκη. Από τις προσωπικές επιλογές του Παπανδρέου είναι φανερό ότι οι αγρότες της Λάρισας δεν συμφώνησαν ότι, η λύση στην καταστροφή της παραγωγής του Θεσσαλικού κάμπου, μπορεί να είναι ο ηλίθιος (Σα)Λιάγκας. Ενώ και στον Πειραιά η πλειοψηφία των εργατών δεν κατάλαβε ότι η σοσιαλιστική προοπτική του Κινήματος εκφράζεται από την Βαρόνη Φον Ρίφεν του Λουξεμβούργου (κατά κόσμο Βίκυ Λέανδρος). Αμφότεροι μαυρίζονται αγρίως.
Τεράστια πτώση του ΠΑΣΟΚ και στην Κέρκυρα, όπου βγαίνει μεν η Άντζελα Γκερέκου αλλά αυτό οφείλεται σε έναν και μόνο λόγο: στο ότι είχε φροντίσει να εξαφανίσει κάθε άλλη σοβαρή υποψηφιότητα από το τοπικό ΠΑΣΟΚ που είχε αντιδράσει εναντίον της ήδη από πέρυσι για τα άθλια κομπρεμί που έκανε με το τοπικό ΛΑΟΣ στις δημοτικές εκλογές. Παρομοίως και στην Χίο όπου βγαίνει μεν η εκσυγχρονίστρια Ελ. Τσουρή, αλλά χάνεται η πρωτιά στο νησί με τεράστια πτώση, αφού το τοπικό ΠΑΣΟΚ του εκ των κορυφαίων ηγετών της «Αριστερής Πρωτοβουλίας», Αντ. Κωτσακά, είχε τεθεί στο περιθώριο.
Πολύ μεγάλη η βουτιά και στην Θες/νίκη αλλά και σε μερικούς κόκκινους νομούς όπως η Σάμος, η Μαγνησία, η Λευκάδα κα. Και εδώ, δεν περπάτησε καθόλου ο εκβιασμός της τελευταίας στιγμής που επιχείρησε ο Λαλιώτης προς τους ψηφοφόρους της Αριστεράς που μαζικά ψήφισαν κόκκινα ψηφοδέλτια.
Είναι σαφέστατο το αριστερό πολιτικό μήνυμα που δεν έχει να κάνει μόνο με τις συγκυριακές άθλιες πολιτικές επιλογές της τελευταίας στιγμής (ανάμεσα στις οποίες τα συντροφικά μαχαιρώματα του Βενιζέλου, όπως φάνηκε και με την προβοκατόρικη σιωπή του στην περίπτωση της Φώφης και του ψηφοδελτίου Επικρατείας, ξεχώρισαν), αλλά είναι πολύ πιο βαθύ. Αυτό το υπογραμμίζει το γεγονός ότι μαυρίζονται εξίσου όλα τα βασικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ από όλες τις τάσεις: εκτός από τους τηλεοπτικούς μαϊντανούς που προαναφέρθηκαν, έξω από την βουλή μένει τόσο το παλαιό Παπανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ (Τσοχατζόπουλος από Θες/νίκη, Αρσένης από Κεφαλληνιά, Τσούρας και Οικονόμου από Α’ Αθηνών, Ανωμερίτης από Β’ Αθηνών), όσο και φανατικοί μουτζαχεντίν του Σημιτικού εκσυγχρονισμού (Χριστοδουλάκης), οι προερχόμενοι εκ του ΣΥΝ κεντροαριστεροί (Μπίστης στην Β’ Αθηνών), αλλά ακόμη και οι πρώην εργατοπατέρες της ΠΑΣΚΕ που κλείνανε απεργίες για να πάρουν Υπουργεία (Πρωτόπαπας).
Όλες ανεξαιρέτως οι υποτιθέμενες πολιτικές πλατφόρμες του ΠΑΣΟΚ ηττήθηκαν. Αλλά ακόμη και την ήττα τους δεν μπορούν να την διαχειριστούν με αξιοπρέπεια με πρώτο και καλύτερο τον άθλιο Κουλούρη που το βράδυ της Κυριακής των εκλογών στις 8.30 στο ένα τηλεπαράθυρο μιλούσε για τα κοράκια που καραδοκούν πάνω από τον ηττημένο Γιωργάκη, και μέχρι να πάει στο άλλο κανάλι δύο ώρες αργότερα στήριζε ήδη τον Βενιζέλο.
Οι μόνοι που επιβιώνουν εκλογικά από το ΠΑΣΟΚ είναι αυτοί που είτε λούφαξαν (όπως ο Βενιζέλος), είτε αυτοί που δεν μίλησαν και ακολούθησαν την γραμμή του πολιτευτή «Καλοχαιρέτα» όπως ο Λοβέρδος, ο οποίος έκανε μια προεκλογική εκστρατεία χωρίς καμιά ομιλία αλλά μόνο με χειραψίες στα καφενεία των εργατικών προαστίων. Και - επειδή ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται – πάει απροσδόκητα καλά ο πάλαι ποτέ ινστρούχτορας του εν Ελλάδι Μπρεζνιεφικού Μαρξισμού Λενινισμού, ο Μίμης Ανδρουλάκης. Αυτός μίλησε μεν, αλλά προ-πολλού ο λαός δεν κατανοεί τα ακαταλαβίστικα του, γι’ αυτό ίσως και τον ψήφισε, ποιητική άδεια.
Μα και η ίδια η εσωκομματική φαγωμάρα του ΠΑΣΟΚ μετά τις εκλογές δεν στηρίζεται σε καμία αντιπαράθεση πολιτικών γραμμών αλλά μοιάζει με κόντρα επικοινωνιακών τρυκ, καναλαρχών και εταιρειών δημοσκόπησης. Ή για να το πούμε αλλιώς συγκρούονται αυτοί που ηττήθηκαν το 2004 με αυτούς που ηττήθηκαν το 2007.
ΛΑΟΣ:
Το άθροισμα δεξιάς – ακροδεξιάς είναι μικρότερο του 2004, όπως δείξαμε παραπάνω, κάτι που δεν σηματοδοτεί καμιά δεξιά στροφή στην κοινωνία. Δεν σημαίνει ωστόσο ότι στερείται βαρύτητας η είσοδος του ΛΑΟΣ στην βουλή. Το ΛΑΟΣ πήγε καλά και ανεβαίνει σε αστικά κέντρα της Αθήνας και της Θες/νίκης, κάτι που σημαίνει κατʼ αρχή ότι ένα κομμάτι φτωχών εργατικών και μικροαστικών ψήφων κινούνται προς τα εκεί. Επιπλέον έχει τα πιο σημαντικά του ποσοστά – σύμφωνα με τις έρευνες των exit poll – στις ηλικίες από 18-24 και άνω των 55. Δηλαδή ένα τμήμα της άνεργης, εργαζόμενης και part time νεολαίας γίνεται αποδέκτης της ρατσιστικής αντι-μεταναστευτικής δημαγωγίας του. Αυτό το κομμάτι ανταμώνει και παραδοσιακά ξενοφοβικούς ηλικιωμένους. Επίσης φαίνεται ότι διατηρεί τα ήδη καλά ποσοστά που είχε στην Κεντρική Μακεδονία ενώ σημαντική άνοδο σημειώνει και σε Καστοριά, Δράμα, Σέρρες. Με δύο λόγια το θέμα της ονομασίας της Μακεδονίας παίζει κάποιον σημαντικό ρόλο σε σημαντικά τμήματα των αγροτών της περιοχής. Επιπλέον στην Βουλή μπαίνουν ορισμένοι βουλευτές του ΛΑΟΣ που δεν μπορούν να χαρακτηριστούν απλά «σκληροί δεξιοί» αλλά είναι επίσημα Λεπενικοί (Βορίδης) καθαρόαιμοι εθνικοσοσιαλιστές (υιός Πλεύρη) ή ακόμη και δωδεκαθεϊστές (όπως ο Άδωνης – μου-καίνε-κάθε-τρεις-και-λίγο-το-βιβλιοπωλείο – Γεωργιάδης). Μαζί με αυτόν ας υπολογίσουμε και τον – προερχόμενο από τον Γαλαξία Σείριο – Κυριάκο Βελόπουλο γνωστό βιβλιοπώλη της Β’ Θες/νίκης.
Αποτελεί λοιπόν το ΛΑΟΣ έναν φασιστικό κίνδυνο? Σίγουρα ναι. Υπάρχει μια συνολικότερη στροφή της κοινωνίας στο φασισμό? Σίγουρα όχι.
Το ΛΑΟΣ και ο Καρατζαφέρης ήταν και είναι υποχρεωμένος να κρύβει το φασιστικό προφίλ του και να δηλώνει θαυμαστής του ΚΚΕ και του οικονομικού του προγράμματος. Μέχρι που έφτανε να εξυμνεί τον Βελουχιώτη και την 17 Ν. Ακόμη στο κόμμα του προκλήθηκε μια μίνι κρίση παραμονές των εκλογών όταν παραιτήθηκαν οι Έλληνες υποψήφιοι του στην Θράκη επειδή εκεί ο Καρατζαφέρης, επέλεξε να βάλει επικεφαλής του ψηφοδελτίου του μειονοτικό μουσουλμάνο υποψήφιο. Στην Αχαΐα ο Καρατζαφέρης είχε βάλει στο ψηφοδέλτιο του τον Αλ. Χρυσανθακόπουλο, πρώην σκληροπυρηνικό αντι-ιμπεριαλιστή και οπαδό της λεγόμενης πτέρυγας των «Ιταλών», ο οποίος είχε διωχτεί από το ΠΑΣΟΚ , ως «φρουτάκιας» - και ο οποίος σύμφωνα με το τοπικό ρεπορτάζ έκανε τον ουρανό να σκοτεινιάσει από τα εκτοξευμένα εναντίον του ζαρζαβατικά, που του πέταγαν στην Λαϊκή αγορά όταν τόλμησε να πάει και να μιλήσει ζητώντας την ψήφο των πρώην σκληροπυρηνικών ΠΑΣΟΚτζήδων.
Και το καλύτερο απ’ όλα: την έδρα που καταλαμβάνει το κόμμα στην Α’ Πειραιώς, θα την πάρει ο γνωστός τηλε-αστέρας Βάϊος Αποστολάτος, ο πρώτος βουλευτής στην ιστορία του ελληνικού κοινοβουλίου που είναι δημόσια δηλωμένος ως ομοφυλόφιλος, κάτι που κάθε άλλο παρά ταιριάζει σε ένα ανδροπρεπές (!) φασιστικό κόμμα.
Μα πάνω απ’ όλα φασισμός σημαίνει την κινητοποίηση απογοητευμένων εργατικών και μικροαστικών στρωμάτων για το τσάκισμα των εργατικών οργανώσεων και των ελευθεριών. Το κόμμα του Καρατζαφέρη απέχει πολύ από το να έχει τέτοια δυνατότητα, καθώς η επιτυχία του πρέπει πρωτίστως να εντοπιστεί στην αθλιότητα της Ελληνικής Τηλεδημοκρατίας των καναλαρχών, που το έφτιαξαν από το πουθενά. Το ίδιο άλλωστε θα δοκιμαστεί στην πράξη, όταν θα αρχίσει να απομυθοποιείται μέσα στην βουλή, στηρίζοντας την αντιδραστική αναθεώρηση του άρθρου 16 και 24, όπως λέει στο πρόγραμμα του ή ψηφίζοντας τον προϋπολογισμό.
ΑΡΙΣΤΕΡΑ:
Συνολικά το αποτέλεσμα για την αριστερά είναι πολύ καλό και σηματοδοτεί μια στροφή προς τα αριστερά της κοινωνίας.
Το ΚΚΕ κερδίζει την πρωτοκαθεδρία στην δυναμική της ανόδου με 8,15% και 583.768 ψήφους (άνοδος κατά 2,26% και κατά 147.057 ψήφους έναντι του 2004). Το ΚΚΕ πλησιάζει τα ιστορικά ρεκόρ του της δεκαετίας του 80 και φαινομενικά δείχνει να ανακάμπτει από τις διασπάσεις του 1989-91. Ωστόσο θα ήταν κανείς αφελείς να πιστώσει έτσι απλά όλο αυτό το ρεύμα στο ΚΚΕ. Σίγουρα πήρε ψήφους στην νεολαία εργαζόμενη και φοιτητική (με ποσοστά της τάξης του 10% στις ηλικίες 18-24) και σημείωσε ιδιαίτερη άνοδο σε όλη την χώρα (εκτός από την Ξάνθη). Ιδιαίτερα σημαντική η άνοδος του και στα τρία αστικά κέντρα Αθήνα – Θες/νίκη – Πειραιά. Επίσης στην Κέρκυρα εξαιτίας της άθλιας συνεργασίας ΠΑΣΟΚ-ΛΑΟΣ στις δημοτικές, το ΚΚΕ καταφέρνει να εκλέξει βουλευτή για πρώτη φορά από το 1958. Ιδιαίτερα σημαντική και η επιστροφή ψηφοφόρων του, από το ΠΑΣΟΚ σε παραδοσιακά «κόκκινες περιοχές» όπως η Σάμος, η Λέσβος, η Μαγνησία. Σημαντική η άνοδος και σε περιοχές με παραδοσιακά καλά ποσοστά του ΠΑΣΟΚ όπως η Εύβοια, η Κεφαλληνία κ.α.
Ωστόσο το νέο αλλαγμένο τοπίο διαμορφώνει και νέους πονοκεφάλους. Όχι μόνον το ΚΚΕ δεν κατάφερε να κάνει το Αντιμονοπωλιακό Μέτωπο που επιζητούσε, αλλά έχασε και παραδοσιακούς συμμάχους του στο κίνημα όπως το ΔΗΚΚΙ που πήγε με τον ΣΥΡΙΖΑ. Επίσης οι τόνοι της αντιπαράθεσης του με την υπόλοιπη αριστερά –κοινοβουλευτική και εξωκοινοβουλευτική, είναι τόσο ψηλά (με δική του ευθύνη) ώστε όσο εύκολα ανέβηκε τόσο εύκολα μπορεί και να κατέβει σε μια επόμενη φάση της ταξικής πάλης, και ιδιαίτερα τώρα που νιώθει την καυτή ανάσα του πλέον αριστερόστροφου ΣΥΝ κοντά του, έχει ξανά απολέσει την πρωτοβουλία στο φοιτητικό κίνημα από την ΕΑΑΚ και κυρίως τώρα που το σύνολο της εργατικής τάξης, της νεολαίας και όλης της κοινωνίας απαιτούν περισσότερα πράγματα από αυτό.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ενισχυμένος και από το ΔΗΚΚΙ (ή τουλάχιστον από ένα σημαντικό κομμάτι του) πήρε 5,04% και 361.216 ψήφους (άνοδος 1,78 % σε ποσοστό και κατά 119.494 ψήφους) και αυτό παρά το γεγονός ότι έχανε την ίδια στιγμή το ένα τρίτο των ψηφοφόρων του, του 2004 σύμφωνα με τα επίσημα exit poll που του έδιναν συσπείρωση ψηφοφόρων στο 62%, δηλαδή ούτε λίγο ούτε πολύ 1 ποσοστιαία μονάδα! Αυξήθηκε επίσης σε όλη την χώρα πλην Ροδόπης (όπου στις εκλογές του 2004 είχε χτυπήσει ένα ασυνήθιστα υψηλό ποσοστό μέσα στην μειονότητα) και ιδιαίτερα στα μεγάλα αστικά κέντρα. Είναι επίσης πολύ ψηλά στις ηλικίες 18-24, κοντά στο 10% επίσης, κάτι που τον φέρνει κοντά στο ΚΚΕ αλλά που αναμφίβολα του δίνει μεγαλύτερη δυναμική αύξηση σε σχέση με το πανελλαδικό ποσοστό του, έναντι της αντίστοιχης του ΚΚΕ σε αυτήν την ηλικία. Χωρίς αμφιβολία εδώ πρέπει να εντοπιστούν τα αποτελέσματα της παρέμβασης της «εκτός των τειχών αριστεράς», που παίζει κάποιο μαζικό ρόλο σε αυτές τις ηλικίες. Από την συμμετοχή μιας σειράς οργανώσεων στο ΣΥΡΙΖΑ (ΚΟΕ, ΔΕΑ, Κόκκινο), και την προνομιακή στήριξη του από άλλες που έως τώρα τηρούσαν πολιτική ίσων αποστάσεων στις εκλογές (Ξεκίνημα), αλλά μέχρι και την ξαφνική πρεμούρα που έπιασε ακόμη και την ευρεία περιφέρεια του λεγόμενου «αντι-εξουσιαστικού» χώρου, που ενώ οι οργανώσεις του καλούσαν σε αποχή και καταγγελία στις εκλογές, αρκετοί αναρχικοί ανεπίσημα και σε ατομική βάση ψήφιζαν ΣΥΡΙΖΑ για να … εμποδίσουν την αυτοδυναμία της ΝΔ! Φυσικά και ο κατακερματισμός της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς συντέλεσε αρκετά και σε αυτό το φαινόμενο, καθώς ακόμη και ανένταχτος κόσμος των αριστερών ριζοσπαστικών σχημάτων ακολούθησε την ίδια πρακτική.
Αλλά ο πονοκέφαλος για τον ΣΥΡΙΖΑ αρχίζει τώρα. Ενώ ένα μεγάλο κομμάτι ψηφοφόρων του, του 2004 δεν τον στήριξαν (με χαρακτηριστικά κυρίως προερχόμενα από την δεξιόστροφη φιλο-ΕΕ, μετριοπαθή τάση των Ανανεωτικών του ΣΥΝ), επιλέγοντας κατά βάση το κόμμα των Οικολόγων Πρασίνων, η μειοψηφούσα Ανανεωτική του πτέρυγα μαζί με τους λεγόμενους Προεδρικούς του Κωνσταντόπουλου, καταφέρνουν να εκλεγούν σχεδόν αλώβητοι στην βουλή. Έτσι, ο Παπαγιαννάκης και ο Κουβέλης στην Β’ Αθηνών, ο Λεβέντης στο Υπόλοιπο Αττικής, η Αμανατίδου στην Β’ Θες/νίκης και ο Τσούκαλης στην Αχαΐα, είναι το δεξιόστροφο τίμημα που καλούνται να πληρώσουν οι αγωνιστές που στήριξαν καλή τη πίστη τον ΣΥΡΙΖΑ. Και μάλιστα χωρίς να καταφέρουν να εκλέξουν βουλευτή από άλλη τάση πλην της ΑΚΟΑ (Μπανιάς). Δηλαδή 5-6 βουλευτές που είναι έτοιμοι να κάνουν προγραμματική συμφωνία με ένα «άλλο» ΠΑΣΟΚ στηριγμένοι από ψήφους ευρωκομουνιστών, «τροτσκιστών», μαοϊκών, αυτόνομων, ακόμη και αναρχικών την στιγμή που οι δικοί τους ανανεωτικοί ψήφοι έφευγαν από το κόμμα.
Που πήγαν αυτοί? Προφανώς στην πλειοψηφία τους, στο κόμμα των Οικολόγων Πράσινων. Αρκεί μια ανάγνωση στο forum του site τους για να αντιληφθεί κανείς την κοινή πολιτική όσμωση των δύο χώρων που επιδιώκουν την «από-κομμουνιστικοποίηση» του χώρου της Οικολογίας . Άλλωστε έως πολύ πρόσφατα συζητούσαν οι δύο χώροι (ΣΥΡΙΖΑ και Πράσινοι), για κοινή κάθοδο στις εκλογές. Οι Οικολόγοι Πράσινοι ωστόσο επέλεξαν την αυτόνομη κάθοδο με βασικό σύνθημα: «Ούτε αριστερά, ούτε δεξιά. Μπροστά!» και έκαναν την προεκλογική τους συγκέντρωση με ομιλητή, τον Ιταλό Πράσινο Υπουργό Περιβάλλοντος της κεντροαριστερής κυβέρνησης του Πρόντι. Παρόλο το γεγονός ότι τα κανάλια δεν τους πολύ-έπαιξαν πήραν το ανέλπιστο 1,05% και 75.477 ψήφους (το 2004 δεν είχαν κατέβει) προερχόμενους κυρίως από το ΣΥΡΙΖΑ και δευτερευόντως από το ΠΑΣΟΚ. Αναμφίβολα εξαργύρωσαν πιο πολύ από οποιονδήποτε την γνήσια οργή του κόσμου για τις φονικές πυρκαγιές. Θα αποτελούν δε, ένα περισσότερο ή λιγότερο εφήμερο αλλά δεξιόστροφο αγκάθι στην αριστερά και ιδίως στο ΣΥΡΙΖΑ καθώς έχουν την ατζέντα της κεντρο-αριστερής οικολογικής κυβέρνησης στην ημερήσια διάταξη τους, όπως προκύπτει από τα σχετικά δελτία τύπου που εξέδωσαν.
Τέλος η εξωκοινοβουλευτική αριστερά παίρνει ένα μικρότερο κομμάτι αυτής της προς τα αριστερά στροφής της κοινωνίας με συνολικό ποσοστό 0,66% και 48.114 ψήφους, έναντι 0,48% και 35.174 το 2004, αν και κατέβηκε –όπως και τότε- με τέσσερα διαφορετικά ψηφοδέλτια (ΜΕ.Ρ.Α., ΕΝΑΝΤΙΑ, ΚΚΕ- μλ, ΜΛ-ΚΚΕ). Αυτό αποτελεί και το υψηλότερο ποσοστό της από το 1974.
Αθροιστικά το σύνολο της αριστεράς είναι 1.068.575 ψήφοι και 14,90% (έναντι 846.036 και 11,43% το 2004) κάτι που είναι ιστορικό ρεκόρ σε ψήφους, σπάει το φράγμα του 1 εκατομμυρίου, και σε ποσοστό είναι το καλύτερο από το 1964.
ΜΕ.Ρ.Α.: ΜΙΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ ΚΑΜΠΑΝΙΑ
Πολύ πλούσια και εντατική ήταν η προεκλογική εκστρατεία του Μετώπου Ριζοσπαστικής Αριστεράς στις εκλογές αυτές. Αναμφίβολα η σύντομη προεκλογική περίοδος δημιούργησε σοβαρά προβλήματα στην δραστηριότητα των μικρών κομμάτων και συνδυασμών που δεν έχουν τα μέσα να προβάλλουν σε πανεθνική τηλεοπτική κλίμακα τις θέσεις τους. Αλλά και οι δυνάμεις του ΜΕ.Ρ.Α. με συνειδητή πολιτική επιλογή επέλεξαν να υποτάξουν ως όφειλαν την προεκλογική καμπάνια τους στην μαζική εξωκοινοβουλευτική πάλη.
Έτσι έδωσαν το παρών σε όλες τις μαζικές διαδηλώσεις διαμαρτυρίας έξω από την Βουλή για την καταδίκη της πολιτικής της κυβέρνησης της ΝΔ, και του ΠΑΣΟΚ στο θέμα των τραγικών πυρκαγιών που κατέκαψαν όλη την χώρα. Το ίδιο έγινε στην Θες/νίκη και σε άλλες επαρχιακές πόλεις. Ιδιαίτερα στην Θες/νίκη έγινε και ιδιαίτερη εξόρμηση με ειδική αφίσα που τυπώθηκε εκεί και με ανοιχτή σύσκεψη στο Πανεπιστήμιο για το θέμα. Μεγάλο μπλοκ του ΜΕ.Ρ.Α. υπήρχε και στην διαδήλωση που κλήθηκε διαμέσου ίντερνετ από bloggers, ενώ το ΜΕ.Ρ.Α. έδωσε το παρών και στην κινητοποίηση που καλούσαν οι δασοπυροσβέστες και τα εργατικά σωματεία στις 4 Σεπτέμβρη.
Εξίσου μαζική και η παρουσία των δυνάμεων του ΜΕ.Ρ.Α. στην εργατική αντικυβερνητική διαδήλωση στα εγκαίνια της ΔΕΘ στην Θες/νίκη στις 8 Σεπτεμβρίου, με το μπλοκ της ανεξάρτητης εργατικής συγκέντρωσης σωματείων και φοιτητικών συλλόγων που ταυτόχρονα καταδίκαζαν και την απεργοσπαστική τακτική της ηγεσίας της ΓΣΕΕ που με το πρόσχημα των επεισοδίων ανέστειλε την πορεία της.
Μέλη του ΜΕ.Ρ.Α. που συμμετέχουν στην ΕΑΑΚ και δραστηριοποιούνται στο φοιτητικό κίνημα, συμμετείχαν στην μαζική παράσταση διαμαρτυρίας που έγινε στο Πανεπιστήμιο Θες/νίκης στις 12 Σεπτεμβρίου για την καταπάτηση του ασύλου από την αστυνομία και την σύλληψη της συμφοιτήτριας τους.
Άλλα μέλη του ΜΕ.Ρ.Α. φοιτητές της ΕΑΑΚ επίσης, κάλεσαν σε πορεία στην Ναύπακτο στις 10 Σεπτεμβρίου για την καταπάτηση του ασύλου του ΤΕΙ από την αστυνομία και την απόπειρα σύλληψης αλλοδαπών συμφοιτητών τους μερικές μέρες πιο πριν.
Συνολικά τα μέλη του ΜΕ.Ρ.Α. επιχείρησαν να μην αναστείλουν ούτε στο ελάχιστο την μαζική εξωκοινοβουλευτική τους παρέμβαση συμμετέχοντας σε όποια αγωνιστική κινητοποίηση συνέβηκε κατά την διάρκεια της προεκλογικής περιόδου. Αλλά και η κατ’ εξοχήν προεκλογική καμπάνια του ΜΕ.Ρ.Α. έφερε το μήνυμα της πάλης για την εργατική εξουσία, την επανάσταση, την ανατροπή του καπιταλισμού και την κομμουνιστική προοπτική. Όλες οι διακηρύξεις, οι ανακοινώσεις, οι αφίσες, οι τοποθετήσεις στις ομιλίες του ΜΕ.Ρ.Α. είχαν αυτό το περιεχόμενο.
Κατά την διάρκεια της προεκλογικής περιόδου έγιναν τουλάχιστον 29 ανοιχτές συγκεντρώσεις σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Πάτρα, Λάρισα, Ηράκλειο Κρήτης, Χανιά, Βόλο, Ιωάννινα, Σέρρες, Λιβαδειά, Θήβα, Ρέθυμνο, Χίο, Καρδίτσα, Μεγαλόπολη, Αγρίνιο, Καλαμάτα, Κοζάνη, Χαλκίδα, Γρεβενά, Ζίτσα Ιωαννίνων, Αιγάλεω, Περιστέρι, Παλλήνη, Βύρωνα, Ν. Ιωνία, Ίλιον, Δάφνη, Αμπελόκηποι κ.α.
Επίσης έγιναν τουλάχιστον 9 ανοιχτές συσκέψεις σε Πειραιά, Κόρινθο, Ηγουμενίτσα, Πρέβεζα, Κεφαλληνία, Λευκάδα, Άρτα, Ν. Σμύρνη καθώς και στο ορυχείο Καρδιάς Πτολεμαίδας, ενώ οι εκπαιδευτικοί και οι τεχνικοί που στήριξαν το ΜΕ.Ρ.Α. έκαναν τις δικές τους ανεξάρτητες εκδηλώσεις.
Εξορμήσεις με αφίσες και προκηρύξεις εκτός από τις προαναφερόμενες πόλεις έγιναν και σε χωριά του Πηλίου, της Αχαΐας, της Ηλείας, της Λακωνίας, της Βοιωτίας, της Ευβοίας, της Καρδίτσας, των Χανίων, στην Λέσβο, στον Ασπρόπυργο, στο Κερατσίνι, στα Καμίνια, στην Νέα Ερυθραία κ.α.
Ιδιαίτερα σημαντικές οι εξορμήσεις σε εργασιακούς χώρους όπως στο εργοστάσιο της ΔΕΗ στην Κοζάνη, στην βιομηχανική ζώνη Ιωαννίνων, στα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά, στην Εθνική Στατιστική Υπηρεσία, στον Ο.Λ.Π., στην Ιντρακόμ, στην Vodafone, στην ΑΚΤΩΡ, στην J & P ΑΒΑΞ, στην Ναυπηγό-επισκευαστική Ζώνη Περάματος, στην Ολυμπιακή Αεροπορία, στην ΑΣΠΡΟΦΩΣ, στα εργοτάξια του ΜΕΤΡΟ, στη TIM, στην Τράπεζα της Ελλάδος, στις εγκαταστάσεις της εφημερίδας ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ, στην ΠΗΓΑΣΟΣ Α.Ε., στις Αττικές Εκδόσεις, στον Όμιλο Τράγκα κ.α. Επίσης όπου αυτό ήταν εφικτό (λόγω εξεταστικής περιόδου) σε ΑΕΙ και ΤΕΙ.
Σημαντική η προβολή που πέτυχαν ορισμένες δυνάμεις του ΜΕ.Ρ.Α. σε επαρχιακό τύπο και τοπικά ΜΜΕ ιδιαίτερα σε Ιωάννινα, Άρτα, Χίο, Σέρρες, Μυτιλήνη κ.α. με δελτία τύπου, συνεντεύξεις, ραδιοφωνικά και τηλεοπτικά σποτάκια, ενώ λειτούργησαν και τουλάχιστον δύο blogspot από τις τοπικές επιτροπές ΜΕ.Ρ.Α. σε Λαμία και Λέσβο.
Επιπλέον αξίζει ιδιαίτερης αναφοράς οι προσπάθεια από μεμονωμένους συντρόφους που η προκήρυξη των εκλογών τους βρήκε σε άδεια διακοπών, να επιχειρήσουν να οργανώσουν μικρό-συσκέψεις και παρεμβάσεις στα χωριά τους.
Με μάζεμα υπογραφών σε διαφορετικά κείμενα στήριξης του ΜΕ.Ρ.Α., στήριξαν το ΜΕ.Ρ.Α. 146 εκπαιδευτικοί Α’ Βαθμιας και Β’ Βαθμιας εκπαίδευσης, 180 φοιτητές που δραστηριοποιούνται στην ΕΑΑΚ, 42 Λογιστές και Οικονομολόγοι, ενώ κυκλοφόρησε και κείμενο σε διάφορα στρατόπεδα που το στήριξαν φαντάροι.
Τέλος εκλογικά περίπτερα από τα οποία ενημερώνονταν ο κόσμος και οργανώνονταν εξορμήσεις στην ευρύτερη περιοχή υπήρξαν σε Αθήνα (κέντρο), Θες/νίκη, Σέρρες, Λάρισα, Πάτρα, κ.α. καθώς και σε αρκετές γειτονιές της Αθήνας όπως Περιστέρι, Ζωγράφου, Ν. Σμύρνη, Ίλιον, Βύρωνας, Δάφνη, Ν. Ιωνία, Καλλιθέα, Μαρούσι, Αγία Παρασκευή, Χαϊδάρι, Αιγάλεω, Αγία Βαρβάρα κ.α.
Έτσι κατάκοποι αλλά πεπεισμένοι ότι συμμετείχαμε σε μια σημαντική πολιτική μάχη για την προβολή ενός ανεξάρτητου επαναστατικού πολιτικού προγράμματος πάλης με στόχο την εργατική εξουσία, αρκετές δεκάδες σύντροφοι/ισες του ΜΕ.Ρ.Α. την Παρασκευή 14 Σεπτεμβρίου τελευταία μέρα της προεκλογικής εκστρατείας, δώσαμε το παρόν και διασκεδάσαμε ανταλλάσσοντας εμπειρίες στο πάρτι ενίσχυσης του ΜΕ.Ρ.Α. στα Εξάρχεια.

1.000.000 ψήφοι στην Αριστερά!

1.000.000 ψήφοι στην Αριστερά!
Μεγάλες προσδοκίες του λαού από τα αριστερά κόμματα ως προς τη διαχείριση της δύναμης που τους έδωσε
Εντυπωσιακή, πρωτοφανής στα μεταπολιτευτικά χρόνια, είναι η δύναμη που έδωσε ο ελληνικός λαός στα κόμματα της Αριστεράς - περίπου 1.000.000 ψήφους αθροιστικά και συνολικό ποσοστό περίπου 14%. Αδιαφιλονίκητη ηγεμονική δύναμη το ΚΚΕ με 585.000 ψήφους και ποσοστό 8,15%. Πολύ ενισχυμένος και ο ΣΥΡΙΖΑ με 362.000 ψήφους (5,04%), ενώ περίπου 53.000 ψήφους και ποσοστό 0,75% πήραν και τα πολύ μικρά κόμματα και οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς. Τέτοιο πράγμα δεν έχει ξαναγίνει.
Γιώργος Δελαστίκ

http://politikokafeneio.com

Το ποσοστό, αθροιστικά, του 13,19% και ο αριθμός των συνολικά 36 αριστερών βουλευτών του ΚΚΕ (22) και του ΣΥΡΙΖΑ (14) υπερβαίνουν οριακά ως προς το ποσοστό και αισθητά ως προς τους βουλευτές τα μέγιστα αντίστοιχα επιτεύγματα των δύο αυτών πολιτικών σχηματισμών τον Ιούνιο του 1989, όταν συναποτελούσαν τον ενιαίο Συνασπισμό της Αριστεράς, που είχε πάρει 13,13% και 28 βουλευτικές έδρες.
Τα εκλογικά αποτελέσματα της Κυριακής επιβράβευσαν την πολιτική τακτική και των δύο μεγάλων συνιστωσών της Αριστεράς, τόσο του ΚΚΕ (το οποίο αύξησε από τις εκλογές του 2004 τις ψήφους του κατά 150.000 και το ποσοστό του από 5,90% σε 8,15%) όσο και του ΣΥΡΙΖΑ (ο οποίος πήρε 120.000 ψήφους περισσότερες και ανέβασε το ποσοστό του από 3,26% σε 5,04%). Το ΚΚΕ είναι αναμφισβήτητα ο μεγάλος κερδισμένος στους κόλπους της Αριστεράς.
Το 8,15% που πήρε εξακολουθεί βέβαια να απέχει αισθητά από τα ποσοστά που είχε πριν από τη συγκρότηση, το 1989, του ενιαίου Συνασπισμού (9,36% το 1977 ή 10,93% το 1981 και 9,39% το 1985), αλλά απομακρύνθηκε από τα καταστροφικά ποσοστά της τελευταίας 15ετίας, οπότε είχε κατρακυλήσει σε ποσοστά ανάλογα με εκείνα της δεκαετίας του... 1930 (4,54% το 1993 και 5,61% το 1996 ή 5,52% το 2000 και 5,90% το 2004).
Το εκλογικό αποτέλεσμα επαναβεβαίωσε την ηγεμονία του ΚΚΕ στον αριστερό χώρο και επιβράβευσε τόσο την ιδεολογική και πολιτική σαφήνεια των θέσεών του όσο και την ανυποχώρητη ταύτιση της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ ως πλήρως ισότιμων εχθρικών πόλων του δικομματισμού, γραμμή η οποία διαπέρασε όλη την προεκλογική καμπάνια του κόμματος. Δεν έβλαψαν επίσης το ΚΚΕ, όπως διαπιστώνεται από το αποτέλεσμα, οι συνεχείς επιθέσεις του εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ και η κατηγορηματική άρνηση συνεργασίας μαζί του.
Και ο ΣΥΡΙΖΑ όμως αποκόμισε τεράστια κέρδη από αυτές τις εκλογές, όπου προσέγγισε σε απόσταση αναπνοής το μέγιστο ποσοστό που είχε πετύχει ο ΣΥΝ το 1996, το οποίο ήταν 5,12%.
Πέρα όμως από τους αριθμούς, ο Αλέκος Αλαβάνος κέρδισε ένα στρατηγικό στοίχημα, το οποίο αφορά τις ίδιες τις δυνατότητες μακροπρόθεσμης επιβίωσης του κόμματός του: τη μετάλλαξη του ΣΥΝ από ένα κόμμα που λειτουργούσε συμπληρωματικά ως προς το ΠΑΣΟΚ σε μια αριστερή δύναμη ικανή να αποκαθιστά δεσμούς με την πολύχρωμη, συχνά αυθόρμητη ριζοσπαστικοποίηση της νεολαίας και των κοινωνικών κινημάτων, σε ένα πλαίσιο συνύπαρξης πολυποίκιλων αριστερών ρευμάτων, συχνά με διαφορετικές ή και αντιτιθέμενες θέσεις σε πολλά ζητήματα. Το δύσκολο αυτό εγχείρημα, το οποίο συνάντησε σφοδρότατες αντιδράσεις από εσωτερικές δυνάμεις του ΣΥΝ, επιβραβεύτηκε καταρχήν στις κάλπες - και σηματοδότησε τον επίσης καταρχήν απογαλακτισμό του ΣΥΡΙΖΑ από το ΠΑΣΟΚ.
Αυτό τον φέρνει σε πλεονεκτική θέση, με δυνατότητες να αυξήσει περαιτέρω τις δυνάμεις του λόγω της κλιμάκωσης της κρίσης και της εσωτερικής σύγκρουσης στο ΠΑΣΟΚ μετά την ήττα, καθώς απογοητευμένοι οπαδοί και ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ θα αναζητήσουν ενδεχομένως νέα εκλογική και ίσως κομματική στέγη.
Τόσο η φιλόξενη υποδοχή από τον πολυσυλλεκτικό ΣΥΡΙΖΑ όσο και η ιδεολογική και πολιτική σιγουριά που παρέχει το ΚΚΕ μπορούν να δελεάσουν τμήμα αυτών των πασοκογενών ψηφοφόρων και να παγιοποιήσουν και να ενισχύσουν τα πολιτικά κέρδη των δύο συνιστωσών της Αριστεράς.
Κανείς όμως δεν ψήφισε ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ αποβλέποντας στην απλή αύξηση της εκλογικής τους δύναμης ως αυτοσκοπό. Ο ελληνικός λαός ελπίζει ότι τα δύο κόμματα θα διαχειριστούν αυτό το 1.000.000 ψήφους που πήραν έτσι ώστε να το καταστήσουν ισχυρότατο φράγμα στην υλοποίηση της αντιλαϊκής πολιτικής της ΝΔ. Η πρόκληση για την Αριστερά είναι πολύ μεγάλη. Από το κατά πόσο θα ανταποκριθεί σ' αυτή με επιτυχία, θα εξαρτηθεί εν πολλοίς και το εκλογικό μέλλον της.
ΚΚΕ - ΣΥΡΙΖΑ
Πάνω από 20% σε Αθήνα - Πειραιά
Οι αριθμοί είναι θεαματικοί: 20% στην Α' Αθήνας, 21% στη Β' Αθήνας και τη Β' Πειραιά, 16% στην Α' Θεσσαλονίκης και την Α' Πειραιά... Στα μεγάλα αστικά κέντρα το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ αθροίζουν ποσοστά άλλων, ηρωικών για την Αριστερά εποχών. Μισό εκατομμύριο ψηφοφόρους απέκτησαν μόνο στους νομούς Αττικής και Θεσσαλονίκης. Απέναντί τους έχουν μια ασθενέστατη κυβέρνηση της ΝΔ, με έναν βουλευτή πάνω από την αυτοδυναμία. Η Αριστερά καλείται να αποδείξει ότι αυτή η επιρροή που της έδωσε ο λαός αποτελεί αποτελεσματική δύναμη ανατροπής των κυβερνητικών σχεδίων. Διαφορετικά, τι νόημα θα έχει να ζητήσει περισσότερες ψήφους την άλλη φορά;
ΕΠΟΧΗ ΕΥΘΥΝΗΣ
Η οργάνωση της κοινωνικής αντιπολίτευσης
Πριν ακόμη από τις εκλογές, το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ είχαν καταστήσει σαφέστατο ότι δεν προτίθενται να συμμετάσχουν σε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ή της ΝΔ. Η ψήφος που πήραν, λοιπόν, δεν ήταν ψήφος αλλαγής των πραγμάτων μέσω της συμμετοχής στην εξουσία. Ηταν «ψήφος αγώνων και μαχητικής αντιπολίτευσης», όπως αρέσκονται να λένε τα αριστερά κόμματα. Ο λαός τα πίστεψε και τους έδωσε 1.000.000 ψήφους. Πρόκειται για την αριθμητικά ισχυρότερη εντολή που έχει πάρει μετεμφυλιακά η Αριστερά για να οργανώσει την κοινωνική αντιπολίτευση απέναντι σε μια αναιμική κοινοβουλευτικά, αλλά άκρως επιθετική πολιτικά κυβέρνηση της Δεξιάς. Η ευθύνη της είναι μεγάλη, όλη την περίοδο που θα ακολουθήσει. Οι προσδοκίες του λαού μεγάλες. Το τεστ για την ίδια την Αριστερά, κρισιμότατο. Της παρέχονται όλες οι δυνατότητες για να αποδείξει ότι αυτό που ισχυρίζεται τόσα χρόνια, πως δηλαδή η ψήφος στην Αριστερά έχει διαφορετικό βάρος, είναι όντως αλήθεια. Αν αποτύχει να το αποδείξει στην πράξη, χάθηκε.

ΕΕΚ: Εκλογές 2007- Η επόμενη μέρα

ΕΕΚ: Εκλογές 2007- Η επόμενη μέρα
Βαριά τραυματισμένη από τις πυρκαγιές, τα σκάνδαλα και τη σύγκρουση με το λαϊκό κίνημα της παιδείας, η Νέα Δημοκρατία, μετά από την πιο αποτυχημένη διακυβέρνηση της Μεταπολίτευσης κατόρθωσε, μολοντούτο, και διασώθηκε στις πρόωρες εκλογές- εξπρές του 2007, συγκρατώντας την κυβερνητική εξουσία με τα νύχια και τα δόντια στο όριο της επισφαλούς αυτοδυναμίας. Την πύρρεια «νίκη» της την χρωστά στην έλλειψη αξιόπιστου αντιπάλου, στην πολιτική χρεοκοπία και ανικανότητα του αστικά μεταλλαγμένου ΠΑΣΟΚ του Γιωργάκη που πλήρωσε με βαρύτατη ήττα την συμμετοχή- συνενοχή του στην σήψη του συνολικού αστικού πολιτικού συστήματος.
Ανακοίνωση του Εργατικού Επαναστατικού Κόμματος για το αποτέλεσμα των εκλογών


http://politikokafeneio.com

Ο μεγάλος χαμένος είναι ακριβώς το όλο αστικό πολιτικό σύστημα των δύο αστικών κομμάτων εξουσίας, Για πρώτη φορά και τα δύο γνώρισαν εκλογική πτώση. Μόνο η μεγαλύτερη ταχύτητα πτώσης της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης καθυστέρησε σχετικά την πτώση του κυβερνητικού κόμματος. Η φθορά και των δύο πυλώνων του συστήματος τροφοδότησε με ψήφους όχι τόσο το ακροδεξιό ΛΑΟΣ που από 2,19% το 2004 είδε το ποσοστό του να αυξάνεται κατά μία περίπου ποσοστιαία μονάδα, όσο, κυρίως, τους δύο σχηματισμούς της παραδοσιακής Αριστεράς, το ΚΚΕ και το ΣΥΡΙΖΑ. Μικρή αύξηση, αλλά σαφώς μικρότερη, γνώρισε και ο χώρος της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, μαζί και το ΜΕΡΑ. Συνεπώς, γενικά οι εκλογές του 2007 χαρακτηρίζονται από την φθορά και κρίση νομιμοποίησης του όλου αστικού πολιτικού συστήματος, όπως διαμορφώθηκε και αποκρυσταλλώθηκε στην Μεταπολίτευση και μια μετατόπιση των μαζών αριστερότερα, εντός, πάντως, των πλαισίων του κλυδωνιζόμενου συστήματος.
Το πιο ολέθριο σφάλμα που μπορούν να κάνουν για λογαριασμό τους οι κυβερνώντες είναι να πιστέψουν αλαζονικά ότι η επανεκλογή της κυβέρνησης της Δεξιάς σημαίνει και νομιμοποίησή της από τον λαό να προχωρήσει στην μισοκρυφή- μισάνοιχτη ατζέντα της ολόπλευρης επίθεσης στα ασφαλιστικά-συνταξιοδοτικά, εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα των εργαζομένων. Θα πλανηθεί πλάνη οικτρά και θα υποστεί χειρότερες συνέπειες από ό,τι οι προηγούμενες κυβερνήσεις της Μεταπολίτευσης κατά την δεύτερη θητεία τους. Η δεύτερη θητεία της κυβέρνησης Κωνσταντίνου Καραμανλή 1977-81 κατέληξε στο θρίαμβο του ΠΑΣΟΚ και στη ν 20ετή διακυβέρνηση του ΄ η δεύτερη θητεία της κυβέρνησης Παπανδρέου 1985-1989 κατέληξε στην αποσύνθεση και την Κοσκωτειάδα ΄ η δεύτερη θητεία της κυβέρνησης Σημίτη έφερε τον Κωστάκη Καραμανλή στα πράγματα ΄ πού θα καταλήξει η δεύτερη θητεία του Καραμανλή του Μικρού και της δεξιάς κυβέρνησης λαϊκής μειοψηφίας; Μήπως το ξώπεταγμα της Μαριέττας από την Βουλή προεικονίζει και την τύχη του Ανιψιού;
Στο όριο της αυτοδυναμίας είναι αναγκασμένη να προσπαθήσει, έτσι και αλλιώς, να επιβάλλει την αντιλαϊκή ατζέντα που απαιτεί το κεφάλαιο και η ΕΕ και μάλιστα μέσα σε ένα ραγδαία επιδεινούμενο διεθνές οικονομικό περιβάλλον, μετά την έκρηξη της παγκόσμιας πιστωτικής κρίσης το καλοκαίρι του 2007, μιας κρίσης που ήδη συσσωρεύει χρεοκοπίες και ουρές μπροστά σε τράπεζες όπως στην δεκαετία του ‘30 μετά το μεγάλο κραχ.
Το ΠΑΣΟΚ, από την άλλη, με το χειρότερο εκλογικό του αποτέλεσμα από το 1977, έχει οριστικά μπει σε ένα φαύλο κύκλο κρίσεων και αντιπαραθέσεων ανάμεσα στις διάφορες κλίκες που το συναποτελούν, απ’ όπου κανένας ψευτοσωτήρας Βενιζέλος –αποτυχημένος ακόμα και σαν υπουργός- δεν θα μπορεί να το βγάλει. Δεν μπορεί πια ούτε να ξαναβρεί το ριζοσπαστισμό της νειότης του και να ανανεωθεί από τα αριστερά ούτε να σταθεροποιηθεί στον ήδη κατειλημμένο χώρο στα δεξιά.
Το όλο αστικό σύστημα, μαζί κι οι μέχρι τώρα πυλώνες του, θα συνεχίσει την αποσύνθεσή του.
Η παραδοσιακή Αριστερά θα καταφέρει να συγκρατήσει και να αυξήσει τις δυνάμεις που κέρδισε; Μπαίνουμε σε μια περίοδο κρίσιμων ταξικών αναμετρήσεων και κοινωνικής πόλωσης όπου και το σταλινικό ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ θα αντιμετωπίσουν πολύ μεγαλύτερες πιέσεις και από τα κάτω κι από τα πάνω από ό,τι στο παρελθόν ή και στις πρόσφατες μάχες για την Παιδεία. Και οι ίδιες οι μάζες που στήριξαν τώρα την παραδοσιακή Αριστερά θα έχουν την τάση άλλοτε να την ξεπερνούν κι άλλοτε να παλινδρομούν συντηρητικότερα, σε περίπτωση ήττας. Οι εκλογικές επιτυχίες ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ έχουν μεταβατικό χαρακτήρα, εκδηλώνουν την ρευστότητα της κατάστασης με την αποσύνθεση του παλιού και της μη εμφάνισης ακόμα του εντελώς νέου. Σε μια αναπτυσσόμενη κατάσταση συστημικής κρίσης όπου οι από πάνω δεν μπορούν να κυβερνούν με τον παλιό τρόπο κι οι από κάτω δεν δέχονται να κυβερνώνται όπως παλιά, η συνείδηση των μαζών αναπτύσσεται αντιφατικά με διαδοχικές προσεγγίσεις. ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ θα μπουν σε νέες απρόβλεπτες δοκιμασίες κι εξαρτάται από τον ρόλο της επαναστατικής Αριστεράς στους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες για το τι θα γίνει.
Το ΜΕΡΑ έδωσε μια δύσκολη μάχη όχι απλώς για τις εκλογές αλλά για την επόμενη μέρα. Αντιμετώπισε εξ αρχής ισχυρές αποπροσανατολιστικές πιέσεις να μετατοπιστεί δεξιότερα, να αρνηθεί την κρίσιμη αυτή στιγμή να παλέψει για ένα προωθημένο και προωθητικό πολιτικό-προγραμματικό σχέδιο ανατροπής και εργατικής εξουσίας. Αρνηθήκαμε κάθε δορυφοροποίηση γύρω από γραφειοκρατίες που απεργάζονται είτε με τον ΣΥΡΙΖΑ είτε με τους πασοκικούς μηχανισμούς κεντροαριστερά σενάρια και χρειάζονται κεντριστικά αναχώματα, σαν αυτά που έχουν στη Βρετανία, την Γαλλία ή την Ιταλία. Δώσαμε με επιτυχία αυτή την μάχη κυρίως χάρη στην μαχητική ορμή της νέας γενιάς αλλά και την ταξική στάση κοινωνικών αγωνιστών, μιας νέας ιστορικής πρωτοπορίας υπό διαμόρφωση.
Βαλλόμενο από τα δεξιά του είτε από τις διασπαστικές κεντριστικές κινήσεις τύπου ΕΝΑΝΤΙΑ είτε από τον πολιτικό συντηρητισμό των λεγόμενων «μ-λ», έχοντας απέναντι του ακόμα και την ανοιχτή εχθρότητα σεχταριστικών ομάδων που άλλοτε το ψήφιζαν, το ΜΕΡΑ κατάφερε να αυξήσει τις δυνάμεις του και το ποσοστό του. Προπαντός εγκαθιδρύθηκε σαν ο πιο αδιάλλακτος μαχητής της ταξικής ανεξαρτησίας του εργατικού κινήματος κι ενός επαναστατικού προγράμματος διεξόδου από την κρίση. Αυτή η πράξη είναι που διαμορφώνει τη νέα πολιτική φυσιογνωμία ενός μετώπου της επαναστατικής Αριστεράς που έχει ανάγκη όσο ποτέ σήμερα το κίνημα.
Δώσαμε την μάχη όχι μόνο για το σήμερα αλλά για το αύριο- για την επόμενη μέρα που ήδη άρχισε και μας καλεί.
www.eek.gr